Sprawdź się
Wypisz z wiersza Samobójca elementy poetyki ekspresjonistycznej.
SamobójcaBiją w mą czaszkę, jak w dzwon, głuche grzmoty
i krwawa ręka pisze mi przekleństwo.
Ja wybierając los mój, wybrałem szaleństwo
i porzuciłem raj i zeszłem w czarne groty.
I płynę w mrok — i wiem, że oto zgasnę,
jako pęknięte słońce. W imię Ojca, Syna!
mam w sercu głaz, a tu głębina —
jam tułacz — ale będę miał królestwo własne.
Ta lufa zimna — lecz ogień gorący —
dobry to ogień, co ucisza serce —
na górach wschodzi blask błogosławiący
me wrogi i płaszcza królewskiego ździerce.
Jako pelikan — krwi mojej żywicą
karmiłem — nicość! — a dzieci me z głodu
umarły — a moja Matka niewolnicą
obraca w żarnach krew i łzy narodu.
Wezmę mój pług — ja Piastów pogrobowiec —
ja dumny kneź — zaoram ziemię czarną —
i będą iskry iść — jak złote ziarno.
— A na Łomnicy — strzaskam z porfiru grobowiec
i wyjmę moje serce…Źródło: Tadeusz Miciński, Samobójca, [w:] tegoż, Wybór poezji, oprac. W. Gutowski, Kraków 1999, s. 145–146.
Wiersz do ćwiczeń 4., 5. i 6.
LuciferJam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
lecący z jękiem w dal – jak głuchy dzwon północy –
ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.
Ja komet król – a duch się we mnie wichrzy
jak pył pustyni w zwiewną piramidę –
ja piorun burz – a od grobowca cichszy
mogił swych kryję trupiość i ohydę.
Ja – otchłań tęcz – a płakałbym nad sobą
jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach,
jam blask wulkanów – a w błotnych nizinach
idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.
Na harfach morze gra – kłębi się rajów pożoga,
i słońce – mój wróg słońce! wschodzi, wielbiąc Boga.*
Mój duch łańcuchem skuty do ziemi
zwisa się w przepaść piekielnych łon,
a kiedy targnie skrzydły dźwięcznemi
głuche się echo ozwie jak dzwon.
U stropu mego gwiazda się żarzy
[serce me niegdyś kochało ją],
w przeanieleniu złotych witraży
ona się moją syciła krwią.
I znowu płynie gwiaździsta rosa
pocałunkami morderczych zórz –
oh, duszo moja, oh, me niebiosa,
rzućcie swe płomię w toń zimnych mórz.
Nie pragnę słońca – osamotniony –
z krzykiem złowieszczym upiornych snów,
bogowie mogił – jam był pojony
jak wy – ambrozją – i mlekiem lwów.
Organy grają Requiem żalu,
organy grają Centaurów zgon,
jak Damajanti płacze po Nalu,
tak burze, wichry, grady i szron –
wieczne są we mnie, jak łzy w opalu.Źródło: Tadeusz Miciński, Lucifer, [w:] tegoż, Wybór poezji, oprac. W. Gutowski, Kraków 1999, s. 94–95.
Wyjaśnij, czemu służą oksymorony zastosowane przez poetę.
Opisz, w jaki sposób poeta opisuje Lucyfera. Na co zwraca uwagę?
Sformułuj odpowiedź na pytanie, dlaczego poniższy wiersz można uznać za symbolistyczny.
[W mym sercu baśni o jutrzence…]W mym sercu baśni o jutrzence
i fantastyczne kwiaty szronu;
w mym sercu jakby echo dzwonu;
w mym sercu zakrwawione ręce
grają na strunach miesiąca
odwieczny ciemny
hymn.
Schodzę w labirynt podziemny –
u stóp mych morze się roztrąca.Źródło: Tadeusz Miciński, [W mym sercu baśni o jutrzence…], [w:] tegoż, Wybór poezji, oprac. W. Gutowski, Kraków 1999, s. 120–121.
Wyjaśnij, na czym polega koncepcja jedności przeciwieństw w poezji Tadeusza Micińskiego. Sformułuj wypowiedź pisemną na 100 słów.