Słowniczek
Ciąg nazywamy arytmetycznym, jeżeli ma co najmniej wyrazy i każdy jego wyraz, począwszy od drugiego, jest sumą wyrazu poprzedniego i pewnej ustalonej liczby. Liczbę tę nazywamy różnicą ciągu i oznaczamy ją .
Jeśli więc ciąg jest skończony i ma wyrazów, to dla dowolnej liczby całkowitej . Jeśli natomiast ciąg jest nieskończony, to dla dowolnej liczby całkowitej .
Ciąg nazywamy ciągiem geometrycznym, jeżeli ma przynajmniej wyrazy, jego pierwszy wyraz jest różny od , a każdy następny wyraz jest iloczynem poprzedniego wyrazu i pewnej ustalonej liczby. Liczbę tę nazywamy ilorazem ciągu geometrycznego i oznaczamy przez .
Ciąg nazywamy rosnącym, jeżeli jego każdy wyraz, począwszy od drugiego, jest większy od wyrazu bezpośrednio go poprzedzającego, a więc jeżeli dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej zachodzi nierówność
Ciąg nazywamy malejącym, jeżeli jego każdy wyraz, począwszy od drugiego, jest mniejszy od wyrazu bezpośrednio go poprzedzającego, a więc jeżeli dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej zachodzi nierówność
Ciąg nazywamy stałym, jeżeli wszystkie wyrazy tego ciągu są sobie równe, a więc jeżeli dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej zachodzi równość
Ciąg nazywamy niemalejącym, jeżeli jego każdy wyraz, począwszy od drugiego, jest nie mniejszy od wyrazu bezpośrednio go poprzedzającego, a więc jeżeli dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej zachodzi nierówność
Ciąg nazywamy nierosnącym, jeżeli jego każdy wyraz, począwszy od drugiego, jest nie większy od wyrazu bezpośrednio go poprzedzającego, a więc jeżeli dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej zachodzi nierówność
Jeżeli ciąg jest rosnący, malejący, nierosnący, niemalejący lub stały, to mówimy, że ten ciąg jest monotoniczny. O innych ciągach mówimy, że nie są monotoniczne.
Ciągiem nazywamy funkcję, określoną w zbiorze liczb całkowitych dodatnich. Wartości tej funkcji dla kolejnych liczb naturalnych nazywamy wyrazami ciągu.
Jeżeli ciąg jest nieskończony, to jego dziedziną jest zbiór dodatnich liczb całkowitych. Dziedziną ciągu skończonego jest zbiór , gdzie jest ustaloną dodatnią liczbą całkowitą.
Ciąg dwuwyrazowy jest parą uporządkowaną, z którą spotkaliśmy się, np. podając współrzędne punktu w prostokątnym układzie współrzędnych na płaszczyźnie. Zwróćmy uwagę, że pary uporządkowane i są różne.
Ciąg opisany w przykładzie powyżej jest skończony, ponieważ w kolejce stoi osób, czyli skończona liczba osób. Dziedziną tego ciągu jest zbiór .
Jeżeli elementy jakiegoś zbioru ponumerujemy, a więc ustalimy kolejność tych elementów, to w ten sposób otrzymamy ciąg.
W praktyce będziemy zajmować się najczęściej ciągami liczbowymi, czyli takimi, których wyrazy są liczbami. Ciąg oznaczamy zazwyczaj itd. Natomiast oznacza -ty wyraz ciągu , na przykład drugi wyraz ciągu to .
Jeżeli ciąg z podanego wyżej przykładu oznaczymy , to Tomek, Małgosia, Julka, Franek, Jurek.
Każdą funkcję kwadratową można zapisać w postaci ogólnej lub w równoważnej postaci kanonicznej , gdzie i .
Symbolem (delta) oznaczyliśmy liczbę , którą nazywamy wyróżnikiem funkcji kwadratowej .
