Bédier Joseph Dzieje Tristana i Izoldy

Gdy minęło chłopcu siedem lat, (…) RohałtRohałtRohałt powierzył Tristana roztropnemu nauczycielowi, dobremu koniuszemu imieniem Gornewal. Gornewal nauczył go w niewiele lat wszelakiej sztuki, która przygodziła się młodemu baronowi. Nauczył go władać lancą, mieczem, tarczą i łukiem, miotać kamienne pociski, brać jednym skokiem co najszersze rowy; nauczył nienawidzić wszelakiego kłamstwa i zdrady, wspomagać słabych, dotrzymywać słowa; nauczył rozmaitych melodii, gry na harfie i sztuki myśliwskiej. Kiedy chłopak dosiadał konia (…), rzekłbyś, iż koń jego i rynsztunek, i on tworzą wręcz jedno ciało i nigdy nie rozstają się z sobą. Widząc Tristana tak szlachetnym i pysznym, szerokim w barach, gibkim w biodrach, mocnym, wiernym i odważnym, wszyscy sławili Rohałta, iż ma takiego syna. (…)

C2 Źródło: Bédier Joseph, Dzieje Tristana i Izoldy, tłum. T. Żeleński (Boy), Kraków 2009, s. 8.

Bédier Joseph Dzieje Tristana i Izoldy

MorhołtMorhołtMorhołt rzekł jeszcze:

‒ Który z was, panowie kornwalijscy, chce przyjąć wezwanie? Ofiaruję mu piękną bitwę. (…)

Milczeli wszyscy. (…)

Morhołt przemówił po raz trzeci:

‒ A więc, zacni panowie z Kornwalii, (…) nie sądziłem, iżby w tym kraju mieszkali sami niewolnicy.

Wówczas Tristan ukląkł u nóg króla i rzekł:

‒ Królu i panie, jeśli łaska twoja użyczyć mi zezwolenia, wydam mu bitwę.

Próżno król Marek chciał go odmówić. Być tak młodym rycerzem, na co zdało mu się męstwo? Ale Tristan dał zakład Morhołtowi, Morhołt zasię przyjął go.

W pomienionym dniu Tristan (...) przywdział pancerz i hełm z bajcowanej stali. Baronowie płakali z litości nad śmiałkiem i ze wstydu nad samymi sobą. (...). Tristan wsiadł sam do łodzi i pomknął ku Wyspie Świętego Samsona. (...) Tristan, uderzywszy o ląd, odepchnął nogą łódź na morze.

‒ WasaluwasalWasalu, co czynisz? – rzekł Morhołt. – Dlaczego jak ja nie umocowałeś łodzi liną?

‒ Wasalu, po co? – odparł Tristan. – Jeden tylko z nas obu powróci żyjący: zali jedna barka nie wystarczy?

I obaj, zagrzewając walki zelżywymi słowy, zapuścili się w głąb wyspy.

C3 Źródło: Bédier Joseph, Dzieje Tristana i Izoldy, tłum. T. Żeleński (Boy), Kraków 2009, s. 13.

Bédier Joseph Dzieje Tristana i Izoldy

Jednego dnia, przebiegając wielkie lasy, (...) zabłądzili przypadkiem do pustelni brata Ogryna. (...)

‒ Waleczny Tristanie – wykrzyknął – wiedz, jaką wielką przysięgę złożyli ludzie Kornwalii. Król kazał okrzyknąć wielkie wołanie po wszystkich parafiach: kto cię pochwyci, otrzyma sto sztuk złota jako zapłatę. (...) Kajaj się, Tristanie (...).

‒ Kajać się, ojcze Ogrynie? Z jakiej zbrodni? Ty, który nas sądzisz, zali wiesz, jaki napitek wypiliśmy na morzu? Tak, (...) wolałbym żebrać całe życie (...) i żyć ziołami i korzonkami z Izoldą, niż bez niej być królem pięknego królestwa.

‒ Panie Tristanie, niech Bóg cię wspomoże, zgubiłeś się bowiem i na tym świecie, i na tamtym. Kto zdradził pana, takiego powinno się rozerwać dwoma końmi, spalić na stosie; gdzie jego popiół padnie, tam trawa nie wyrasta i praca zostanie daremna; tam drzewo, zieleń umiera.

C4 Źródło: Bédier Joseph, Dzieje Tristana i Izoldy, tłum. T. Żeleński (Boy), Kraków 2009, s. 42.

Bédier Joseph Dzieje Tristana i Izoldy

Ale dziśaleAle dziś (...) gotów jestem, miły królu, dać zakład i przeciw każdemu, kto zechce, podtrzymać bitwą, iż nigdy królowa nie żywiła dla mnie ani ja dla królowej miłości, która by ci była obrazą. Nakaż walkę; nie odtrącam żadnego przeciwnika (...). Ale jeśli odniosę tryumf i jeśli ci się podoba wziąć z powrotem Izoldę o jasnej twarzy, żaden z baronów nie będzie ci służył lepiej ode mnie (...).

5 Źródło: Bédier Joseph, Dzieje Tristana i Izoldy, tłum. T. Żeleński (Boy), Kraków 2009, s. 51–52.