Zastanów się, jaka scena jest punktem kulminacyjnym w komedii, co zmienia stosunek części bohaterów do świętoszka.

Dwa pierwsze akty wypełnione są rozmowami bohaterów o tytułowym świętoszku. Postacie są podzielone w ocenie Tartuffe'a, choć część jest mu przychylna, przede wszystkim Orgon, pan domu. Sam Tartuffe pojawia się w trzecim akcie i daje się poznać jako bohater obłudny, manipulujący innymi. Bohaterowie, chcąc ukazać Orgonowi jego prawdziwą naturę, prowokują go, jednak Orgon bierze jego stronę w konflikcie, a własnego syna wyrzuca z domu. Ostatecznie jednak następuje moment zwrotny – pan domu staje się świadkiem niemoralnego zachowania Tartuffe'a. Ten zmienia swoją postawę, zuchwale odnosi się do domowników, pod koniec utworu jednak zostaje aresztowany. Ostatnia scena to ogłoszenie ślubu córki Orgona z Walerym.

Najważniejszą sceną w komedii jest punkt zwrotny, czyli ujawnienie przed Orgonem prawdziwej natury świętoszka. Od tego momentu wydarzenia nabierają tempa, wszyscy bohaterowie tworzą wspólny front przeciwko Tartuffe'owi, ostatecznie doprowadzając do szczęśliwego zakończenia.

Z ilu aktów składa się dramat? W którym pojawia się tytułowy świętoszek? Co stanowi ośrodek akcji?

Akcja dramatu została podporządkowana ukazaniu charakteru tytułowego bohatera. Utwór składa się z pięciu aktów, świętoszek jednak pojawia się dopiero w trzecim – dwa pierwsze są ekspozycją, służą przedstawieniu postaci, tym samym budując napięcie przed pojawieniem się na scenie Tartuffe'a. Akcja zaczyna nabierać tempa od aktu trzeciego, a rozwiązuje się na zasadzie deus ex machina, za sprawą łaski księcia, dzięki której Orgon unika kłopotów, a konsekwencje ponosi Tartuffe.

Czy charakter bohaterów jest pogłębiony? Czyj charakter jest najważniejszy dla treści i wymowy utworu? Czy miejsce akcji się zmienia?

Bohaterowie są skonstruowani w ten sposób, by ukazać ich charakter, który wszakże sprowadza się do danej wyrazistej cechy. W największym stopniu dotyczy to tytułowego świętoszka, który jest postacią obłudną. Akcja dramatu zmierza do ujawnienia jego prawdziwej natury i ukarania go.

Wszystkie wydarzenia rozgrywają się w domu zamożnego mieszczanina Orgona, został więc zachowany klasycystyczny wymóg jedności miejsca, podobnie rzecz ma się z czasem.

Jakim językiem mówią postacie i jakie ma to znaczenie dla utworu? Jak ten element współistnieje z pozostałymi?

Akcja jest jednowątkowa, choć skomplikowana, postaci dramatu jest wiele, choć do najważniejszych należy tytułowy świętoszek i Orgon, pan domu, początkowo zwolennik Tartuffe'a, ostatecznie jednak przekonujący się o jego obłudzie. Postacie mają zindywidualizowany język, który służyć ma ich charakterystyce. Styl wypowiedzi Tatuffe’a wskazuje, że jest on człowiekiem wykształconym – bohater mówi językiem patetycznym, kwiecistym, pełnym metafor, epitetów i porównań o charakterze religijnym. Elmira wypowiada się z rozwagą, zwracając uwagę na każde słowo, posługuje się subtelną ironią. Doryna mówi językiem potocznym, nasyconym zabawnymi powiedzonkami i grami słownymi. Wypowiedzi postaci są nacechowane komizmem językowym, np. kontrastowe zestawienie ciętych, złośliwych, pełnych ironii i humoru kwestii Doryny z kwiecistymi i pełnymi wzniosłych frazesów z wypowiedziami Tartuffe’a.

W utworze występuje jedność czasu i miejsca, rzecz rozgrywa się w domu Orgona.