Infografika zatytułowana „Sporządzam rysunek techniczny” przedstawia informacje na temat zasad i etapów opracowywania rysunku technicznego; ma formę planszy z cyfrowymi znacznikami. Na środku planszy znajduje się hasło „rodzaje dokumentacji”, od którego poprowadzono strzałki do dziewięciu innych haseł: wymiarowanie, arkusz rysunkowy, linia rysunkowa, rzutowanie, tabliczka rysunkowa, programy komputerowe, rysunek techniczny, oznaczenia graficzne, podziałka. Przy każdym haśle znajduje się znacznik cyfrowy. Po kliknięciu znacznika wyświetla się ramka z tekstem, paskiem odtwarzania oraz w niektórych przypadkach grafiką. Nagrania są tożsame z treścią opisów.

1. Wymiarowanie Tekst ZASADY OGÓLNE Dotyczą linii, strzałek, liczb i znaków.
ZASADY PORZĄDKOWE Dotyczą takiego odwzorowania przedmiotu, aby na rysunku nie zabrakło żadnego z potrzebnych wymiarów, był on czytelny i jednoznaczny w określeniu kształtu i wielkości elementów. Do zasad porządkowych należą zasady: niepowtarzania się wymiarów, pomijania wymiarów oczywistych, grupowania wymiarów i otwartego łańcucha wymiarowego.
Pod tekstem znajduje się plansza. W centralnej części widoczne jest pole tekstowe wyróżnione kolorem. Treść umieszczona w wyróżnionym polu: „Zasady ogólne wymiarowania. Aby rysunek techniczny był podstawą do wykonania przedmiotu potrzebne jest zwymiarowanie go, czyli dokładne i jednoznaczne określenie wielkości przedstawionych na rysunku elementów.” Strzałka w lewym górnym rogu prowadzi do tekstu: „Linie wymiarowe rysuje się linią ciągłą cienką, w odległości co najmniej dziesięciu milimetrów, zakończone są grotami dotykającymi ostrzem krawędzi przedmiotu. Linie wymiarowe nie mogą się przecinać. Pomocnicze linie wymiarowe rysuje się prostopadle do mierzonego odcinka, przeciąga się o 2-3 milimetry za ich punkt zetknięcia z linią.
Poniżej przykładowy rysunek techniczny z linią wymiarową, strzałką wymiarową i pomocniczą linią wymiarową.
Strzałka w prawym górnym rogu kieruje do tekstu: „Strzałki – długość grota strzałki powinna wynosić 6-8 milimetrów grubości linii zarysu przedmiotu, lecz nie mniej niż 2,5 milimetra. Długość grotów powinna być taka sama na całym rysunku. Ostrza grotów powinny dotykać od wewnątrz linii. Dopuszcza się zastępowanie grotów cienkimi kreskami o długości co najmniej 3,5 milimetra, nachylonymi pod kątem czterdziestu pięciu stopni do linii wymiarowej, lub niezaczernionym kółkiem o średnicy około 3 milimetrów.”
Poniżej przykładowe rysunki wszystkich rodzajów strzałek.
Strzałka w lewym dolnym rogu wskazuje na tekst: „Liczby wymiarowe liniowe podaje się w milimetrach bez wpisywania jednostek. Kątowe z podaniem miana (stopnia). Liczby pisze się nad liniami wymiarowymi w odległości od pół do półtora milimetra od nich, mniej więcej na środku i wysokości co najmniej 3,5 milimetra. Na wszystkich rysunkach liczby wymiarowe powinny mieć jednakową wysokość. Wymiary rozmieszcza się, patrząc na rysunek od dołu lub od prawej strony. Jeżeli linia wymiarowa jest krótka, to liczbę wymiarową można zapisać nad jej przedłużeniem z prawej strony.
