Gianni Rodari O królu, który umierał

Pewien król był umierający. I chociaż był to potężny król, to jednak śmiertelnie chory rozpaczał:
– Czy to możliwe, żeby król tak potężny jak ja musiał umierać? Co robią moi czarodzieje? Dlaczego mnie nie ratują?
Ale przerażeni magowie uciekli w obawie, że postradają głowy. Pozostał tylko jeden stary czarodziej, któremu nikt nie dowierzał z powodu jego dziwactw i szaleństw. Od wielu lat król nie konsultował się z nim, lecz tym razem kazał go przywołać.
– Mogę cię uratować – powiedział czarodziej – ale pod jednym warunkiem. Musisz odstąpić na jeden dzień tron człowiekowi, który jest do ciebie najbardziej podobnym ze wszystkich. Wtedy on umrze za ciebie.
Natychmiast rozesłano królewskie orędzie w całym królestwie: „Ci, którzy podobni są do króla, stawią się osobiście w ciągu dwudziestu czterech godzin na dworze pod groźbą kary śmierci”.
Na królewskie obwieszczenie odpowiedziało wielu. Niektórzy mieli co prawda taką samą brodę jak król, ale ich nos był odrobinę za długi lub za krótki, więc czarodziej odrzucał ich. Inni podobni byli do króla, tak jak w skrzynce sprzedawcy owoców jedna pomarańcza podobna jest do drugiej, lecz tych także czarodziej odrzucał, ponieważ brakowało im zęba lub mieli pieprzyk na plecach.
– Ależ ty ich wszystkich odrzucasz! – protestował król. – Pozwól mi na początek spróbować z jednym z nich.
– To ci się do niczego nie przyda! – bronił się czarodziej.
Pewnego wieczora król z czarodziejem spacerowali po murach obronnych miasta. W pewnej chwili czarodziej krzyknął:
– Oto człowiek, który jest do ciebie bardziej podobny aniżeli wszyscy inni!
I powiedziawszy to, wskazał kalekiego żebraka, garbatego, na wpół niewidomego i brudnego.
– Ależ, jak to możliwe!? – zaprotestował król. – Pomiędzy nami istnieje wielka przepaść.
– Król, który musi umrzeć – obstawał przy swoim czarodziej – podobny jest jedynie do najbiedniejszego, najbardziej nieszczęśliwego poddanego w królestwie. Prędko, zamień swoje szaty na jego łachmany i na jeden dzień posadź go na tronie, a będziesz ocalony.
Lecz król absolutnie nie chciał uznać swego podobieństwa do żebraka. Powrócił do pałacu bardzo nadąsany i tego samego wieczora zmarł z koroną na głowie i berłem w dłoni.

j0000008OAB6v21_00000_BIB_001Gianni Rodari, O królu, który umierał, [w:] tegoż, Bajki przez telefon, tłum. Ewa Niciewicz-Staszowska, Kraków 2010.