ZdrovveLove – co nastolatek i nastolatka o seksualności wiedzieć powinni

Odnosi się do cielesności. To szereg różnorodnych cech fizycznych i anatomicznych, które różnicują ludzi między sobą.

1 Źródło: ZdrovveLove – co nastolatek i nastolatka o seksualności wiedzieć powinni, dostępny w internecie: app.xyzgcm.pl [dostęp 17.03.2021 r.].

Jean-François Lyotard Przepisać nowożytność

Nietzsche nie szczędzi wysiłku, żeby myśl, pewien sposób myślenia, uwolnić od czegoś, co nazywa metafizyką, tzn. – takiej zasady, która, od Platona po Schopenhauera, za jedyny problem ludzkości uznawała poszukiwanie fundamentu, umożliwiającego mówienie w zgodzie z prawdą i działanie w zgodzie z dobrem czy sprawiedliwością. Myśl Nietzscheańska ma za centralny temat to, że żadnego „w zgodzie z” nie ma, bo nic nie jest pierwszą ani źródłowo zasadą, żadnym Grund, czym dla Platona mogła jeszcze być Idea Dobra, a dla Leibniza – zasada racji dostatecznej. Wszelki dyskurs, także dyskurs naukowy czy filozoficzny, jest tylko perspektywą, Weltanschauung.

Ale i Nietzsche w tym momencie ulega ze swej strony pokusie wyznaczenia czegoś, co ustanawia przyjmowanie różnych perspektyw. Nazywa to wolą mocy. Jego filozofia wznawia tu proces metafizyczny, co więcej, z uporem i na zasadzie powtórzenia spełnia ten proces w samej jego istocie, gdyż metafizyka woli, konkluzja nietzscheańskich poszukiwań, spoczywa w głębi wszystkich systemów filozoficznych nowożytnego Zachodu.

2 Źródło: Jean-François Lyotard, Przepisać nowożytność, [w:] Postmodernizm a filozofia. Wybór tekstów, red. Stanisław Czerniak, Andrzej Szahaj, Warszawa 1996, s. 50–51.

Stanisław Filipowicz Historia myśli polityczno-prawnej

Foucault demaskuje liberalizm, ale jest jednocześnie entuzjastą idei emancypacji. Wykracza niewątpliwie poza horyzont Oświecenia, ale jest też jego kontynuatorem – z wielką powagą traktuje fundamentalne przesłanie Wieku Świateł. (…)
Czy współczesną epokę wolno traktować jako apogeum wolności? Foucault odpowiada przecząco i burzy tym samym emancypacyjne mity liberalizmu. W pracy Nadzorować i karać. Narodziny więzienia koncepcji społeczeństwa obywatelskiego przeciwstawia koncepcje „społeczeństwa dyscyplinarnego”. W epoce nowożytnej – stwierdza – mamy do czynienia z „rojeniami się mechanizmów dyscyplinarnych” i wyjaśnia, że „dyscypliny nie można utożsamiać ani z instytucją, ani z aparatem; to pewien typ władzy, metoda jej sprawowania obejmująca cały zestaw narzędzi, technik, sposobów, płaszczyzn stosowania, zamierzonych celów; to pewna fizyka czy też anatomia władzy, pewna technologia”. Zmiana najistotniejsza – najkrócej mówiąc – polega na tym, iż traci znaczenie ostentacyjny przymus. Władza wyrzeka się swojej brutalnej jednoznaczności, przestaje dbać o spektakularną dosłowność. Przemieszcza się, pojawia się w innej postaci. „Blask kaźni” zastępuje prozaiczna normalizacja. „Dyscyplina – pisze Foucault – inauguruje władzę normy.

3 Źródło: Stanisław Filipowicz, Historia myśli polityczno-prawnej, Gdańsk 2001, s. 380–381.

Richard Rorty Przygodność, ironia i solidarność

Prawda nie może być na zewnątrz – nie może egzystować w oderwaniu od ludzkiego umysłu – ponieważ zdania nie mogą w ten sposób egzystować ani być na zewnątrz. Świat jest na zewnątrz, nie ma tam jednak opisów świata. Tylko opisy świata mogą być prawdziwe bądź fałszywe. Świat sam w sobie – nie wsparty opisową działalnością istot ludzkich – takim być nie może.

Pomysł, iż prawda, tak samo jak świat, znajduje się na zewnątrz, stanowi spuściznę czasów, kiedy świat uznawano za dzieło istoty posiadającej swój własny język. Jeśli zaprzestaniemy wysiłków nadania sensu koncepcji takiego nieczłowieczego języka, ustrzeżemy się mylenia owego banału, że świat może uzasadniać nasze przekonanie, iż jakieś zdanie jest prawdziwe z twierdzeniem, jakoby sam z siebie rozszczepiał się on na przybierające formę zdań bloki zwane „faktami”.

4 Źródło: Richard Rorty, Przygodność, ironia i solidarność, tłum. Wacław Jan Popowski, Warszawa 1996, s. 21.