Poniżej przykładowy rysunek techniczny z liczbami wymiarowymi.
Ostatnia strzałka w prawym dolnym rogu kieruje do tekstu: „Znaki wymiarowe umieszczone są przed liczbami wymiarowymi. Upraszczają wymiarowanie i ograniczają ilość rzutów przedmiotów. R30 – krzywizna o promieniu 30 milimetrów, znak średnicy przekreślone koło 30 – średnica krzywizny 30 milimetrów, S – kulistość powierzchni, S znak średnicy 30 – kula o średnicy 30 milimetrów, S R 30 – kula o promieniu 30 milimetrów, znak kwadratu 30 – kwadrat o boku 30 milimetrów, n mniejsze od 30 – graniastosłup prawidłowy o parzystej liczbie boków, w którym odległość ścian naprzeciwległych (wymiar klucza) wynosi 30 milimetrów, na przykład 6 mniejsze od 30 milimetrów, znak tolerancji nachylenia – jeden do stu – pochylenie powierzchni (patrz wymiarowanie klinów), symbol koła ze strzałką na dole 300 – długość rozwinięcia – wymiar przedmiotu przed gięciem w wyprostowaniu, X 3 – przedmiot płaski o grubości 3 milimetrów.
Zasady porządkowe
Plansza z tekstem. W centralnej części pole wyróżnione innym kolorem z napisem w środku: Zasady porządkowe. Od pola prowadzą cztery strzałki.
Strzałka w lewym górnym rogu prowadzi do tekstu: „Niepowtarzania wymiarów. Należy podawać wyłącznie wymiary konieczne do wykonania przedmiotu przedstawionego na rysunku. Żaden z wymiarów nie może się powtarzać na tym samym, ani na innych rzutach.”
Poniżej dwa rysunki: pierwszy z właściwie zaznaczonymi wymiarami, na drugim wymiar został powtórzony.
Strzałka w kierunku prawego górnego rogu wskazuje na tekst: „Pomijania wymiarów oczywistych. Dotyczy to przede wszystkim wymiarów kątowych prostopadłości 90 stopni i równoległości 0 stopni. Pomija się też wymiary elementów symetrycznie rozmieszczonych, które zostały zwymiarowane z jednej strony osi symetrii oraz elementów równomiernie rozmieszczonych na okręgu.” Poniżej przykładowy rysunek, na którym zaznaczono wymiar oczywisty kąta 90 stopni.
Strzałka w kierunku lewego dolnego rogu wskazuje na tekst: „Otwartego łańcucha wymiarowego. Nie należy wpisywać wszystkich wymiarów, gdyż łańcuch zamknięty zawiera wymiary zbędne, wynikające z innych wymiarów. Zasada nakazuje pomijanie w łańcuchu wymiarów jednego z wymiarów. Zwykle pomija się wymiar najmniej ważny.”
Poniżej grafika ilustrująca rysunek techniczny, na którym nie podano wszystkich wymiarów.
Strzałka w kierunku prawego dolnego rogu wskazuje na opis: „Grupowania wymiarów. Ma na celu uporządkowanie wymiarowania, aby zwiększyć przejrzystość i czytelność. Wymiary powinny być zgrupowane na tych rzutach, na których widać największą liczbę szczegółów kształtu elementu. Wymiarowanie jest przejrzyste, gdy wymiary są umieszczone na trzech rzutach, na których wymiarowane elementy przedmiotu występują najwyraźniej. Z tego względu należy wymiarować przekroje, a nie widoki: w przypadkach przedmiotów o kształtach obrotowych rzuty na płaszczyźnie równoległej do ich osi, a nie na płaszczyźnie do niej prostopadłej.”
Poniżej rysunek techniczny, na którym zastosowano zasadę grupowania wymiarów.

