Sprawdź się
Tekst do ćwiczeń
Widzenie się w gaju«Tyżeś to? i tak późno?» — «Błędną miałem drogę,
Śród lasów, przy niepewnym księżyca promyku!
Tęskniłaś? myślisz o mnie?» — «Luby niewdzięczniku,
Pytaj się, czy ja myśleć o czem innem mogę!» —«Pozwól uścisnąć dłonie, ucałować nogę.
Ty drżysz! czego?» — «Ja nie wiem. Błądząc po gaiku,
Lękam się szmeru liścia, nocnych ptaków krzyku:
Ach! musimy być winni, kiedy czujem trwogę». —«Spójrzyj mi w oczy, w czoło: nigdy z takiem czołem
Nie idzie zbrodnia, trwoga nie patrzy tak śmiele.
Przebóg, jesteśmyż winni że siedzimy społem?Wszak siedzę tak daleko, mówię tak niewiele,
I zabawiam się z tobą, mój ziemski aniele,
Jak gdybyś już niebieskim stała się aniołem»Źródło: Adam Mickiewicz, Widzenie się w gaju, [w:] tegoż, Sonety i inne wiersze z czasów odeskich, Warszawa 1905, s. 21–22.
Podaj trzy synonimy określenia „widzenie się”, użytego w tytule sonetu Widzenie się w gaju.
Scharakteryzuj bohaterów lirycznych sonetu Widzenie się w gaju oraz sytuację, w której się znajdują.
Scharakteryzuj stan emocjonalny bohaterów lirycznych sonetu Widzenie się w gaju oraz wyjaśnij, za pomocą jakich środków językowych poeta wyraził ich emocje.
Wypisz z utworu przykłady wskazanych środków stylistycznych i określ ich funkcje.
Scharakteryzuj obraz miłości łączącej bohaterów lirycznych sonetu Widzenie się w gaju; uzupełniając mapę myśli o cechy i określenia odnoszące się do modelu uczucia, jaki wyłania się z wiersza.
RezygnacjaNieszczęśliwy, kto próżno o wzajemność woła,
Nieszczęśliwszy jest, kogo próżne serce nudzi,
Lecz ten u mnie ze wszystkich nieszczęśliwszy ludzi,
Kto nie kochał, że kochał, zapomnieć nie zdoła.Widząc jaskrawe oczy i bezwstydne czoła,
Pamiątkami zatruwa rozkosz, co go łudzi;
A jeśli wdzięk i cnota czucie w nim obudzi,
Nie śmie z przekwitłem sercem iść do stóp anioła.Albo drugimi gardzi, albo siebie wini,
Minie ziemiankę, z drogi ustąpi bogini,
A na obiedwie patrząc, żegna się z nadzieją;I serce ma podobne do dawnej świątyni,
Spustoszałej niepogód i czasów koleją,
Gdzie bóstwo nie chce mieszkać, a ludzie nie śmieją.Źródło: Adam Mickiewicz, Rezygnacja, [w:] tegoż, Sonety i inne wiersze z czasów odeskich, Warszawa 1905, s. 25.