W 2018 roku stopa bezrobocia w Wielkiej Brytanii była znacznie wyższa wśród przedstawicieli mniejszości etnicznych (12,9%) niż Anglików czy Irlandczyków (6,3%). Znacznie mniej osób należących do mniejszości etnicznych (8,8%) pracowało jako menedżerowie, dyrektorzy i wyżsi urzędnicy w porównaniu z białymi (10,7%). W przypadku osób pochodzenia afrykańskiego lub karaibskiego odsetek wynosił tylko 5,7%, a wśród osób o mieszanym pochodzeniu etnicznym – 7,2%

4 Źródło: tłum. własne, dostępny w internecie: ethnicity‑facts‑figures.service.gov.uk [dostęp 1.12.2019 r.].

Grzegorz Pawlikowski System ochrony praw osób należących do mniejszości narodowych i etnicznych w Europie

Niezależnie od działań Rady Europy, UE i OBWE na rzecz ochrony praw mniejszości istotnym osiągnięciem w wymiarze regionalnym stały się dokumenty Inicjatywy Środkowoeuropejskiej (ISE) i Rady Państw Morza Bałtyckiego (RPMB). (…) RPMB w 1994 r. powołała Komisarza Rady ds. Mniejszości Rosyjskiej w Krajach Nadbałtyckich.

1 Źródło: Grzegorz Pawlikowski, System ochrony praw osób należących do mniejszości narodowych i etnicznych w Europie, „Polityka i Społeczeństwo”, nr 8/2011.

Języki regionalne i mniejszościowe Wielkiej Brytanii

Zasadnicze zmiany w polityce brytyjskiej w odniesieniu do części składowych Zjednoczonego Królestwa nastąpiły wraz z objęciem rządów przez New Labour (…) w  1997 roku i rozpoczęciem polityki dewolucji.

2 Źródło: Języki regionalne i mniejszościowe Wielkiej Brytanii, dostępny w internecie: senat.gov.pl [dostęp 31.08.2020 r.].

Tomasz Wicherkiewicz Ginące języki, etniczność, tożsamość i polityka

Etniczność – to pojęcie oznaczające subiektywne poczucie wspólnoty, czyli zbieżnej tożsamości, opartej na wspólnym pochodzeniu i wynikającym z tego odczuciu grupowej solidarności, aczkolwiek bardzo często postrzegane przez część członków tych wspólnot jako kryterium obiektywne.

3 Źródło: Tomasz Wicherkiewicz, Ginące języki, etniczność, tożsamość i polityka, dostępny w internecie: pl.languagesindanger.eu [dostęp 31.08.2020 r.].

Krzysztof Zuba Brexit: przyczyny oraz potencjalne konsekwencje wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej

W badaniu agencji Ipsos MORI z połowy kwietnia 2016 r. ankietowani wskazali imigrację (można było podać tylko jedną kwestię) jako główną kwestię determinującą ich referendalne decyzje. 27% respondentów wymieniło liczbę przybywających do Wielkiej Brytanii imigrantów, zaś kolejnych 12% – wpływ imigracji na system pomocy społecznej. Również inne wymieniane kwestie (jak choćby zagrożenie dla rynku pracy) pośrednio wiązały się z imigracją. Nie ulega wątpliwości, że kwestia ta w sposób najbardziej istotny zaważyła na negatywnym wyniku referendum. Debata nad imigracją została zdominowana przez argumenty emocjonalne, nierzadko ksenofobiczne, niemające wiele wspólnego z rzeczywistą analizą kosztów i strat. Skuteczności działań rządu w zakresie ograniczenia skali imigracji przeczyła rzeczywistość, co wykorzystywali zwolennicy Brexitu konsekwentnie przedstawiając alternatywę: wyjście z UE pozwoli Wielkiej Brytanii odzyskać kontrolę na jej granicami. W społecznym odbiorze kwestie imigracji zarobkowej z państw UE (w tym przede wszystkim z Europy Środkowo‑Wschodniej) mieszały się z kryzysem uchodźczym związanym z wojną w Syrii. Dało to pożywkę dla haseł ksenofobicznych, w których celował zwłaszcza UKIP, ale w bardziej zakamuflowanej formie obecne były w kampanii konserwatywnych „Brexiterów”.

sp Źródło: Krzysztof Zuba, Brexit: przyczyny oraz potencjalne konsekwencje wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, „Studia Politologiczne” 2017, nr 45, s. 294.