2. Arkusz rysunkowy Tekst Podstawowy format arkusza rysunkowego to A4 o wymiarach 210x297 mm. Dłuższy bok formatu jest zawsze równy krótszemu bokowi formatu o jeden stopień większego. Pozostałe formaty są wielokrotnością arkusza podstawowego tj. są 2(A3), 4(A2), 8(A1) lub 16(AO) razy większe.
Poniżej rysunek przedstawiający arkusze rysunkowe o różnych rozmiarach. Największy arkusz to A1, połowę jego powierzchni zajmuje arkusz A2, połowę arkusza A2 zajmuje arkusz A3, zaś jego połowę arkusz A4, Na rysunku zaznaczono wymiary poszczególnych arkuszy, które zamieszczono również w tabeli obok, gdzie podano wymiary – szerokość i wysokość w milimetrach poszczególnych arkuszy. Arkusz A0 1189 na 841, A1 841 na 594, A2 594 na 420, A3 420 na 297, A4 297 na 210 i A5 210 na 148
3. Linia rysunkowa Tekst Zastosowanie linii:

• 1. Ciągła bardzo gruba: rubryka „nr rysunku" w tabliczce rysunkowej.
• 2. Ciągła gruba: widoczne krawędzie i wyraźne zarysy przedmiotów w widokach i przekrojach, linie obramowania arkusza, zewnętrzny zarys tabliczki rysunkowej, krótkie kreski oznaczające końce płaszczyzny przekroju, ślady płaszczyzn przekrojów.
• 3. Ciągła cienka: linie wymiarowe, pomocnicze linie wymiarowe, kreskowanie przekrojów, osie kół, spoiny, uproszczenia rysunkowe.
• 4. Kreskowa cienka: niewidoczne krawędzie i zarysy przedmiotów.
• 5. Punktowa cienka: osie symetrii, ślady płaszczyzn symetrii.
• 6. Dwupunktowa cienka: skrajne lub ważne odmienne położenie ruchomych części.
• 7. Ciągła falista i zygzakowata: linie urwania i przerwania przedmiotów, linie ograniczające przekroje cząstkowe.

Poniżej tabela z grupami linii dla poszczególnych kategorii. Linia gruba – jeden, jeden i cztery dziesiąte, dwa i dwa. Linia gruba – pięć dziesiątych, siedem dziesiątych, jeden, jeden i cztery dziesiąte. Linia cienka – osiemnaście setnych, dwadzieścia pięć setnych, trzydzieści pięć setnych i pięć dziesiątych.
Pod tabelą przedstawiono rysunek prezentujący sześć rodzajów linii. Pierwsza – linia ciągła, druga linia przerywana, trzecia linia przerywana z dwoma krótkimi kreskami i kropką, czwarta linia z dwoma krótkimi kreskami kropką i dłuższą kreską, piąta linia o nieregularnym kształcie, szósta linia łamana zygzakowata.

4. Rzutowanie Tekst Rzutowanie to odwzorowanie elementu na płaszczyźnie rysunku zwaną rzutnią.

Rzutowanie aksonometryczne jest rzutowaniem równoległym obrazowanego przedmiotu na jedną płaszczyznę z dowolnego kierunku rzutowania. Ma charakter pomocniczy, poglądowy, ponieważ nie daje dokładnego obrazu przedmiotu, uwidaczniając jedynie trzy ściany. Obejmuje rodzaje rzutów aksonometrycznych: - izometrie, - dimetrie prostokątna, - dimetrie ukośna (kawalerską).

