Ernst Doblohofer o dysku z Phaistos

Możliwe, że wcześniej czy później wieniec laurowy, obiecywany odkrywcy przez ów zagadkowy, okrągły kawałek gliny, przechowywany w muzeum w Heraklionie, włoży na siebie jeden z mistrzów sławnego „cechu” uczonych. Możliwe również, że w tajemnice tych pokrytych rysunkami spirali, w ten nowy labirynt (…) przedostanie się i, jak nowy Tezeusz, znajdzie z niego wyjście jakiś genialny dyletant. Ale jest także możliwe, że sądzone mu, by pozostał przez wieki niemym i zagadkowym zabytkiem tego świata, któremu coraz trudniej ukrywać swoje tajemnice.

dysk Źródło: Ernst Doblohofer o dysku z Phaistos, [w:] A. Kondratow, Zaginione cywilizacje, Warszawa 1988, s. 201.

Ateński polityk o swoich reformach

Niech obok sądu wieków przyszłych, świadkiem będzie
najpotężniejsza macierz bogów olimpijskich,
Najlepsza także, Ziemia czarna, z której niegdyś
Dłużnicze słupy zniosłem wszędzie powbijane (…)
A gdyby inny ktoś, jak ja, pochwycił oścień,
Ktoś nierozumny, człowiek żądny bogactw,
nie zdołałby powstrzymać ludu; gdybym tego
Co lud dla swoich przeciwników pragnął,
Lub tego, co ludowi gotowali tamci,
To miasto wielu by straciło mężów,
Dla tych powodów bronić zewsząd się musiałem
Jak wilk zwijając się pomiędzy psów gromadą.

polityk Źródło: Ateński polityk o swoich reformach, [w:] E. Wipszycka, J. Tazbirowa, Historia 1. Starożytność, Warszawa 1994, s. 82–83.

W przededniu perskiej inwazji

Na zjeździe zapadła decyzja utworzenia Związku Panhelleńskiego celem wspólnej obrony, a na przywódcę wybrano Spartę (…) Nie opracowano jednak żadnego planu strategicznego, uzależniając akcję od rozwoju sytuacji. Oceniając przebieg późniejszych wydarzeń można sądzić, że Sparta od początku nie chciała się angażować poza Peloponezem. Nie ułatwiała też wspólnej akcji Greków postawa Aten, które pretendowały do kierowniczej roli w nowym Związku i tylko na skutek sprzeciwu państw greckich zrezygnowały ze swych planów. Nietajne było nadto Grekom, że pewne państwa, jak Teby i Tesalia, przejdą na stronę perską, jeśli nie będą mogły liczyć na obronę ze strony sił Związku Panhelleńskiego.

inwazja Źródło: W przededniu perskiej inwazji, [w:] J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 1997, s. 167.

Wiejskie dionizje według komediopisarza

Władco Dionizosie, niech miły ci będzie ten święty pochód, ofiary moje oraz domowników, niech plony przyniosą te wiejskie Dionizje, niech koniec z wojskiem będzie, a mój pokój trzydziestoletni niechaj da mi szczęście! A ty, córeczko, poważnie i pięknie nieś kosz ten święty. Jak szczęśliwy będzie, kto cię poślubi, zrobi ci... łasiczki pierdzące rano nie gorzej od ciebie! Krocz naprzód, dobrze uważaj na tłumek, by ci nie ściągnął ktoś złotych klejnotów. Ksantiaszu, pilnuj, by fallos stał prosto i nieś go z tyłu, tuż za kaneforą. A ja, za wami idąc, hymn zaśpiewam.

dionizje Źródło: Wiejskie dionizje według komediopisarza, [w:] Arystofanes, Arachnejczycy, t. I, tłum. J. Ławińska-Tyszkowska, Warszawa 2001, s. 241–275.

Strategia Aten w pierwszej fazie wojny peloponeskiej

Kiedy wojska peloponeskie zbierały się na Istmie lub były jeszcze w drodze przed inwazją na Attykę, Perykles, syn Ksantipposa, jeden z dziesięciu strategów ateńskich, przewidywał już najazd. (…) Powtarzał również swe rady będące obecnie na czasie: że powinni przygotować się do wojny, ze wsi wszystko do miasta sprowadzić, bitwy nie przyjmować, lecz udawszy się do miasta, strzec go, flotę, która jest ich silną stroną, przysposabiać, sprzymierzeńców trzymać w ryzach. Przypomniał, że siła Aten zawisła od pieniędzy płaconych przez sprzymierzeńców, a problemy wojenne opanowuje się głównie mądrością i pieniędzmi. Kazał być im dobrej myśli ze względu na to, iż państwo otrzymuje corocznie z daniny sprzymierzeńców około sześciuset talentów, nie licząc innych dochodów (…).

strategia Źródło: Strategia Aten w pierwszej fazie wojny peloponeskiej, [w:] Tukidydes, Wojna peloponeska, tłum. K. Kumaniecki, Warszawa 1988, s. 93–94.

Fragment opracowania współczesnego historyka

Od końca II tys., przez wieki, Grecja znajdowała się w korzystnej sytuacji, dostęp bowiem do niej od strony północnej, a więc jedynej lądowej, chroniony był przez plemiona macedońskie (…) Macedończycy przyjęli na siebie uderzenia z zewnątrz, ze strony plemion zamieszkujących Półwysep Bałkański. (…) Następstwa tej sytuacji były wielorakie i miały zaznaczyć się w dalszych etapach procesu historycznego na tym terenie.

wolski Źródło: Fragment opracowania współczesnego historyka, [w:] J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 1997, s. 125.