Tasiemiec azjatycki (Taenia asiatica) to gatunek rozpoznany i opisany w 1993 r. Jednak już wcześniej obserwowano przypadki występowania w mięsie wieprzowym wągrów, które rozwijały się w postać dorosłą nierozróżnialną morfologicznie od postaci dojrzałej tasiemca nieuzbrojonego (Taenia saginata). Wspomniane larwy należały do T. asiatica. Analiza porównawcza genomów tasiemca azjatyckiego, nieuzbrojonego oraz uzbrojonego (Taenia solium), pozwoliła na stwierdzenie, że do specjacji T. asiatica (i zmiany jednego z żywicieli) doszło około 1,14 mln lat temu. Mniej więcej w tym samym czasie odbyła się też migracja człowieka wyprostowanego (Homo erectus) z Afryki do Azji.

Indeks górny Na podstawie: Shuai Wang i in., Comparative genomics reveals adaptive evolution of Asian tapeworm in switching to a new intermediate host, „Nature Communications”  2016, 12845, 7. Indeks górny koniec^{Na podstawie: Shuai Wang i in., Comparative genomics reveals adaptive evolution of Asian tapeworm in switching to a new intermediate host, „Nature Communications”  2016, 12845, 7.}

„Neoderma tasiemców właściwych wytwarza na zewnętrznej powierzchni liczne mikrotrychy [...]. Wyróżnia się dwa typy mikrotrych: kolcopodobne - o zaostrzonych końcach i nitkowate - przypominające mikrokosmki. Oba typy mikrotrych wykazują wielką różnorodność kształtów [...], charakterystycznych dla poszczególnych rodzajów lub nawet gatunków tasiemców.”

Indeks górny Źródło: Pojmańska T., Nadgromada: tasiemce – Cestoda, w: Zoologia. Bezkręgowce., t. 1., cz. 1, red. naukowa Indeks górny koniec^{Źródło: Pojmańska T., Nadgromada: tasiemce – Cestoda, w: Zoologia. Bezkręgowce., t. 1., cz. 1, red. naukowa}
Indeks górny C. Błaszak, WN PWN, Warszawa 2013, s. 218–219. Indeks górny koniec^{C. Błaszak, WN PWN, Warszawa 2013, s. 218–219.}

Całe ciało płazińców pasożytniczych pokryte jest cienką warstwą glikokaliksu pełniącego liczne funkcje. Wiele gatunków tasiemców produkuje inhibitory proteinaz, które przytwierdzone są do powierzchni glikokaliksu. W sąsiedztwie mogą się też znajdować inaktywowane cząsteczki amylaz pochodzenia ludzkiego. Aktywność unieruchomionych cząsteczek amylaz jest wyższa niż cząsteczek wolnych.

Indeks górny Na podstawie: G. I. Izvekova i in., Adsorption and inactivation of proteolytic enzymes by Triaenophorus nodulosus (Cestoda), „Helminthologia” 2017; Leslie H. Chappell, Physiology of Parasites, 1979. Indeks górny koniec^{Na podstawie: G. I. Izvekova i in., Adsorption and inactivation of proteolytic enzymes by Triaenophorus nodulosus (Cestoda), „Helminthologia” 2017; Leslie H. Chappell, Physiology of Parasites, 1979.}