Homer Iliada

Dziewięć dni strzały miotane przez boga na obóz padały4Dziewięć dni strzały miotane przez boga na obóz padały Dnia dziesiątego Achilles zawezwał wojsko na radę. [...]
Powstał wśród nich i głos zabrał o szybkich nogach Achilles.
„Myślę, Atrydo, że teraz stąd cofnąć się już należy [...]”.
Tak powiedział i usiadł, a wtedy z miejsca się podniósł
Kalchas, Testora syn; spośród wróżbitów był najprzedniejszy.
Widział on wszystko, co było, co jest i co kiedyś się stanie.
Przecież to on do Ilionu5Ilionu okręty przywiódł Achajów
Jasnowidzenia potęgą. Dał mu ją Fojbos Apollon6Fojbos Apollon.
Pełen rozwagi [...] powiedział:
„Miły Dzeusowi Achillu, kazałeś mi wytłumaczyć
Gniew potężnego Apolla, co z dala trafia niechybnie. [...]”
Na to mu tak odpowiedział o szybkich nogach Achilles:
„Śmiało o boskich wyrokach opowiedz, gdy są ci wiadome [...]”.
To powiedziawszy znów usiadł. A tedy z miejsca się podniósł
Heros Atryda, szeroko władnący król Agamemnon.
[...]
„Nieszczęść wróżbito, dobrego nie obwieściłeś mi nigdy [...]”
Na to mu tak szybkonogi i boski powiedział Achilles:
„Możny Atrydo, ze wszystkich najbardziej zdobyczy chciwy,
Jakiż to dar wielkoduszni dziś mogą ci wręczyć Achaje? [...]”
Na to mu odpowiedział potężny wódz Agamemnon:
„Mimo że jesteś tak dzielny, do bogów podobny Achillu,
Pomysł mnie twój nie oszuka, nie ugnie i nie nakłoni. [...]”
Spojrzał na niego złym okiem i rzekł szybkonogi Achilles:
„Ach, ty, bezwstydny, myślący jedynie o własnej korzyści! [...]”
Tak powiedział. Pelidę7Pelidę żal przejął [...]
Podczas gdy zamiar w umyśle swoim roztrząsał i w duszy,
Wielki miecz z pochwy wyjmując – przybyła nagle Atena
Z nieba. Zesłała ją Hera8Hera, białoramienna bogini,
W sercu każdemu życzliwa z nich, o obydwóch stroskana.
Stojąc poza nim chwyciła za jasne włosy Pelidę,
Jemu jedynie wzjawiona, a niewidoczna dla innych.
Zdumiał się boski Achilles, obejrzał i poznał od razu
Pallas Atenę. I ogniem straszliwym mu oczy zabłysły.
Więc obróciwszy się do niej te słowa wyrzekł skrzydlate:
„Po co przybyłaś, zrodzona przez Dzeusa, co dzierży egidę9egidę? [...]”
Rzekła mu na to bogini, o jasnych oczach Atena:
„Aby twój gniew pohamować i do posłuchu cię skłonić [...].”
Na to jej tak odpowiedział o szybkich nogach Achilles:
„Muszę was teraz, boginie, gdy tego żądacie, usłuchać [...].”

7 Źródło: Homer, Iliada, tłum. K. Jeżewska, Wrocław 1982, s. 6–12.

Homer Iliada

Ziemia w głębinach jęczała, jak gdyby Dzeus rozgniewany,
Co piorunami się cieszy, wychłostał kraj w krąg Tyfona10Tyfona
W Arimie11Arimie, gdzie Tyfon, jak mówią, ma swoją dziedzinę.
Tak pod zbrojnymi stopami idących oddziałów – w krąg ziemia głośno jęczała.

8 Źródło: Homer, Iliada, tłum. K. Jeżewska, Wrocław 1982, s. 61–62.

Homer Iliada

Kiedy go tam Menelaos12Menelaos, kochanek Aresa13kochanek Aresa, zobaczył
Stąpającego na czele wojsk ogromnymi krokami,
Jak lew raduje się w duszy, gdy jakiś łup niespodziany
Znajdzie w zaroślach – rogacza jelenia lub sarnę płochliwą –
Głodny; pożera łapczywie zdobycz, choć sam osaczony,
Chociaż psy gnają go ścigłe i krzepcy młodzi myśliwi –
Taki był rad Menelaos, gdy Aleksandra14Aleksandra na przedzie
Bogom równego zobaczył, bo chciał się pomścić na zdrajcy.

9 Źródło: Homer, Iliada, tłum. K. Jeżewska, Wrocław 1982, s. 68.

Homer Odyseja

Tam i sam statkiem jego miotały bałwany;
Jak Boreasz15Boreasz w jesieni suche osty miecie
Polem, a te splątane trzymają się przecie:
Tak i tratwą wichura tu i owdzie miota.

10 Źródło: Homer, Odyseja, tłum. L. Siemieński, Wrocław 1992, s. 108.

Homer Odyseja

Gdy to umysłem w sercu ważył na dwie strony,
Lądowstrzęsca Posejdon16Posejdon słał nań wał spiętrzony;
Ogrom jego rósł nad nim i lunął nań z góry.
A jako wicher plewy rozmiata i wióry
Z kupy, i tu i owdzie po polu je pędzi,
Tak rozmiótł jego tratwę.

11 Źródło: Homer, Odyseja, tłum. L. Siemieński, Wrocław 1992, s. 110.