Zastanów się nad wydźwiękiem wiersza i jego głównym tematem. Przypomnij sobie, w jakiej funkcji zazwyczaj występują w wierszach podane środki stylistyczne.

Przykładowa odpowiedź:

Zastanów się, w jakiej przestrzeni znajdują się nowożeńcy. Dlaczego ulatują z ekranu?

Podmiot liryczny ogląda ślubne zdjęcia na ekranie komputera.
Relacja ogranicza się zatem do komunikatora społecznego i spotkania w przestrzeni cyfrowej. Bohater tych zdarzeń jest tylko ikonką na ekranie.

Przypomnij sobie, kim był Ariel w kulturze, a czym jest Arial w realiach cyfrowych, w odniesieniu do komputerów. Czemu służy zestawienie tych dwóch kategorii?

Słowa z wiersza Lipskiej mogą nawiązywać do biblijnego anioła Ariela. O takiej paraleli świadczy słowo „nadlatuje”. Poprzez modyfikację jego imienia następuje zmiana znaczenia fragmentu – Arial jest bowiem nazwą czcionki. Tym samym zmienia to wydźwięk fragmentu – z przestrzeni kultury, ale także sacrum, związanej z kategorią wzniosłości, przenosimy się w cyfrową, pozornie także przyziemną, przestrzeń komputera i ponowoczesności.

Zastanów się, czemu służy odwrócenie porządku i sprowadzenie zachowania człowieka do elementów komputerowego interfejsu.

Wszystko jest pomniejszone do fragmencików rzeczywistości, z człowieka zostają ikoniczne strzępy, symboliczne wyrażenia–emotikony zastępujące prawdziwe widzenie. To kultura obrazków, stąd wzmianki jedynie o „pliku sukni” i „ikonach tenisówek”.

Zastanów się, czemu służy ekran w obu sytuacjach – lirycznej i ukazanej na zdjęciach.

Ekrany stanowią jakiś wycinek, fragment rzeczywistości, jej reprezentację. Odbiorcą tego ekranu jest jednak zawsze człowiek – ekran w rezultacie zatem pośredniczy pomiędzy światem a człowiekiem, przekazuje jakąś informację, ilustruje dany aspekt, nie zastępuje jednak relacji.

Zastanów się, kim są „gadający” ludzie z piosenki Agnieszki Osieckiej, a kim są ludzie opisani w wierszu Ewy Lipskiej.

Związki „gadu gadu” i „baju baju” w tekście piosenki Agnieszki Osieckiej odnoszą się do plotek, nieprawdy, relacji nawiązywanych powierzchownie i nieszczerze, z nieczystymi intencjami. Stosunki, jakie opisywane są w Ludzkim gadaniu są ocenione negatywnie, zachowanie „gadających” – napiętnowane.

W wierszu Lipskiej słowa „gadu‑gadu” odnoszą się do popularnego w pierwszych latach XXI wieku komunikatora internetowego, a zarazem wskazują na zmianę w sposobie komunikowania się i budowania relacji. Choć diagnoza podmiotu lirycznego wydaje się dość ironiczna, nie ocenia jednoznacznie negatywnie ponowoczesnej cyfrowej rzeczywistości.

Oba związki łączy zatem to, że oznaczają coś powierzchownego i płytkiego, pozbawionego głębi stosunków międzyludzkich – różni zaś ich ocena i cel wypowiedzi (plotka versus codzienna, choć cyfrowa komunikacja).