Sprawdź się
W komórkach skóry pewnego płaza zaszła niedziedziczna zmiana, dzięki której organizm ten lepiej wtapia się w tło i staje się mniej widoczny dla drapieżników. Jednocześnie zmiana ta utrudnia rozpoznanie się samca i samicy w okresie rozrodu.
Zmiany, którym uległ opisywany organizm nie są przykładem ewolucji
ponieważ:
ewolucja nie dotyczy organizmów a populacji
ewolucja to proces nabywania przystosowań do warunków środowiska
adaptacje mające wpływ na ewolucję muszą być dziedziczne (w opisywanym przypadku jest inaczej)
zmiany nabyte przez danego osobnika mogły być przekazane znacznej ilości potomstwa
Teoria doboru naturalnego Karola Darwina została opracowana nie tylko na podstawie licznych obserwacji przyrodniczych poczynionych podczas podróży morskiej. Darwin analizował wyniki prac wielu badaczy zajmujących się anatomią, botaniką, geologią czy paleontologią. Z niektórymi poglądami się zgadzał, a co do innych miał wątpliwości. Wielki wpływ na poglądy Darwina miały prace Georges’a Cuviera, Charlesa Lyella oraz Jamesa Huttona. Pierwszy z wymienionych uczonych był zoologiem i paleontologiem. Lyell i Hutton byli geologami postulującymi powolne, stopniowe zmiany w układzie warstw ziemi, prowadzące do odkładania się kolejnych warstw skalnych. Cuvier podczas swoich prac paleontologicznych znajdował skamieliny i odciski skalne gatunków zwierząt znacznie różniących się od siebie. Wraz z głębokością wykopalisk odkrywał formy coraz bardziej odmienne od współcześnie występujących. Stwierdził wówczas, że przyczyną takiego stanu rzeczy były najprawdopodobniej katastrofy naturalne (takie jak powodzie), zabijające i utrwalające w danej warstwie wszystkie żyjące na danym terenie organizmy. Gatunki obserwowane w kolejnej warstwie zostały stworzone na nowo lub przywędrowały z innych rejonów geograficznych i wyginęły w następnej katastrofie naturalnej.
Indeks dolny Na podstawie: Neil Campbell i in., Biologia, tłum. K. Stobrawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2012. Indeks dolny koniecNa podstawie: Neil Campbell i in., Biologia, tłum. K. Stobrawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2012.
Ptasznik australijski (Atrax robustus) jest uznawany za najbardziej jadowitego pająka na świecie. Gatunek ten wytwarza hekstatoksynę w ilości mogącej zabić dorosłego człowieka. Typowymi ofiarami tych pająków są żaby i jaszczurki, wśród których potwierdzono istnienie inhibitorów osłabiających działanie heksatoksyny.
Indeks dolny Na podstawie: Matthew L. Holding i in., Venom Resistance as a Model for Understanding the Molecular Basis of Complex Coevolutionary Adaptations, „Integrative and Comparative Biology” 2016, nr 56(5), s. 1032–1043. Indeks dolny koniecNa podstawie: Matthew L. Holding i in., Venom Resistance as a Model for Understanding the Molecular Basis of Complex Coevolutionary Adaptations, „Integrative and Comparative Biology” 2016, nr 56(5), s. 1032–1043.