Anna Kamieńska Mądrość Salomona

Tysiąc dymów ofiarnych poszło w niebo i zasnuło widnokrąg. A Salomonj0000008WIB5v22_000tp001Salomon usnął w namiocie przy trzasku ognia, w dymnym zapachu palonego mięsa. (…)
I wtedy ukazał mu się Bóg. Jasność przemawiająca.
– Proś, o co tylko chcesz, dam ci.
Przez głowę Salomona przebiegło w jednej chwili wszystko, czego pragnął w swoim krótkim życiu. Dziecinna zabawka. Miodowe ciastko. Pierwszy mieczyk i sztylet. Pierwszy koń. Piękna dziewczyna egipska o stu warkoczach. Królewska korona. Wszystko to zdobył i otrzymał w darze. A teraz mały i bezradny – on tylko sam w głębi duszy wie, jak bezradny – stoi pośrodku wielkiego ludu, którym ma władać i który ma sądzić.
– Panie! Panie Boże! – rzekł Salomon. – Dałeś mi wszystko, czego pragnąłem. A teraz tylko o jedno proszę, daj mi serce rozumne, aby miało rozeznanie, co jest złe, a co dobre. Serce rozumne, abym mógł sądzić Twój wielki lud.
– O dobrą rzecz prosisz. Nie żądasz dla siebie bogactw ani zwycięstw, ani krwi nieprzyjaciół, ale prosisz o mądrość, bo będzie ci potrzebna dla sądzenia ludu. Daję więc mądrość twemu sercu. Ale dlatego, żeś żądał dobrej rzeczy, dam ci także bogactwa i sławę, i potęgę.
Zbudził się Salomon. Blask dnia uderzył w jego oczy. Wspomnienie snu nie odchodziło. Przymknął powieki, ale pod powiekami widział jeszcze ten inny blask, który wypełniał sen. (…)
Wszyscy siedzieli jeszcze przy wieczerzy, gdy oznajmiono królowi, że przyszły do niego z miasta dwie kobiety.
Chcieliśmy je odprawić – skarżą się słudzy. – Ale wdarły się aż tutaj, a kłócą się i jazgoczą.
– Czego chcą? – pyta Salomon.
– Aby król je rozsądził.
Kazał je wprowadzić Salomon. Królewska to rzecz sądzić. Królewski obowiązek. Wieczerza może poczekać.
Stanęły przed królem. Obie zaczerwienione od gniewu, obie z płonącymi oczami, z rękami gadatliwymi jak ich usta. Ledwie skłoniły się do ziemi, już pierwsza napadła na króla:
– Panie mój, królu. Ja i ona mieszkałyśmy w jednym domu. U niej w izbie urodziłam dziecko. A po trzech dniach i na nią przyszło rozwiązanie i ona też urodziła. Byłyśmy razem i nie było w domu nikogo oprócz nas dwóch. Obie miałyśmy synów. Syn tamtej kobiety umarł w nocy. Przygniotła go we śnie. Wstała o północy, wzięła moje dziecko, kiedy spałam, i położyła je koło siebie, a swojego syna umarłego położyła przy mnie. Podnoszę się rano i chcę dać pierś mojemu synkowi, a on nie żyje. Ale gdy mu się przyjrzałam, poznałam, że to nie mój, nie ten, którego urodziłam.
– To nieprawda! Kłamiesz! – zawołała druga kobieta. – To twój syn umarł, a mój żyje.
– Nie! – wrzeszczała pierwsza. – To mój żyje, a twój umarł.
– Nieprawda! – i porwały się obie za włosy.
Król kazał je rozdzielić.
– Jakże to jest? Ta mówi: mój syn żyje, a twój umarł. A tamta powiada: Twój umarł, a mój żyje.
– Panie! – rzekł jeden ze sług. – Nie rozsądzisz tej sprawy. Kto im dowiedzie kłamstwa? Trzeba je obie ukarać.
– Gdzie jest dziecko?
– Tu jest, panie.– Przynieś mi miecz.
– Masz, podziel dziecko na dwie części. Niech połowę dostanie jedna, a połowę druga.
Wtedy jedna z kobiet padła królowi do nóg i objęła jego stopy.
– Proszę, panie, dajcie już jej dziecię, tylko nie zabijajcie go.
– A ty, co powiesz? – zwrócił się król do drugiej.
– Niech je rozdzielą, niech nie ma ani jedna, ani druga.
– Dajcie dziecko żywe tej, która przy mnie klęczy, bo jest matką – rzekł Salomon.
Cisza zaległa królewską salę. Wielka cisza, jak ukaże się coś ze spraw Bożych. A to zdumiała ludzi mądrość króla Salomona.

j0000008WIB5v22_00000_BIB_001Anna Kamieńska, Mądrość Salomona, [w:] , Książka nad książkami, Warszawa 1988, s. 245.