Sprawdź się
Zapoznaj się z poniższym fragmentem tekstu, a następnie zaznacz poprawną odpowiedź na pytanie.
W 1934 r. rosyjski biolog Gieorgij Gause napisał: „Wynikiem konkurencji jest to, że dwa podobne gatunki rzadko kiedy zajmują podobne nisze, lecz ograniczają się nawzajem tak, że każdy z nich korzysta z jakiegoś szczególnego rodzaju pokarmu i zachowuje się tak, by uzyskać przewagę nad swoim konkurentem” (na podstawie: Charles J. Krebs, Ekologia, tłum. A. Kozakiewicz, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, s. 19).
W nielicznych lasach pierwotnych czy względnie naturalnych można zauważyć wyraźną prawidłowość. Na piaszczystych wydmach i na bagnach sosna albo rośnie sama, albo zdecydowanie dominuje. Na żyznych glebach jest w lesie tylko domieszką. Na tej podstawie można było wysnuć wniosek, że optymalne warunki dla sosny to bagna i piaski. Taki wniosek byłby jednak zupełnie błędny. Sosna rośnie najlepiej na żyznych glebach, to jest jej optimum. Jej słabość polega na tym, że rzuca tylko lekki cień i sama też może rosnąć co najwyżej w lekkim cieniu. Tymczasem świerk, buk czy grab rzucają gęsty cień i mogą wyrosnąć nawet w gęstym cieniu.
Indeks górny Na podstawie: Tomasz Umiński, Ekologia, środowisko, przyroda, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995, s. 38. Indeks górny koniecNa podstawie: Tomasz Umiński, Ekologia, środowisko, przyroda, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995, s. 38.
Wykresy przedstawiają jednogatunkową hodowlę pantofelka Paramecium aurelia (a), jednogatunkową hodowlę pantofelka Paramecium caudatum (b) oraz konkurencję pomiędzy pantofelkami obydwu gatunków (c).
Ekolog Joseph Connell badał występowanie dwóch gatunków pąkli u wybrzeży Szkocji. PąklaIndeks górny 11 Chthamalus stellatus występowała na skałach powyżej pąkli Balanus balanoides. Naukowiec przeprowadził eksperyment polegający na usunięciu z obszaru badawczego pąkli Balanus balanoides. W jego wyniku pąkla Chthamalus stellatus zajęła obszar zajmowany wcześniej przez pąklę Balanus balanoides.
Indeks górny 11 Pąkle – podrząd skorupiaków z gromady wąsonogów.
Indeks górny Na podstawie: Neil Campbell i in., Biologia, tłum. K. Stobrawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2012, s. 1200. Indeks górny koniecNa podstawie: Neil Campbell i in., Biologia, tłum. K. Stobrawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2012, s. 1200.
Amerykański ekolog Jonathan Roughgarden prowadził doświadczenia na niewielkich jaszczurkach z rodzaju Anolis, występujących na Wyspach Karaibskich. Są one owadożerne i polują w ciągu dnia – zaczajają się na ofiarę, przesiadując na gałęziach drzew i krzewów. Schemat przedstawia wyniki dla dwóch gatunków jaszczurek z rodzaju Anolis. Na wykresie „a” widoczna jest nisza jaszczurki Anolis cybotes, która współwystępuje na karaibskiej wyspie z pięcioma innymi jaszczurkami z rodzaju Anolis. Wykres „b” przedstawia niszę jaszczurki Anolis marmoratus ferreus, która jest jedynym gatunkiem jaszczurek z rodzaju Anolis na innej karaibskiej wyspie.
