Czy pamiętasz, że w tym paradoksie powołujemy się na stałe dzielenie dystansu na pół?

Aby przebyć jakiś dystans, musimy najpierw przebyć jego połowę, lecz wcześniej połowę tej połowy, a jeszcze wcześniej – połowę połowy tej połowy. I tak w nieskończoność. Oznacza to, że w skończonym czasie nigdy nie dotrzemy do końca tego dystansu.

Czy pamiętasz, że ten paradoks mówi o braku możliwości prześcignięcia kogoś, kto wystartował przed nami?

Achilles nigdy nie dogoni kogoś, kto wystartował przed nim, gdyż każdorazowo będzie musiał najpierw dobiec do miejsca, w którym znajduje się dana osoba, a w tym czasie ona oddali się już od niego.

Czy pamiętasz, że ten paradoks redukuje pojęcie ruchu do spoczynku?

Jeśli czas składa się z pojedynczych chwil, to wystrzelona strzała nigdy nie doleci do celu, gdyż tak naprawdę w każdej chwili znajduje się w jakimś miejscu w stanie spoczynku i w zasadzie nigdzie nie leci.

Czy zauważyłeś, że ten paradoks pomija kwestię relacji, w jakiej pozostają do siebie przedmioty pozostające w ruchu?

Paradoks stadionu nie jest żadnym dowodem, gdyż poruszające się w przestrzeni przedmioty zawsze pozostają względem siebie w jakiejś relacji. Oznacza to, że jeden przedmiot może pozostawać bliżej względem drugiego, a dalej względem innego. Nie przeczy to zasadzie ruchu.

Czy twój paradoks ukazuje, że ruch jest złudzeniem?

Za poprawną uznajemy uczniowi każdą ilustrację, która spełnia wymogi zawarte w lekcji i w podpowiedzi. Może to być np. rozumowanie: „Jeśli jedziemy drogą, przy której stoi dziesięć słupków, tak naprawdę nigdzie nie zajedziemy, bo zanim dojedziemy do dziesiątego słupka, będziemy najpierw musieli dojechać do ósmego itd.”