bg‑red

Termochemia

Nauka badająca efekty cieplne reakcji chemicznych to termochemia. Należy ona do szerszego działu termodynamiki, który bada, czy dany proces jest w stanie przebiegać w określonych warunkach. Reakcje chemiczne mogą zachodzić z pochłonięciem lub wydzieleniem ciepła. Taka zmiana energii określana jest zazwyczaj (w warunkach stałego ciśnienia i temperatury) entalpią reakcjientalpia reakcjientalpią reakcji i opisywana jako ΔH. Jeśli dana reakcja jest reakcją egzotermicznąreakcja egzoenergetycznareakcją egzotermiczną, to znaczy, że w wyniku jej przebiegu z układu reakcyjnego wydzielane jest ciepło, zmiana entalpii przyjmuje zatem wartość ujemną (ΔH<0). Jeśli natomiast jest reakcją endotermicznąreakcja endoenergetycznareakcją endotermiczną, czyli przebiega z pochłonięciem ciepła, zmiana entalpii będzie przyjmować wartość dodatnią (ΔH>0).

Ważne!

Pamiętaj, że entalpia reakcji odwrotnej jest, co do wielkości, taka sama, ale posiada przeciwny znak.

RePyKkM48TsnE
Schemat zmiany entalpii w reakcji syntezy i rozkładu amoniaku
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
N2(g)+3 H2(g)2 NH3(g)                    ΔH=-45,94 kJmol NH3
2 NH3(g)N2(g)+3 H2(g)                    ΔH=45,94 kJmol NH3

W poniższych harmoniach znajdziesz przykłady wcześniej wspomnianych reakcji egzo- i endotermicznych.

Przykłady procesów endotermicznych ΔH>0

1
Otrzymywanie tlenku azotu(IV)
N2(g)+2 O2(g)+68 kJ2 NO2(g)
N2(g)+2 O2(g)2 NO2(g)          ΔH=68 kJ
Rozkład KClO3
2 KClO3(s)+90 kJ2 KCl(s)+3 O2(g)
2 KClO3(s)2 KCl(s)+3 O2(g)          ΔH=90 kJ
Synteza HI
H2(g)+I2(s)+26 kJ2 HI(g)
H2(g)+I2(s)2 HI(g)         ΔH=26 kJ
Inne
  • Rozkład elektrolityczny (elektroliza) wody, kwasów, wodorotlenków.

  • Dehydratacja (odwodnienie) związków.

Przykłady procesów egzotermicznych ΔH<0

1
Spalanie wodoru
H2(g)+O2(g)2 H2O(g)+484 kJ
H2(g)+O2(g)2 H2O(g)       ΔH=-484 kJ
Spalanie węgla
C(s)+O2(g)CO2(g)+394 kJ
C(s)+O2(g)CO2(g)         ΔH=-394 kJ
Synteza amoniaku
3 H2(g)+N2(g)2 NH3(g)+92,4 kJ
3 H2(g)+N2(g)2 NH3(g)         ΔH=-92,4 kJ
Spalanie glinu
4 Al(s)+3 O2(g)2 Al2O3(s)+3340 kJ
4 Al(s)+3 O2(g)2 Al2O3(s)          ΔH=-3340 kJ
Otrzymywanie KOH
2 K(s)+2 H2O(c)2 KOH(c)+H2(g)+426 kJ
2 K(s)+2 H2O(c)2 KOH(c)+H2(g)       ΔH=-426 kJ

Spójrz na ilustrację poniżej, aby lepiej zrozumieć i zapamiętać różnice pomiędzy reakcją egzo- i endotermiczną.

