Tekst A
(tu wybierz) 1. Fragment wywiadu, 2. Fragment notki z Wikipedii, 3. Fragment tekstu o charakterze naukowym, 4. Fragment reportażu, 5. Fragment prozy kurdyjskiego pisarza Salima Barakata
Populację Kurdów na Bliskim Wschodzie ocenia się na około 27 mln. Rzeczywista liczba Kurdów jest jednak bardzo trudna do ustalenia ze względu na liczne przesiedlenia, migracje czy też politykę niektórych krajów wobec nich (w Turcji po upadku kolejnego powstania kurdyjskiego w 1932 część Kurdów przesiedlono na zachodnie tereny kraju, zabroniono posługiwania się językiem kurdyjskim, zmieniano imiona kurdyjskie na tureckie, zaś użycie słowa „Kurd” lub „kurdyjski” karano sądownie; Kurdów określano jako „Turków górskich”, zamieszkiwany przez nich region nazywano „Turcją Wschodnią”). Kurdowie stanowią znaczącą mniejszość narodową w Turcji (około 15 mln), w Iranie (do ok. 8 mln) i Iraku (ok. 5 mln). Od wieków starają się o utworzenie samodzielnego państwa (Kurdystanu), jednak wszystkie kraje, w których zamieszkują, mimo obietnic poczynionych na początku XX wieku, sprzeciwiają się temu.
_{Tekst dostępny online: pl.wikipedia.org.}

Tekst B
(tu wybierz) 1. Fragment wywiadu, 2. Fragment notki z Wikipedii, 3. Fragment tekstu o charakterze naukowym, 4. Fragment reportażu, 5. Fragment prozy kurdyjskiego pisarza Salima Barakata
Wszyscy bali się, że Saddam użyje broni chemicznej (strach był tak wielki, że w głąb Turcji uciekali nawet tureccy Kurdowie).
Ale pozwólmy mówić Szirin. Razem z matką wyjechały z As-Sulajmani; prowadził znajomy taksówkarz. Wybór był prosty: pojadą w stronę bliższego Iranu lub na północny zachód, do tureckiej granicy. Wybrały Irbil, przekonane, że tam znajdą schronienie. Lecz miasto już szykowało się do walki, ogołocone z żywności i benzyny.
Musiały uciekać dalej. Teraz już pieszo, mijając rozklekotane, pordzewiałe samochody […]. W wyludnionych wsiach nie było nic do jedzenia. Zimno, w górach sypało śniegiem. Wybierały boczne ścieżki i drogi, bo tymi głównymi strach iść. Polnymi zresztą też; Kurdystan to jedno wielkie pole minowe.
_{Cytat za: Paweł Smoleński, Zielone migdały, czyli po co światu Kurdowie, Wołowiec 2016, s. 30–31.}

Tekst C
(tu wybierz) 1. Fragment wywiadu, 2. Fragment notki z Wikipedii, 3. Fragment tekstu o charakterze naukowym, 4. Fragment reportażu, 5. Fragment prozy kurdyjskiego pisarza Salima Barakata
W Syrii dokonano arabizacji kurdyjskich nazwisk, żeby wyglądało, że Kurdów w ogóle nie ma, że zniknęły rodziny, rody, klany kurdyjskie. To się działo w 1962 r. Jak tylko ktoś miał kurdyjskie albo kojarzące się z kurdyjskim nazwisko, to zaraz zmieniano na Ahmad, Mahmud, Mahmed albo coś podobnego. Byle tylko brzmiało syryjsko. Podobnie działali Turcy. I w Syrii, i w Turcji była prowadzona polityka wynaradawiania, wykorzeniania, odcinania nas, Kurdów, od języka, od kultury. Nasi kuzyni, którzy są po drugiej stronie granicy, noszą teraz tureckie nazwiska. Pochodzę z Kamiszli, miasta podzielonego. Proszę sobie wyobrazić Warszawę podzieloną na dwa miasta. Tu, na Żoliborzu, jest jedno, a reszta, Mokotów, Śródmieście to drugie. A pośrodku granica.
_{Tekst dostępny online: gazetaprawna.pl.}

Tekst D
(tu wybierz) 1. Fragment wywiadu, 2. Fragment notki z Wikipedii, 3. Fragment tekstu o charakterze naukowym, 4. Fragment reportażu, 5. Fragment prozy kurdyjskiego pisarza Salima Barakata
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie elementów składających się na tożsamość Kurdów, jak geneza ich obecności na Bliskim Wschodzie, wskazanie podstawowych kwestii antropologicznych oraz zaprezentowanie możliwych przyczyn wykształcenia się i przetrwania tejże tożsamości w ogóle (terytorium, język, wierzenia, tradycje, kooperacja). Proces ten kształtował się przez wieki i napotykał wiele trudności, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które w ciągu setek lat wciąż ewoluowały, a współcześnie podejmuje się próby ich usystematyzowania w postaci np. nieskutecznej na razie idei utworzenia jednego dialektu języka kurdyjskiego czy kultywowania idei „Wielkiego Kurdystanu” jako ojczyzny wszystkich Kurdów.

Tekst E
(tu wybierz) 1. Fragment wywiadu, 2. Fragment notki z Wikipedii, 3. Fragment tekstu o charakterze naukowym, 4. Fragment reportażu, 5. Fragment prozy kurdyjskiego pisarza Salima Barakata
Szahbur dał znam koniowi, bez słowa uderzył go piętą w bok. Koń zsunął się z usypiska do wody o srebrzystej barwie życia. Jechał teraz korytem rzeki, uważnie wypatrując śladów na jej kamienistych brzegach. W wilgotnym podmuchu wiatru przemknęło siedem tysięcy dziewic o migotliwych ciałach, jak pierwsza perła wyrzucona z wieczności. Szahbur zaciągnął się zapachem henny z ich stóp, która poruszyła jego wyobraźnię. Namiestnicy dżinnów prowadzili ten tłum dziewic, jak spadające gwiazdy z różnych krajów Europy rozłożonych po obu stronach jej rzek, zmierzając do królestwa Salomona. Te dziewice miały służyć przyjemności ich pana, a kiedy dowiedzieli się, że żywot króla dobiegł kresu, poślubili je, a one urodziły im Kurdów. […] Oni są ludem powstającym z perły, którą ptak od dziewięciuset tysięcy lat nosi na swoim grzbiecie. Gdy perła ta została stworzona, Kurdowie poprzez jej ścianki wpatrywali się w świat o twarzy nabiegłej krwią.
_{Tekst dostępny online: depot.ceon.pl.}