William Shakespeare Romeo i Julia (akt I, scena 5)

ROMEO
Światłość jej rysów gasi w moim oku
Płomień pochodni! Lśni na skroni mroku
Jak brylant w uchu etiopskiej królowej:
Skarb zbyt bogaty na ten świat jałowy!
Jak śnieżny gołąb wśród kawek, tak ona
Odbija blaskiem od rówieśnic grona.
Gdy przerwie taniec, przybliżę się do niej
I dłoń ozłocę dotknięciem jej dłoni.
Kochałem dotąd? Nie, serce się myli:
Miłość poznało dopiero w tej chwili

r1 Źródło: William Shakespeare, Romeo i Julia (akt I, scena 5), tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 2001.

William Shakespeare Romeo i Julia (akt II, scena 2)

ROMEO wychodząc z ukrycia
Kpi z cudzej blizny, kto sam nie był ranny.
W oknie na piętrze ukazuje się Julia.
Cicho! Cóż to za światło błysło w oknie?
To brzask na Wschodzie, a słońcem jest Julia!
Wzejdź, słońce, przyćmij chorobliwie blady
Księżyc! Patronka księżyca i dziewic,
Bogini Diana, szarzeje z zawiści
Na widok twojej urody. Wypowiedz
Jej posłuszeństwo, jeśli tak zazdrosna!
Nie bądź potulną służebną, zrzuć suknie
Jej anemicznej, ziemistej poświaty!
To moja pani! moja ukochana!
O, gdyby mogła wiedzieć, że nią jest!
Mówi coś; nic nie słychać. Lecz co z tego?
Jej oczy mówią - oczom więc odpowiem.
Zbyt śmiały jestem; mówią, lecz nie do mnie.
Dwie najjaśniejsze gwiazdy w całym niebie,
Mając gdzie indziej jakieś pilne sprawy,
Znalazły sobie w jej oczach zastępców,
Póki nie wrócą na swoje orbity.
A gdyby zamieniły się miejscami,
Gdyby to gwiazdy świeciły w jej twarzy?
Jasność tej twarzy przyćmiłaby gwiazdy,
Jak światło dzienne gasi światło lamp;
Za to jej oczy w niebie takie blaski
Słałyby poprzez powietrzne regiony,
Że ptak, światłością niezwykłą zmylony,
Śpiewałby w nocy. Oparła policzek
Na dłoni! O, być jedną z rękawiczek
Julii i dotknąć przez chwilę jej twarzy!

JULIA
Ach!

ROMEO
Słyszę: mówi coś. O, przemów znowu,
Jasny aniele! bo świecisz nade mną
Jak ci skrzydlaci wysłannicy niebios,
Gdy na pokładzie ociężałych chmur
Żeglują ponad głębiną powietrza
I olśniewają zadziwione oczy
Zadzierających głowy śmiertelników.
[…]

JULIA
Powiedz mi, skąd się tu wziąłeś i po co
Jak się zdołałeś wspiąć na mur ogrodu?
Czy nie rozumiesz, że jesteś zgubiony,
Jeśli ktoś z moich krewnych tu cię znajdzie?

ROMEO
Nad mur wzleciałem na skrzydłach miłości;
Dla niej kamienne przegrody są niczym:
Jeśli je umie przekroczyć - przekracza.
Żaden z twych krewnych też mnie nie powstrzyma.

r2 Źródło: William Shakespeare, Romeo i Julia (akt II, scena 2), tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 2001, s. 56–59.

William Shakespeare Romeo i Julia (akt V, scena III)

ROMEO
Zrobię to. Niech się przyjrzę twojej twarzy...
To hrabia Parys! Był krewnym Merkucja.
Cóż to mi sługa mówił w drodze? Rozpacz
Tak mną targała, że ledwie słuchałem.
Mówił, że Parys miał poślubić Julię?
Czy tak powiedział? czy mi się to śniło?
A może obłęd sprawił, że pojąłem
Wzmiankę o Julii w takim właśnie sensie?
Niech ci uścisnę dłoń - jesteśmy razem
Na jednej karcie księgi złego losu!
Złożę twe ciało we wspaniałym grobie;
W grobie? nie, raczej w słonecznym pokoju,
Bo Julia tutaj leży i jej piękność
Zmienia tę kryptę w przybytek światłości.
Spocznij tu, zmarły - zmarły cię pochował.
Składa ciało Parysa w grobowcu.
Przed egzekucją skazańcom podobno
Zdarza się chwila euforii; dozorcy
Zwą taki moment ostatnim przebłyskiem.
Czyż mogę nazwać przebłyskiem ten mrok?
Julio najdroższa! Ukochana żono!
Chociaż śmierć spiła ci z ust miód oddechu,
Nie zawładnęła jeszcze twą urodą.
Nie, nie poddałaś się. Rumieniec życia
Przetrwał jak sztandar na tej ślicznej twarzy:
Nie widać białej chorągwi martwoty.
A ty, Tybalcie, pod krwawym całunem:
Czyż mogę oddać ci większą przysługę
Niż zmusić rękę, która cię zabiła,
Do uśmiercenia twojego zabójcy?
Przebacz mi, bracie! Julio, czemu jesteś
Wciąż jeszcze taka piękna? Czy to znaczy,
Że bezcielesna Śmierć jest także zdolna
Do żądzy, że ten wygłodzony potwór
Trzyma cię w mroku, aby siłą posiąść
Chociażby po to, by temu zapobiec,
Spocznę przy tobie na posłaniu nocy
I już się stąd nie ruszę. Tak, zostanę
Tu, gdzie robactwo mamy na posługi
Tu, w tej sypialni znajdę odpoczynek,
Ze znużonego światem ciała zrzucę
Przygniatające brzemię wrogich gwiazd.
Po raz ostatni spójrzcie na nią, oczy;
Ramiona, weźcie ją w ostatni uścisk;
Usta, w ostatnim tchnieniu pocałunek
Złóżcie jak pieczęć na bezterminowej
Umowie z chciwą i bezwzględną Śmiercią!
Prowadź, trucizno, gorzki przewodniku,
Zgubny pilocie - roztrzaskaj o skały
Sztormami nieszczęść skołatany okręt!
Piję za miłość!
Wypija truciznę
Aptekarz nie skłamał:
Jad działa. Jeszcze jeden pocałunek
Umieram
Pada. Wchodzi Ojciec Laurenty z latarnią, łomem i łopatą.

r3 Źródło: William Shakespeare, Romeo i Julia (akt V, scena III), tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 2001, s. 166–167.