Dariusz Grzybek Współczesne rozumienie asymilacji migrantów w społeczeństwie amerykańskim

Bardziej wielowymiarowe podejście do problematyki asymilacji przedstawił w 1964 roku Milton Gordon. Jego zasługą jest określenie różnych wymiarów asymilacji, których wyróżnił siedem: kulturową (akulturację), strukturalną, amalgamacyjną, identyfikacyjną, osobowościową, behawioralną i obywatelską. Najważniejsze są dwa pierwsze typy: asymilacja kulturowa i strukturalna. Asymilacja kulturowa prowadzi do pozbycia się przez członków grupy etnicznej elementów własnej kultury i przyjęcia wzorców kultury społeczeństwa przyjmującego, na przykład w zakresie języka, ubioru, okazywania emocji. Asymilacja strukturalna jest partycypacją asymilujących się jednostek w różnych elementach struktury społeczeństwa przyjmującego, na przykład klubach towarzyskich. Asymilacja zawsze zaczyna się od wymiaru kulturowego i na tym wymiarze może się skończyć, ale jeśli wystąpi również wymiar strukturalny, to stopniowo zachodzić będą pozostałe formy asymilacji.

ws Źródło: Dariusz Grzybek, Współczesne rozumienie asymilacji migrantów w społeczeństwie amerykańskim, „Zeszyty Naukowe Towarzystwa Doktorantów UJ” 2013, nr 6 (1), s. 59–60.

Aleksandra Winiarska Przykłady partycypacji migrantów w miastach wielokulturowych

Włączanie migrantów w działania partycypacyjne odbywa się również na poziomie tworzenia rozmaitych dokumentów strategicznych – niekoniecznie powiązanych bezpośrednio z wielokulturowością. W Leeds w Wielkiej Brytanii włączono potrzeby mniejszości migranckich i etnicznych (stanowiących ponad 10% populacji miasta) do wypracowywanych strategii rozwoju usług mieszkaniowych. Powołano partnerstwo, w skład którego weszli zarówno publiczni, jak i prywatni właściciele nieruchomości, przedstawiciele organizacji lokatorskich i mieszkaniowych oraz władz lokalnych. W ramach tego partnerstwa zdiagnozowano potrzebę opracowania działań dedykowanych do szczególnych grup beneficjentów. W odpowiedzi na tę diagnozę, oraz w nawiązaniu do Strategii Rozwoju Mieszkalnictwa Miasta Leeds na lata 2005‑2010 (Leeds Housing Strategy of 2005‑2010), powstała Strategia Mieszkaniowa oraz Plan Działania dla Mniejszościowych Grup Etnicznych „Black and Minority Ethnic Housing Strategy and Action Plan”. Plan miał na celu poprawę sytuacji tych grup, które zajmują tradycyjnie najuboższe i najbardziej zaniedbane dzielnice miasta. Zgodnie z przyjętymi założeniami, usługi mieszkaniowe (w tym urządzenie mieszkań) miały być projektowane z uwzględnieniem szczególnych potrzeb religijnych i kulturowych różnych grup mieszkańców. Uznano ponadto, że informacja na temat usług mieszkaniowych, działań lokalnych oraz procesów konsultacyjnych powinna być przekazywana w językach zrozumiałych dla migrantów. Zaplanowano również inne działania włączające przedstawicieli mniejszości do społeczności lokalnych.

po Źródło: Aleksandra Winiarska, Przykłady partycypacji migrantów w miastach wielokulturowych, dostępny w internecie: partycypacjaobywatelska.pl [dostęp 15.12.2021 r.].