Poniżej plansza z rodzajami rzutowania aksonometrycznego. Na górze planszy widnieje hasło „rzutowanie aksonometryczne”, od którego prowadzą trzy strzałki do kolejnych haseł i opisów z grafikami. Pierwsza strzałka prowadzi do hasła „dimetria ukośna”, opis: wszystkie wymiary przedmiotu równoległe do płaszczyzny YOZ przedstawione są bezskrótowo, a wymiary równoległe do osi X ulegają skróceniu o połowę. Pod tekstem rysunek układu osi współrzędnych i przykładowy rysunek przedmiotu w rzucie ukośnym. Druga strzałka prowadzi do hasła „izometria”, opis: wszystkie wymiary przedmiotu odmierzane równolegle do osi X, Y, Z ulegają takiemu samemu skróceniu. Ponieważ skrócenie to wynosi osiemdziesiąt dwie setne do jednego, przyjęto do stosowania praktycznego niezmienność wymiarów w kierunkach równoległych do wszystkich osi. Narysowane przedmioty będą mieć wymiary rzeczywiste we wszystkich kierunkach. Pod tekstem rysunek układu osi współrzędnych oraz przykładowy rysunek przedmiotu w rzucie izometrycznym. Trzecia strzałka prowadzi do hasła „dimetria prostokątna”, opis: wszystkie wymiary przedmiotu równoległe do płaszczyzny Y O Z przedstawione są bezskrótowo, a wymiary równoległe do osi X ulegają skróceniu o połowę. Pod opisem znajduje się rysunek układu osi współrzędnych oraz przykładowy rysunek przedmiotu w rzucie prostokątnym.
Tekst Rzutowanie prostokątne polega na wyznaczeniu rzutów prostokątnych przedmiotu na wzajemnie prostopadłych rzutniach, przy założeniu, że przedmiot rzutowany znajduje się między obserwatorem i rzutnią.
Pod tekstem znajduje się plansza ukazująca dodatkowe informacje na temat rzutowania prostokątnego. Na środku planszy widnieje hasło: „rzutowanie prostokątne”, od którego prowadzą trzy strzałki. Pierwsza prowadzi do hasła „zasady rzutowania” poniżej tekst: – odwzorowany przedmiot powinien być tak ustawiony względem rzutni, aby jego płaszczyzny, osie symetrii i krawędzie były prostopadłe lub równoległe do rzutni, – liczba rzutów przedmiotu powinna być jak najmniejsza, ale jednocześnie wystarczająca do pełnego, jednoznacznego przedstawienia kształtu przedmiotu i zwymiarowania go, na każdym rysunku, niezależnie od liczby rzutów, musi występować rzut główny (przedstawia przedmiot w położeniu użytkowym), – przedmioty wydłużone, jak osie, wały, śruby, wrzeciona i tym podobne, przedstawia się w położeniu poziomym, – wszystkie rzuty powinny być narysowane na jednym arkuszu. Druga strzałka wskazuje na hasło: „wykonywanie rzutu”, poniżej tekst: – przedmiot ustawiamy równolegle do rzutni tak, aby znalazł się pomiędzy obserwatorem a rzutnią, – patrzymy na przedmiot prostopadle do płaszczyzny rzutni, – z każdego widocznego punktu prowadzimy linię prostopadłą do rzutni, – punkty przecięcia tych linii z rzutnią łączymy odpowiednimi odcinkami, otrzymując rzut prostokątny tego przedmiotu na daną rzutnię. Trzecia strzałka prowadzi do hasła: „prostopadłościan rzutni i układ rzutów”, poniżej rysunki ilustrujące hasło.

5. Tabliczka rysunkowa Tekst Podstawowa zawiera najwięcej informacji i przeznaczona jest do rysunków wykonawczych części oraz do rysunków złożeniowych i montażowych. Złożeniowa składa się z tabliczki podstawowej i umieszczonego nad nią wykazu części. Uproszczona zawiera minimalną ilość informacji, umieszczana na arkuszach rysunków i dokumentach tekstowych.
Poniżej grafika przedstawiająca tabliczkę podstawową.
Tekst Złożeniowa składa się z tabliczki podstawowej i umieszczonego nad nią wykazu części.
Poniżej grafika przykładowej tabliczki złożeniowej.
Tekst Uproszczona zawiera minimalną ilość informacji, umieszczana na arkuszach rysunków i dokumentach tekstowych.
Poniżej grafika przykładowej tabliczki uproszczonej.
Następnie plansza przedstawiająca dodatkowe informacje na temat zawartości tabliczki rysunkowej. Na górze planszy widnieje hasło: „tabliczka rysunkowa – zawartość”, od którego prowadzą trzy strzałki. Pierwsza do tekstu „Informacje identyfikacyjne, to jest numer rysunku, nazwa przedmiotu, nazwa przedsiębiorstwa.” Druga strzałka do tekstu „Informacje określające rysunek, to jest podziałka, format i rysowany przedmiot (materiał).” Trzecia strzałka do tekstu „Informacje administracyjne stanowiska, nazwiska wykonawców rysunku i osób akceptujących, daty.”
Kolejna plansza z treścią dotyczącą tabliczki rysunkowej. Tekst Tabliczkę rysunkową powinno się umieścić w prawym dolnym rogu arkusza obramowania. Na formatach A4 i A3 linia obramowania powinna mieć grubość nie mniejszą niż siedem dziesiątych milimetra i być oddalona od obrzeża arkusza o pięć milimetrów. Na formatach większych linia obramowania może być oddalona o siedem do dziesięciu milimetrów. Na wszystkich formatach arkusza tabliczkę rysunkową umieszcza się na dłuższym boku. Tylko na arkuszach A4 tabliczkę umieszcza się na krótszym boku arkusza. Arkusz rysunkowy powinien mieć wykreśloną linię obramowania i tabliczkę rysunkową.
Obok tekstu grafika przedstawiająca arkusz A4 w pozycji pionowej z tabliczką w prawym dolnym rogu oraz rysunek arkusza A3, A2, A1, A0 w pozycji poziomej z tabliczką w lewym dolnym rogu. Na rysunkach zaznaczono grubość linii obramowania.

