Tomasz Licak Komunikacja intrapersonalna – droga do samorealizacji

Badacze Barker and Kibler definiują komunikację intrapersonalną jako podstawowy poziom, z którego wywodzi się wszelka ludzka komunikacja. Pojawia się ona wewnątrz człowieka i ewoluuje w reakcji na bodźce wewnętrzne. Ten proces wewnętrznej oceny i reakcji pomaga ludziom rozumieć idee, zdarzenia, obiekty i doświadczenia. Myślenie jest tylko jedną z form komunikacji intrapersonalnej.

cytat3 Źródło: Tomasz Licak, Komunikacja intrapersonalna – droga do samorealizacji, „Sztuka Leczenia” 2018, nr 2, s. 63.

Mariusz Kowalczyk Mit Mehrabiana – jak to możliwe, że słowa to tylko 7% tego co do nas mówią

Mit Mehrabiana oraz wyniki dwóch eksperymentów

A. Mehrabian to emerytowanym profesorem psychologii na Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles (UCLA). Jest także znanym specjalistą od relacji międzyludzkich i komunikacji niewerbalnej. Jako młody doktor psychologii badał on wraz z zespołem zależności jakie zachodzą pomiędzy komunikacją werbalną, a niewerbalną. Efekty tych badań przyniosły mu ogromną popularność i światowy rozgłos tworząc tym samym znaną na cały świat regułę „7% – 38% – 55%”. Oczywiście nie byłoby w niej nic złego gdyby nie fakt, że przez wielu profesjonalistów i laików od samego początku byłą ona źle zinterpretowana niosąc się w tej formie w świat, co w zasadzie stanowi istotę całego problemu.

Problemy z interpretacją badań

Aby zrozumieć istotę błędu zacznijmy od omówienia prowadzonych w tamtym czasie badań oraz przyjrzyjmy się wnioskom jakie zostały opisane w dwóch artykułach, które w 1967 roku opublikowano Journal of Consulting Psychology i Journal of Personality and Social Psychology. A. Mehrabian był ciekaw reakcji badanych osób (odbiorców komunikatu), w momencie w którym będzie do nich wysyłany niespójny komunikat. Upraszczając – w doświadczeniu chodziło oto aby zbadać reakcję człowieka w momencie, w którym zobaczy on jeden komunikat (neutralny wyraz twarzy), usłyszy drugi (pozytywny ton wypowiedzi), a obierze trzeci jako negatywny. Dostarczając trzy tak sprzeczne ze sobą informacje w jednym komunikacie, badaczy interesowało to, która z nich będzie tą najbardziej istotną? Warto wspomnieć, że doświadczenie zostało oparte na zdjęciu twarzy tej samej osoby w trzech odsłonach (pozytywnej, neutralnej, negatywnej) w połączeniu z głosem lektora w różnej tonacji (pozytywnej, neutralnej, negatywnej) oraz słów mających różne znaczenie – jak w poprzednich przykładach: pozytywne, neutralne, lub negatywne.

Po przeprowadzonym eksperymencie naukowcy ustalili, że 55% spostrzeżeń badanego wynikało z mimiki pokazanej na zdjęciu, 38% ze sposobu wypowiedzi lektora, a jedynie 7% z wypowiadanych przez niego słów. Można więc przypuszczać, że nie znając metodyki badania ludzi interesujący się komunikacją zaczęli przyjmować te wyniki jako pewnik w naszej codziennej komunikacji, co oczywiście prowadziło do błędnego powtarzania samej reguły. W rzeczywistości nasza komunikacja wygląda zupełnie inaczej o czym pewnie sami zdążyliście się już przekonać. Jest w niej dużo więcej emocji i ekspresji, zależy ona także od naszego nastroju oraz tego z kim rozmawiamy. Zupełnie inaczej będzie się nam przecież rozmawiało z osobą, którą właśnie poznaliśmy, a osobą znaną nam prawie całe nasze życie.

Podsumowując warto również dodać to, że same badanie były prowadzone w specyficznych, specjalnie do tego celu stworzonych warunkach, przy używaniu autorskich metod, nie biorąc pod uwagę wielu innych czynników ludzkiego zachowania. Sprawiało to, że w ogólnej interpretacji samo badanie było obarczone błędem. Nie chodzi tu jednak o ewentualne nieścisłości i samą poprawność badania (które de fakto stało się fundamentem kolejnych tego typu eksperymentów), ale o to, że na przełomie dziesiątek lat ludzie zaczęli interpretować je zupełnie inaczej niż powinni.

cytat4 Źródło: Mariusz Kowalczyk, Mit Mehrabiana – jak to możliwe, że słowa to tylko 7% tego co do nas mówią, 8.02.2016 r., dostępny w internecie: medium.com [dostęp 9.11.2020 r.].