Mimo rosnącego [zagrożenia] zwalczające się w Bizancjum stronnictwa nie zawiesiły swych konfliktów., Z drugiej strony ideologia walki za wiarę rozwijała się w królestwach północnej Hiszpanii, które od VIII w. stale toczyły walki ze światem arabskim, Ziemie wyzwalane spod panowania uznane zostały za własność papiestwa, które miało prawo nadać je w lenno zwycięzcom. […], Od końca XI do końca XIII w. wschodnia część Morza Śródziemnego była widownią nowej fali długotrwałych wojen, toczonych pod znakiem krzyża (stąd krucjaty) przeciw islamowi.

[…] wzmożone uczucia religijne szerokich kręgów społecznych zachodniej Europy miały być wykorzystane do ekspansji […] na tereny obcych kręgów cywilizacyjnych. „Wojna święta” przez dłuższy czas […] stanowiła pojęcie obce chrześcijaństwu. Przyjęło je najpierw kościelne i możnowładcze środowisko bizantyjskie, które od IX w. z powodzeniem zastosowało hasła walki o wiarę w starciach z emiratami arabskimi w Syrii i Mezopotamii. [..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................].
Ideą wojny z niewiernymi zainteresował się Hildebrand [późniejszy papież Grzegorz VII – przyp. K.S.S.] rozumiejąc, jak dalece wzmocniłoby autorytet papiestwa kierowanie taką wojną. Pod jego zapewne wpływem papież Aleksander II ogłosił w 1063 r. apel do wszystkich narodów chrześcijańskich, wzywając wiernych, by nieśli Hiszpanom pomoc w walce z wrogami chrześcijaństwa. ..................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Na przyspieszenie ekspansji zachodniego chrześcijaństwa przeciw „niewiernym” wpłynęło niebezpieczeństwo, jakie zagroziło ze strony świata islamu chrześcijaństwu bizantyjskiemu w drugiej połowie XI w. oraz zastąpienie na Bliskim Wschodzie tolerancyjnych władców arabskich przez dzikich i fanatycznych najeźdźców tureckich. […] .................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................. W trakcie tych zamieszek prowincje bizantyjskie, jedna po drugiej, wpadały w ręce najeźdźców, którzy urządzali przerażające rzezie ludności chrześcijańskiej.

zapewnienie dostępu do miejsc świętych, wzrost niechęci Bizantyjczyków do Europejczyków, dążenie do poprawy swojej sytuacji materialnej, rywalizacja między papiestwem a cesarstwem, nasilenie agresywnej polityki chrześcijan wobec innych wyznań, rozwój handlu śródziemnomorskiego, chęć udzielenia pomocy militarnej zagrożonemu Bizancjum, nietolerancyjna polityka prowadzona przez Turków na terenach przez nich podbitych, dziedziczenie w wielu krajach europejskich lenn przez starszych synów, klęski głodu i nieurodzaju, wzrost niechęci między światem islamu a światem chrześcijańskim, obietnica odpuszczenia grzechów, rywalizacja między Kościołem wschodnim a zachodnim