W 1975 roku stworzono w Sierpcu Park Etnograficzny, który początkowo funkcjonował jako oddział Muzeum Etnograficznego. Dopiero w 1987 roku doszło do zespolenia obu placówek – Muzeum Etnograficznego oraz Parku Etnograficznego – i przemianowania ich na Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu. Nowopowstający skansen w Sierpcu opierał się na założeniach, według których zabytkami nie były jedynie translokowane budynki, ale również układ przestrzenny oraz elementy wchodzące w jego skład, np. specyficzny dla danego terenu drzewostan. Tym samym, obok translokowanych budynków, ważnym stało się odtworzenie wnętrz, jak również mikro‑pejzaży związanych bezpośrednio z rejonami, z których pochodzą konkretne zagrody, czy też elementy małej architektury: kapliczki, krzyże, etc. W początkowej fazie założeń w sierpeckim skansenie miało być prezentowanych 6 typów wsi: ulicówka, okolnica, widlica, wielodrożnica, owalnica i wieś łańcuchowa. W pierwotnych założeniach teren skansenu miał się rozciągać po obu stronach szosy prowadzącej z Sierpca do Torunia. Po jednej stronie tej szosy miały zostać odtworzone trzy najbardziej charakterystyczne dla osadnictwa mazowieckiego typy wsi: ulicówka, rzędówka i przysiółek drobnoszlachecki. Natomiast w sektorze, znajdującym się po drugiej stronie ulicy miała być odtworzona zabudowa pozostałych typów wsi. Z różnych względów zaniechano planów związanych z budową tego sektora.