Zwróć uwagę na użyte formy gramatyczne.

W twojej odpowiedzi powinny znaleźć się informacje o zestawieniu wizerunków poety. Nawiąż do kontekstu pokoleniowego Stanisława Barańczaka (polemiki z Jackiem Bierezinem). Zwróć uwagę na ironiczny wydźwięk charakterystyki obu wizerunków artysty. Pomimo biografii poety, z której wynikałoby, że mógł utożsamiać się z podmiotem lirycznym, oba wizerunki przedstawione są ironicznie i w każdym obecne są sztuczne i puste gesty.

Postaraj się gramatyczną konsekwencję zapisu, np. poprzez równoważniki zdań w każdym z punktów.

Przykładowe zestawienie:

PODMIOT LIRYCZNY - POETA:

• stabilizacja życiowa - brak stabilizacji, poszukiwanie swojego miejsca,

• przewidywalność - nieokrzesanie, nieprzewidywalność,

• empatia, nienarzucanie się - absorbowanie otoczenia swoją osobą, przekraczanie granic,

• racjonalizm - irracjonalizm,

• profesjonalizm - instynkt.

Stanisław Barańczak to poeta znany ze stosowania gry słów, nawet na poziomie tytułu. Zwróć uwagę na znaczenie poszczególnych słów składających się na tytuł wiersza.

W twojej odpowiedzi powinno znaleźć się odwołanie do znaczenia przymiotnika: drobnomieszczański. Nacechowane jest pejoratywnie (negatywnie). Słownik języka polskiego podaje przykłady synonimów tego słowa o znaczeniu negatywnym: kołtuński, zacofany, filisterski. W takim kontekście drobnomieszczańskie cnoty to tak naprawdę nie są cnoty, lecz tylko ich namiastka. Nieodznaczająca się niczym szczególnym, powierzchownie poprawna społecznie i moralnie ludzka postawa, najczęściej żywiąca się stereotypem.

Zwróć uwagę na pogłębione wyeksponowanie stereotypowych cech obu wizerunków artysty oraz celowość stosowania ironii.

Praktycznie cała twórczość (nie tylko poetycka, ale także eseistyczna) Stanisława Barańczaka naznaczona jest ironią. To jeden z najważniejszych środków stosowanych przez tego twórcę. Jaskrawe stereotypowe zestawienia ukazane w tak ironiczny sposób wywołuje zabawne wrażenie. Poetycka przesada bywa żartobliwa i zmierza przede wszystkim do wyostrzenia głównej ideii wiersza, ośmieszenia i zdemaskowania zafałszowanych, pustych gestów. Już sam tytuł sugeruje, że czytelnik będzie miał do czynienia z oceną pewnej postawy. Stanisław Barańczak postanowił dokonać tej oceny poprzez ironiczną demaskację.

Zastanów się, kiedy można mówić o tragizmie postaci. W jaki sposób kultura najczęściej definiuje to zjawisko?

Stereotypowość tragizmu artysty ukazana została w opisach zaniedbania zarówno fizycznego: „zionąc nieogolonym, trzydniowym podmuchem”, ale i psychicznego i społecznego, np. poprzez kontrast: „ani jednego rozwodu, dewiacji, większego nałogu...”. Stereotypowy tragiczny artysta jest nieprzystosowany życiowo, nie odnajduje się w świecie, jego relacje także są skrajne: „żadnego dzwonienia po nocy do przyjaciół z żądaniem wysłuchania nowego wiersza”.

Zastanów się nad pojęciem stereotypu i stereotypizacji.

Z jednej strony tak jaskrawe zestawienie dwóch postaci skutkuje bardzo ironicznym i kpiącym wydźwiękiem całego wiersza. Gwałtowność i niespodziewane gesty artysty tragicznego mogą okazać się puste. Podmiot liryczny to także artysta, o uporządkowanym życiu, w którym zdarząją mu się wyłącznie „jakieś szare gafy”, ale to nie przeszkadza w tworzeniu.