6. Programy komputerowe Przykładowe programy Grafika ukazująca przykładowy projekt budynku w programie ArCon. Widoczne jest okno programu, a w nim przekroje budynku oraz jego widok. Z lewej strony okna oraz na górze znajdują się paski z ikonami do obsługi programu.Tekst Tekst ArCon (płatny jest nowoczesnym oprogramowaniem do konstruowania i projektowania, który może służyć jako profesjonalne narzędzie do projektowania, planowania i kształtowania budynków, mieszkań i wyposażenia wnętrz.
Grafika ukazująca logo programu LibreCad oraz okno z projektem. Tekst LibreCAD (darmowy) to aplikacja do tradycyjnego projektowania 2D, w której znajdziemy wszystkie niezbędne do tego typu pracy narzędzia (rysowanie różnymi narzędziami, skalowanie, warstwy, mierzenie, modyfikowane obiektów i inne).
Grafika przedstawiająca logo programu Solid Edge oraz okno z projektem wykonanym w tym programie.
Tekst Solid Edge (darmowy) to oprogramowanie do komputerowo wspomaganego projektowania (CAD). Solid Edge uwzględnia wszystkie aspekty procesu rozwoju produktu - modelowanie bryłowe, powierzchniowe części i złożeń, wykorzystanie przełomowej technologii modelowania synchronicznego (Synchronous Technology), tworzenie dokumentacji technicznej, symulacje (analiza MES), zarządzanie projektem.
Grafika przedstawiająca logo programu AutoCad oraz okno z projektem wykonanym w tym programie.
Tekst AutoCAD (płatny) jest programem tworzonym i rozpowszechnianym przez firmę Autodesk, wykorzystywanym do dwuwymiarowego i trójwymiarowego komputerowego wspomagania projektowania. Programy CAD umożliwiają stworzenie wirtualnych modeli obiektów dwu i trójwymiarowych. Wykorzystanie programów komputerowych do tworzenia rysunków technicznych
Plansza z tekstem: Wykorzystanie programów komputerowych do tworzenia rysunków technicznych. Istnieją programy komputerowe do wspomagania projektowania, z pomocą których wykonuje się rysunki techniczne elementów i obiektów budowlanych. Do przenoszenia tych rysunków na papier służy ploter. Programy te często tworzą spójne systemy określane skrótami: CAD, CAM, CEA. CAD – komputerowe wspomaganie projektowania – zapis modelu geometrycznego projektowanych zespołów w postaci elektronicznej i wykonania wydruków papierowych. CAE – komputerowe wspomaganie obliczeń (angielskie Computer Aided Engineering) – techniki wspomagania prac inżynierskich w pierwszych fazach rozwoju produktu. CAM – komputerowe wspomaganie wytwarzania (angielskie Computer Aided Manufacturing) – to opracowanie i uruchamianie programów sterowania numerycznego maszyn technologicznych.

7. Rysunek techniczny Rodzaje rysunków technicznych
Wg. sposobu wykonania i przeznaczenia

• 1. szkic - przedstawienie przedmiotu odręcznie w przybliżonych proporcjach wymiarowych;
• 2. rysunek - przedstawia przedmiot wykonany przy użyciu przyborów rysunkowych i w określonej podziałce
• 3. schemat - przedstawia w sposób uproszczony budowę lub zasadę działania mechanizmu narzędzia
• 4. plan - przedstawia rozmieszczenie instalacji lub maszyn
• 5. wykres - przedstawia zależność między określonymi wielkościami zmiennymi

Wg. stopnia złożoności

• 1. rysunek złożeniowy -przedstawia wszystkie jej części, zespoły po zmontowaniu i sposoby ich połączenia
• 2. rysunek zespołowy -przedstawia wszystkie podzespoły i części zespołu w złożeniu.
• 3. rysunek części - przedstawia jedną część maszynową
• 4. rysunek częściowy - przedstawia fragment (część) całego wyrobu lub zespołu.

