Polityka regionalna – jedna z dziedzin polityki gospodarczej danego państwa. Należy przez to pojęcie rozumieć wszystkie działania zarówno władz państwowych (centralnych i terytorialnych), jak i podmiotów gospodarczych oraz innych organizacji czy instytucji, mających na celu rozwój gospodarczy, kulturalny, społeczny i zwiększenie konkurencyjności regionu oraz łagodzenie dysproporcji pomiędzy poszczególnymi regionami.

Rozwój regionalny – proces o charakterze długotrwałym, mający na celu wzrost potencjału gospodarczego regionu, przez co następuje trwała poprawa konkurencyjności oraz polepszenie warunków życia mieszkańców. Rozwój regionalny zawiera też w sobie rozwój społeczny, postęp techniczny i technologiczny oraz dbałość o środowisko z uwzględnieniem ładu przestrzennego danego terytorium.

Przykładowe odpowiedzi:

• wzrost gospodarczy;

• wzrost zatrudnienia na danym terenie;

• polepszenie jakości życia mieszkańców;

• wzrost dobrobytu;

• postęp technologiczny i techniczny;

• rozwój infrastruktury;

• innowacyjność;

• wzrost atrakcyjności lokalizacyjnej;

• dywersyfikacja działalności gospodarczej;

• rozwój sektora usług i gospodarki opartej na wiedzy;

• rozwój zasobów społecznych;

• wzrost ruchliwości zawodowe;

• wzrost tożsamości regionalnej;

• polepszenie jakości środowiska naturalnego.

Zastanów się, które województwo przoduje w rozwoju regionalnym.

Województwo mazowieckie.

Jedno z pięciu województw o najniższym PKB.

Województwo świętokrzyskie.

Jest to duża liczba województw.

Jest to 12 województw.

Weź pod uwagę takie czynniki, jak: położenie, infrastruktura, edukacja, gospodarka i ludność.

Decydują o tym m.in. następujące czynniki:

• położenie przy granicy z Niemcami (głównym partnerem handlowym Polski);

• wysoki wskaźnik urbanizacji (około 70%);

• wysoki wskaźnik gęstości zaludnienia;

• dobra infrastruktura drogowa i kolejowa;

• dobry poziom uczelni wrocławskich przyciągający młodych ludzi z całego kraju;

• duże nakłady inwestycyjne i na B+R, co oznacza rozwój gospodarki, a szczególnie nowych technologii.

1. Główne cele polityki spójności 2014–2020 to: wspieranie badań naukowych, rozwoju technologicznego i innowacji, zwiększanie dostępności, stopnia wykorzystania i jakości technologii informacyjno‑komunikacyjnych, podnoszenie konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw, wspieranie przechodzenia na gospodarkę niskoemisyjną, propagowanie przystosowywania się do zmian klimatu, zapobiegania zagrożeniom i zarządzania ryzykiem, ochrona środowiska naturalnego i wspieranie efektywności wykorzystywania zasobów, promowanie zrównoważonego transportu oraz poprawa najważniejszych infrastruktur sieciowych, promowanie trwałego i wysokiej jakości zatrudnienia oraz wspieranie mobilności siły roboczej, promowanie włączenia społecznego oraz zwalczanie ubóstwa i wszelkich form dyskryminacji, inwestowanie w edukację, umiejętności i uczenie się przez całe życie, poprawa wydajności administracji publicznej.

2. W powyższym tekście odnosi się do pewnych sfer.

3. Zastanów się, co dobrze oceniła KE.

1. Perspektywa 2021–2027 sporo różni się od poprzedniego okresu. Wówczas celów polityki spójności było 11, natomiast od roku 2021 nacisk będzie położony na pięć: zmiany innowacyjności, zmiany klimatyczne, transport i cyfryzację, wzmacnianie tzw. „Europy społecznej” oraz zbliżenie się do obywateli. Trzy pierwsze są kontynuacją polityki 2014–2020, natomiast nowymi są dwa ostatnie.

2. Są to obszary rozwijające się zdecydowanie lepiej od innych.

3. Główne efekty to zmiany w infrastrukturze oraz pomoc w wejściu na rynek pracy osobom młodym. Poza tym 11 polskich województw jest wśród 32 regionów najlepiej rozwijających się w UE.