Zauważmy, że po rozwinięciu wyrażenia , postać kanoniczną funkcji możemy zapisać jako
stąd
Aby dla każdego zachodziła równość
potrzeba i wystarcza, żeby równe były współczynniki przy tych samych potęgach zmiennej . Zatem
oraz , stąd i . Przyjmując oznaczenie , otrzymujemy .
Należy zauważyć, że do przekształcenia wzoru funkcji kwadratowej z postaci ogólnej do kanonicznej można też zastosować wzór skróconego mnożenia (tę metodę stosowaliśmy w kilku poprzednich przykładach). Przekształcamy wtedy według poniższego schematu
Funkcją kwadratową zmiennej nazywamy funkcję określoną wzorem
gdzie oraz to liczby rzeczywiste, przy czym liczba jest różna od zera.
Powyższy wzór funkcji kwadratowej nazywamy jej postacią ogólną.
Wzór funkcji kwadratowej możemy też zapisać w postaci kanonicznej
gdzie oraz to liczby rzeczywiste i .
Funkcją wykładniczą nazywamy funkcję określoną dla każdej liczby rzeczywistej wzorem , gdzie jest ustaloną liczbą dodatnią i różną od .
Funkcja kwadratowa określona wzorem ,
ma dwa różne miejsca zerowe rzeczywiste i wtedy i tylko wtedy, gdy jej wyróżnik jest dodatni.
Wówczas wzór funkcji można zapisać w postaci iloczynowej ,
gdzie oraz .ma dokładnie jedno miejsce zerowe wtedy i tylko wtedy, gdy . W tym przypadku wzór funkcji można zapisać w postaci iloczynowej , gdzie .
nie ma pierwiastków rzeczywistych wtedy i tylko wtedy, gdy . Wtedy wzoru funkcji nie można zapisać w postaci iloczynowej.
Równanie kwadratowe
nie ma rozwiązań rzeczywistych wtedy i tylko wtedy, gdy ,
ma dokładnie jedno rozwiązanie rzeczywiste wtedy i tylko wtedy, gdy ,
ma dwa (różne) rozwiązania rzeczywiste oraz wtedy i tylko wtedy, gdy .
Logarytmem dodatniej liczby przy dodatniej i różnej od podstawie nazywamy wykładnik potęgi, do której należy podnieść , aby otrzymać .
wtedy i tylko wtedy, gdy .
Jeżeli liczba jest dodatnia i różna od , to dla dowolnych liczb dodatnich i
Dowód
Oznaczmy oraz . Korzystając z definicji logarytmu, otrzymujemy oraz . Zatem
Stosując przyjęte oznaczenia, mamy
To kończy dowód.
Przy dodatniej i różnej od podstawie dla dowolnych liczb i prawdziwa jest równość
Dowód
Oznaczmy oraz . Korzystając z definicji logarytmu, otrzymujemy oraz . Zatem
czyli stosując przyjęte oznaczenia
To kończy dowód.
Przy dodatniej i różnej od podstawie dla dowolnej liczby prawdziwa jest równość
Dowód
Oznaczmy . Korzystając z definicji logarytmu, otrzymujemy . Zatem
Stosując przyjęte oznaczenia mamy
To kończy dowód.
Jeżeli różnica ciągu arytmetycznego jest dodatnia, to ciąg ten jest rosnący. Jeżeli różnica ciągu arytmetycznego jest ujemna, to ciąg ten jest malejący. Jeżeli różnica ciągu arytmetycznego jest równa zero, to ciąg jest stały i jego wszystkie wyrazy są równe .
Suma początkowych wyrazów ciągu arytmetycznego jest równa .