Wg. przeznaczenia

• 1. zestawieniowy - rysunek złożeniowy lub zespołowy zawierający dane niezbędne do wykonania wszystkich części i ich zmontowania wraz z wymiarami. Jest połączeniem rysunku złożeniowego i wykonawczego
• 2. wykonawczy - rysunek pojedynczego przedmiotu (jednej części), zawierający wszystkie dane niezbędne do jego wykonania: rzuty przedmiotu i wymagane przekroje
• 3. czynnościowy - zawiera wszystkie dane do wykonania jednej czynności technologicznej
• 4. montażowy - zawiera wszystkie dane do montażu zespołu lub wyrobu.

Pod tekstem kilka przykładów rysunków technicznych: rysunek techniczny złożeniowy oraz rysunek techniczny wykonawczy.

8. Oznaczenia graficzne
Pierwsza plansza ukazuje rodzaje oznaczeń graficznych. W centralnym miejscu widnieje hasło: oznaczenia graficzne, od którego poprowadzono cztery strzałki do kolejnych haseł: oznaczenia graficzne materiałów, kierunek przebiegu włókien drzewnych, oznaczenia spoin klejowych, oznaczenia oklein na przekrojach i widokach.
Kolejna plansza zawiera wyjaśnienia tych haseł w formie opisów i grafik. Oznaczenie oklein na przekrojach i widokach
Warstwę zewnętrzną oklein naturalnych lub sztucznych należy przedstawiać za pomocą linii ciągłych cienkich, długości około 20 do 40 mm przebiegających wewnątrz rysunku w odległości około 1 mm od linii ciągłej grubej ograniczającej element wykonany z tworzywa drzewnego lub z drewna litego.
Kierunek przebiegu włókien Kierunek przebiegu włókien oklein naturalnych należy oznaczać po stronie zewnętrznej rysunku w następujący sposób: a) kierunek wzdłużny w stosunku do płaszczyzny przekroju - za pomocą strzałki długości około 10 mm b) kierunek poprzeczny w stosunku do płaszczyzny przekroju - za pomocą krzyża długości 4-5 mm
Poniżej dwa rysunki przedstawiające opisany sposób oznaczania kierunku przebiegu włókien. Na rysunku a przedstawiono prostokątny przekrój z kreskowaniem w postaci potrójnych kresek rozmieszczonych w równych odległościach, skośnie zwróconych względem osi przekroju. Nad przekrojem znajduje się pozioma strzałka z dwoma grotami skierowanymi na zewnątrz. Drugi rysunek przedstawia przekrój dwóch elementów połączonych pod kątem prostym. przy każdym elemencie znajduje się równoramienny krzyż.
Oznaczanie spoin klejowych Spoinę klejową na rysunkach należy przedstawić za pomocą dwóch cienkich kresek prostopadłych do linii spoiny. Jeśli uzna się to za konieczne, dane o rodzaju kleju z ewentualnymi uwagami technologicznymi należy podawać za pomocą linii odniesienia i napisu.
Poniżej dwa rysunki przekrojów ukazujących łączenia elementów za pomocą kołków i kleju. Miejsca spoin zostało oznaczone dwoma kreskami.
Oznaczenia graficzne materiałów Przekroje materiałów należy kreskować liniami ciągłymi i cienkimi. Kreskowanie ukośne (drewno lite, metale, płyta wiórowa, sklejka, płyta pilśniowa itp.) należy prowadzić pod kątem 45° do linii obramowania rysunku z nachyleniem w prawo lub w lewo. W przypadku dwóch przekrojów poprzecznych leżących obok siebie, drugi przekrój powinno się kreskować z nachyleniem odwrotnym.
Poniżej tabela ukazująca oznaczenia graficzne przekroju różnych materiałów: 1 – drewno lite (przekrój poprzeczny) – kreskowanie w postaci linii rozmieszczonych równolegle względem siebie, pod kątem czterdziestu pięciu stopni do linii obramowania; 2 – drewno lite (przekrój podłużny) – kreskowanie w postaci linii umieszczonych równolegle względem dolnej krawędzi rysunku, 3 – płyta stolarska (przekrój poprzeczny) – rysunek składa się z umieszczonych obok siebie kreskowanych prostokątnych elementów, przy czym kreskowanie przebiega naprzemiennie: w jednych elementach kreski nachylone są w prawo, a w innych w lewo, 4 – płyta stolarska (przekrój podłużny) – kreskowanie w postaci linii umieszczonych równolegle względem dolnej krawędzi rysunku, 5 – płyta wiórowa – kreskowanie w postaci podwójnych