Na rysunku pokazana jest pętla histerezy taka sama, jak na rys. 7 w rozdziale „Przeczytaj”. Na poziomej osi wykresu odłożone jest natężenie zewnętrznego pola elektrycznego, opisane dużą literą E. Na pionowej osi odłożony jest moment dipolowy ferroelektryka, opisany dużą literą P. Wykres funkcji zaczyna się w punkcie przecięcia obu osi i biegnie początkowo stromo w górę. Na górze wykres robi się coraz bardziej płaski i przy pewnej wartości staje się poziomy. Ta część wykresu oznaczona jest cyfrą 1. Dalej wykres przedstawia sytuację, gdy natężenie zewnętrznego pola elektrycznego zmniejsza się, a wraz z nią zmniejsza się moment dipolowy ferroelektryka. Na wykresie, oznaczonym cyfrą 2, poruszamy się w dół i w lewo, zaczynając od punktu, gdzie zakończył się wykres numer 1. Ta część wykresu znajduje się powyżej wykresu oznaczonego cyfrą 1 i przecina oś pionową w punkcie powyżej punktu przecięcia osi. Wartość momentu dipolowego dielektryka w punkcie przecięcia wykresu z pionową osią oznaczona jest literą duże P z indeksem dolnym r, co oznacza polaryzację resztkową. Dalszy przebieg wykresu odpowiada zmianie kierunku natężenia pola elektrycznego zewnętrznego na przeciwny, co odpowiada ujemnym wartościom natężenia pola. Wykres numer 2 biegnie w dół i w lewo i przecina oś poziomą w punkcie na lewo od punktu przecięcia się osi. W punkcie przecięcia wykresu z poziomą osią natężenie pola elektrycznego oznaczone jest literą duże E z indeksem dolnym c. Dalszy przebieg wykresu odpowiada zmianie kierunku polaryzacji na przeciwny, co odpowiada ujemnym wartościom polaryzacji. Wykres biegnie dalej w dół i w lewo, zmniejszając swoje nachylenie do poziomu i przy pewnej wartości wykres staje się poziomy. Trzecia część wykresu, oznaczona cyfrą 3, przedstawia sytuację, gdy wartość natężenia zewnętrznego pola elektrycznego zwiększa się, dążąc do zera i wraz z nią zwiększa się moment dipolowy ferroelektryka. Na wykresie poruszamy się w górę i w prawo, zaczynając od punktu, gdzie zakończył się wykres numer 2. Wykres numer 3 ma podobny kształt, jak wykres oznaczony cyfrą 2, ale leży poniżej obu wykresów 1 i 2. Pionową oś przecina w punkcie poniżej punktu przecięcia osi, a poziomą oś przecina w punkcie na prawo od punktu przecięcia osi. Wykres numer 3 kończy się w tym samym punkcie, gdzie skończył się wykres 1 i zaczął wykres 2. Wykresy 2 i 3 tworzą pętlę, wewnątrz której znajduje się wykres 1.