Ilustracja przedstawia akwakultury ryb i owoców morza. Widoczna jest na niej część morza, lądu a także zbiorniki wodne znajdujące się na nim. Numerem 1 na lądzie oznaczony jest okrągły staw położony daleko od morza. Znajduje się przy nim opis: ekstensywna akwakultura prowadzona w słodkowodnych stawach hodowlanych. Dominuje w niej naturalny system żywienia ryb, wydajność jest niewielka. Najczęściej hodowane gatunki to: karp, sieja, sandacz pospolity, szczupak, sumik karłowaty. Hodowla ekstensywna służy zaspokajaniu potrzeb własnych rybaków. Numerem 2 są oznaczone liczne stawy położone obok siebie. Są one połączone wzajemnie ze sobą kanałami oraz rzeką. Przy cyfrze 2 jest opis: . Intensywna akwakultura prowadzona w słodkowodnych stawach hodowlanych. Hodowla odbywa się w specjalnie wybudowanych stawach lub basenach. Cykl hodowli obejmuje wszystkie stadia życia ryb. Występuje specjalizacja – wyróżnia się stawy rybne przeznaczone na tarliska, narybkowe oraz towarowe. Żywienie ryb wspomagane jest przez człowieka. Najczęściej hodowane gatunki to: karp, pstrąg tęczowy, węgorz europejski, sumik karłowaty, tilapia oraz ryby jesiotrowate. Stawy hodowlane cechują się często regularnym kształtem. Poszczególne stawy oddzielone są ziemnymi groblami. Hodowla może być prowadzona również w sztucznych basenach. Wyspecjalizowane gospodarstwo rybne w USA. Popularnym gatunkiem hodowlanym jest pstrąg tęczowy. Numerem 3 są oznaczone stawy słodkowodne. Nie są połączone ze sobą. Jest tu opis: Intensywna akwakultura prowadzona w słonych zbiornikach hodowlanych na lądzie Hodowla odbywa się w specjalnie wybudowanych na lądzie basenach czy zbiornikach zasilanych wodą morską, w których stwarzane są odpowiednie warunki warunkach fotoperiodyczne i temperaturowe. Hodowla zwykle odbywa się na zewnątrz, w kwadratowych lub okrągłych zbiornikach z pompowaną wodą morską w obiegu otwartym lub zamkniętym. Zbiorniki są przykryte, aby chronić ryby przed poparzeniem słonecznym. Cykl hodowli obejmuje wszystkie stadia życia ryb, od wylęgania po dojrzałość. Ten rodzaj akwakultury sprawdza się podczas hodowli gatunków płastugokształtnych, takich jak: skarp (turbot), sola, sola senegalska, labraks, dorada królewska. Rozwinięty głównie w Hiszpanii, Portugalii, we Włoszech i Francji. Baseny hodowlane dla ryb morskich w Hiszpanii. W basenach hodowane są głównie ryby płastugokształtne. Hodowla turbota – Chiny. Popularnym gatunkiem hodowlanym jest turbot (skarp)., Numerem 4 oznaczona jest słonowodna laguna. Jest to zbiornik wodny połączony cieśniną z pełnym morzem. Cyfra 4 posiada opis: Akwakultura prowadzona w słonowodnych naturalnych przybrzeżnych lagunach. Ten rodzaj akwakultury prowadzono już w starożytności. Podczas hodowli wykorzystuje się sezonowe migracje niektórych gatunków ryb z morza do lagun, a następnie odcina się rybom powrót do morza. Sposób hodowli popularny w krajach śródziemnomorskich: we Włoszech - vallicultura, w Hiszpanii – esteros. Gatunki hodowane to: labraks, węgorz europejski, sola zwyczajna, sola senegalska, dorada. Wykorzystywane do akwakultury przybrzeżne laguny w Hiszpanii noszą nazwę esteros. Baseny hodowlane krewetek nad Zatoką Kalifornijską w Meksyku. System zastawek uniemożliwiający rybom wydostanie się z laguny – Zatoka Patraska w Grecji. Na morzu widać numer 5 - oznacza on hodowle sadzową. Ryby są tu otoczone ogrodzeniem uniemożliwiające ich wypłynięcie. Hodowla sadzowa. Sposób hodowli ryb morskich, w którym trzymane są one w sadzach lub w „morskich zagrodach” – konstrukcjach uniemożliwiających rybom wypłynięcie poza ich obręb. Klatki są zakotwiczone na dnie. Wyróżnia się odmianę przybrzeżną rozwijaną w zatokach, fiordach oraz trudniejszą hodowlę sadzową na otwartym morzu. W intensywnej odmianie tego rodzaju akwakultury, występującej w krajach wysokorozwiniętych, wykorzystuje się nowoczesne technologie – automatyzacja tuczenia czy monitoring stanu zdrowotnego ryb. Do najczęściej hodowanych w ten sposób gatunków należy: łosoś atlantycki, labraks, dorada królewska, kulbak pospolity. Największe farmy hodowlane łososia występują w Norwegii, Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie. W hodowli labraksa oraz dorady specjalizują się: Grecja, Hiszpania, Włochy. Marikultura labraksa prowadzona u wybrzeży Turcji. Z marikultur pochodzi większość łososia atlantyckiego, trafiającego na rynki świata. Hodowla łososia atlantyckiego u wybrzeży Wysp Owczych. Numerem 6 zaznaczono obszar hodowli małż i ostryg czyli konchikulturę. Jest ona prowadzona na obszarze morza. Konchikultura Specyficznym rodzajem marikultury jest hodowla w celach konsumpcyjnych i gospodarczych małży. Wyróżnia się specjalizację w hodowli ostryg (ostreikultura) oraz omułków (mitilikultura). Specyficznym rodzajem jest hodowla perłopławów. Można stosować różne techniki, w tym hodowlę przydenną, która jest często praktykowana na płytkich obszarach przybrzeżnych lub przy ujściach rzek, do głębokości dziesięciu metrów, międzypływową hodowlę mięczaków, gdzie wykorzystuje się obszary pomiędzy przypływem a odpływem, oraz systemy pływające, takie jak tratwy, które mogą być używane na otwartym morzu lub w estuariach.
Sposób hodowli jest regionalnie zróżnicowany, spotykane są techniki hodowli na płaskim podłożu, na stołach, na palikach czy na sznurach. W ten sposób pozyskuje się ostrygi, omułki, małże dywanowe czy uchowce. Najdynamiczniej ten rodzaj akwakultury rozwija się w krajach południowo-wschodniej Azji: Chinach, Tajlandii, Japonii, Indonezji. W Europie spotyka się konchikulturę w Hiszpani, Francji oraz we Włoszech. Hodowla ostryg – Chiny. Marikultura ostryg podczas odpływu – Chiny. Pozyskiwanie małży z marikultury. Pozyskiwanie małży z marikultury. Hodowla małży.