kresek nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 6 – płyta paździerzowa – kreskowanie w postaci naprzemiennie rozmieszczonych linii podwójnych i pojedynczych nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 7 – płyta komórkowa – oznaczenie złożone z dwóch elementów, jeden krótszy kreskowany pojedynczymi liniami, nachylonymi względem dolnej krawędzi rysunku, oraz dłuższym kreskowany krzyżującymi się liniami, 8 – sklejka – kreskowanie w postaci potrójnych kresek nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 9 –płyta pilśniowa twarda – kreskowanie w postaci naprzemiennie rozmieszczonych linii potrójnych i pojedynczych nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 10 – płyta pilśniowa em de ef – kreskowanie w postaci naprzemiennie rozmieszczonych linii podwójnych i potrójnych nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 11 – metale – kreskowanie w postaci bardzo gęsto rozmieszczonych pojedynczych linii nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 12 – tworzywo sztuczne, guma – bardzo gęsto rozmieszczone, krzyżujące się linie nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, 13 – szkło i inne materiały przezroczyste – potrójne kreski nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, jednak nie stykające się z jego krawędziami, 14 – pianka poliuretanowa, guma piankowa – wypełnienie przekroju w postaci kropek i krótkich kresek o różnej wielkości, 15 – mata szczecinowo-lateksowa – kreskowanie przerywanymi liniami nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku wraz z kropkami i półokrągłymi niewielkimi elementami rozmieszczonymi nieregularnie, 16 – materiał wyściółkowy – przekrój wypełniony zaokrąglonymi liniami o nieregularnym przebiegu, 17 – materiał pokryciowy (tkanina dekoracyjna, skóra naturalna, sztuczna i tym podobna) – przekrój w postaci szerszej linii wypełnionej na przemian jasnymi dłuższymi i czarnymi krótszymi polami, 18 – sprężyna falista (widok z góry) – linia falowana o regularnym kształcie, 19 – sprężyna spłaszczona (widok z góry) – linia falowana, przecinająca się wielokrotnie o nieregularnym przebiegu, 20 – formatka sprężynowa typu „szlarafia” (widok z góry) – oznaczenie w postaci dwóch rzędów kółek nachodzących na siebie w miejscach łączenia, kółka o cieńszej linii oznaczono jako sprężynę pojedynczą, a o grubszej jako sprężynę podwójną, 21 – formatka sprężynowa typu „boneli” (widok z góry) – oznaczenie w postaci dwóch rzędów kółek , w kółkach znajdujących się w górnym rzędzie na ich dolnych krawędziach zaznaczono punkty, zaś w kółkach dolnego rzędu punkty zaznaczono na górnych krawędziach, podpisano je jako węzły kierunkowe, 22 – formatka sprężynowa typu „szlarafia”, „bonneli” i tym podobne (przekrój pionowy) – kreskowanie krzyżującymi się liniami nachylonych względem dolnej krawędzi rysunku, w wyniku czego wypełnienie stanowią romby.

9. Podziałka
Plansza ukazująca informacje na temat podziałki. W centralnym miejscu znajduje się główne hasło – podziałka, od którego prowadzą cztery strzałki do opisów.
Pierwszy: Niezależnie od przyjętej podziałki na rysunku przedmiotu zawsze podajemy rzeczywiste wymiary przedmiotu.
Drugi: Rozróżnia się podziałkę główną, w której została wykonana większość rzutów lub rysunków na arkuszu, i podziałki pomocnicze, w których zostały wykonane pewne szczegóły rysunków – zwykle w powiększeniu.
Trzeci: Stosunek wymiarów liniowych (średnicy, długości, szerokości i tym podobnych) na rysunku do rzeczywistych wymiarów przedmiotu.
Czwarty: Rodzaje podziałek: podziałki powiększające: dwa do jednego, pięć do jednego, dziesięć do jednego, dwadzieścia do jednego, pięćdziesiąt do jednego, sto do jednego, podziałka rzeczywista: jeden do jednego, podziałki zmniejszające: jeden do dwóch, jeden do pięciu, jeden do dziesięciu, jeden do dwudziestu, jeden do pięćdziesięciu, jeden do stu i tak dalej.