R1A0zIFwKgaoL1
Ilustracja obrazująca w sposób schematyczny różnicę pomiędzy reakcją egzotermiczną a endotermiczną
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
bg‑red

Układ a otoczenie

Badając aspekty związane ze zmianą ciepła reakcji, należy znać pojęcia, takie jak układukładukład oraz otoczenieotoczenieotoczenie. Pierwsze z nich oznacza reagenty biorące udział w danej reakcji chemicznej (substraty oraz produkty), a na otoczenie składają się wszystkie elementy zewnętrzne, które nie biorą udziału w danej reakcji chemicznej (np. laboratorium, zlewka reakcyjna, naukowiec itp.). Wyróżnia się trzy typy układów:

  • układ otwartyukład otwartyukład otwarty – czyli taki, który może wymieniać z otoczeniem energię, jak i materię (np. z otoczenia pobierany jest tlen, a oddawana jest para wodna);

  • układ zamkniętyukład zamkniętyukład zamknięty – czyli taki, który nie wymienia z otoczeniem materii chemicznej, lecz może wymieniać z otoczeniem energię;

  • układ izolowanyukład izolowanyukład izolowany – czyli taki, który nie może i nie wymienia z otoczeniem ani materii, ani energii.

Ciepło każdej reakcji chemicznej jest inne i zależy od stanu skupienia, w jakim znajdują się reagenty. Inne jego wartości będą obserwowane w przypadku zastosowania substratów gazowych, a inne dla stałych lub ciekłych. Dlatego w zapisie równań reakcji należy umieszczać właściwe oznaczenia stanów skupienia reagentów kolejno dla gazów (g), cieczy (c) i ciał stałych (s). Ciepło jest to ilość energii, którą można wyrazić np. w dżulach lub kaloriach.

Zmiana entalpii nie zawsze jest podawana w odniesieniu do 1 mola reagentu – może, ale nie musi. Jeśli w reakcji wszystkie współczynniki wynoszą więcej niż jeden i zapiszemy przy niej deltaH, to może ono się odnosić do zapisu reakcji lub być przeliczone na 1 mol reagentu.

bg‑red

Przykład

Oblicz zmianę entalpii reakcji rozkładu amoniaku w przeliczeniu na 1 mol amoniaku, wiedząc, że rozkład 6,8 kg amoniaku jest związany z pochłonięciem 18376 kJ ciepła.

  1. Należy napisać i uzgodnić równanie reakcjiRównanie stechiometryczne reakcjirównanie reakcji chemicznej:

2 NH3(g)N2(g)+3 H2(g)
  1. Układamy proporcję na podstawie danych:

    • 6,8 kg to 6800 g;

    • 1 mol NH 3 ma masę 17 g.

6800 g NH3  18376 kJ
17 g NH3  x
x=45,94 kJ
  1. Podanie wartości ΔH przy uwzględnieniu, czy jest to reakcja endo-, czy egzotermiczna. Reakcja przebiega z pochłonięciem ciepła, więc ΔH>0.

Zatem ΔH=45,94 kJmol.

Słownik

entalpia reakcji
entalpia reakcji

ciepło pochłaniane lub wydzielane w czasie reakcji chemicznej, które zostało zmierzone w stałych warunkach ciśnienia i temperatury w stosunku do reagentów

układ
układ

wszystkie substancje biorące udział w danej reakcji chemicznej

układ otwarty
układ otwarty

układ reakcyjny, który może wymieniać z otoczeniem materię i energię

układ zamknięty
układ zamknięty

układ, który nie wymienia z otoczeniem materii chemicznej, lecz może wymieniać z z nim energię

układ izolowany
układ izolowany

układ, który nie może i nie wymienia z otoczeniem ani materii, ani energii

otoczenie
otoczenie

wszystkie elementy zewnętrzne nie biorące udziału w reakcji, czyli nie należące do układu

reakcja egzoenergetyczna
reakcja egzoenergetyczna

reakcja chemiczna, która przebiega z wydzieleniem energii z układu reakcyjnego do otoczenia

reakcja endoenergetyczna
reakcja endoenergetyczna

reakcja chemiczna, która przebiega z pochłanianiem energii z otoczenia do układu reakcyjnego

równanie stechiometryczne reakcji
równanie stechiometryczne reakcji

zapis przebiegu reakcji chemicznej, uwzględniający stechiometryczne ilości substratów i produktów reakcji (ilość odpowiednich pierwiastków po lewej stronie jest równa tej po prawej stronie)

Bibliografia

Bielański A., Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 1994.

Encyklopedia PWN

Hejwowska S., Marcinkowski R., Równowagi i procesy jonowe, Gdynia 2005.