Jeżeli funkcja kwadratowa
ma dwa miejsca zerowe i , to oś symetrii paraboli będącej wykresem funkcji ma równanie
Dowód
Jak zauważyliśmy, oś symetrii paraboli, która jest wykresem funkcji , to jednocześnie symetralna odcinka o końcach w punktach i . Korzystając ze wzoru na współrzędne środka odcinka, stwierdzamy, że ta symetralna przechodzi przez punkt o współrzędnych . Dla dowodu wystarczy więc pokazać, że
Ponieważ
więc
Funkcja opisująca zależność między dodatnimi wielkościami odwrotnie proporcjonalnymi i nazywana jest proporcjonalnością odwrotną, a iloczyn nazywany jest współczynnikiem proporcjonalności odwrotnej.
Z faktu, że liczby i są dodatnie, wynika, że współczynnik także jest dodatni.
Zależność między wielkościami odwrotnie proporcjonalnymi i możemy zapisać również w postaci .
Proste o równaniach oraz są prostopadłe wtedy i tylko wtedy, gdy ich współczynniki kierunkowe spełniają warunek
Proste o równaniach
są równoległe wtedy i tylko wtedy, gdy ich współczynniki kierunkowe są równe.
Dla liczby naturalnej dodatniej , większej od , oraz liczby rzeczywistej równanie ma
jedno rozwiązanie równe , gdy jest liczbą nieparzystą,
dwa rozwiązania równe oraz , gdy jest liczbą parzystą oraz jest liczbą dodatnią,
zero rozwiązań, gdy jest liczbą parzystą oraz jest liczbą ujemną.
Równanie , gdzie , i są liczbami rzeczywistymi oraz i nie są jednocześnie równe zero, nazywamy równaniem ogólnym prostej.
Jeżeli jest ciągiem geometrycznym o ilorazie , to suma jego początkowych wyrazów jest równa
dla albo dla .
Dla dowolnego wyrazu ciągu arytmetycznego oraz dowolnej dodatniej liczby całkowitej mamy
Zauważmy, że wyrazy są trzema kolejnymi wyrazami ciągu arytmetycznego o różnicy . Zatem twierdzenie to wynika także z twierdzenia o zależności pomiędzy trzema kolejnymi wyrazami ciągu arytmetycznego.
Mówimy, że dwie dodatnie wielkości i są odwrotnie proporcjonalne wtedy i tylko wtedy, gdy ich iloczyn jest stały i różny od zera.
Wielomianem zmiennej stopnia liczba naturalna dodatnia) nazywamy funkcję określoną wzorem
gdzie , oraz są liczbami rzeczywistymi. Liczby nazywamy współczynnikami wielomianu.
Przyjmujemy ponadto, że funkcja liniowa stała , gdzie , jest wielomianem stopnia zerowego, natomiast funkcję liniową nazywamy wielomianem zerowym i nie określamy stopnia tego wielomianu.
Zgodnie z tą definicją funkcja liniowa jest wielomianem stopnia pierwszego, gdy , a funkcja kwadratowa
jest wielomianem stopnia drugiego. Oczywiście , gdyż inaczej nie byłaby to funkcja kwadratowa.
Ciąg jest arytmetyczny wtedy i tylko wtedy, gdy dowolny wyraz tego ciągu (poza pierwszym i ostatnim, jeśli ciąg jest skończony) jest średnią arytmetyczną wyrazów sąsiednich
dla
Niekiedy łatwiej korzystać z tej równości zapisanej w postaci
Ciąg o wyrazach różnych od jest ciągiem geometrycznym wtedy i tylko wtedy, gdy dla dowolnej liczby całkowitej ciąg jest wyrazowyprawdziwa jest równość
Jeżeli wyrazy ciągu są liczbami dodatnimi, to równość możemy zapisać w postaci .
Oznacza to, że wyraz jest średnią geometryczną wyrazów sąsiednich.
Każdy wyraz ciągu arytmetycznego o różnicy jest równy .
Zależność między dwoma kolejnymi wyrazami ciągu arytmetycznego, a więc równość możemy też zapisać w postaci równoważnej
Jeżeli jest pierwszym wyrazem ciągu geometrycznego i jest ilorazem tego ciągu, to dla dowolnej liczby całkowitej mamy .