Zastanów się, gdzie w obrębie dna oceanicznego występują najstarsze skały.

Zależność między miejscem występowania a wiekiem różnych części dna oceanicznego: im dalej od środka oceanu, tym skały dna oceanicznego są starsze oraz im niżej położone, tym starsze skały występują (sedymentacja).

Występowanie skamieniałości mezozaurów, które nie pokonywały barier oceanicznych po obu stronach obecnego oceanu Atlantyckiego, jest dowodem na łączność Ameryki Południowej i Afryki w okresie karbońsko‑permskim.

Gdybyśmy złożyli wybrzeża tych dwóch kontynentów, okazałoby się, że pasują jak puzzle. Kiedyś należały do jednego kontynentu Gondwany, w wyniku ruchu płyt litosfery odsunęły się od siebie (powstała rozbieżna granica płyt litosfery – strefa ryftowa). Skamieniałości tych gadów nie ma też na obecnych kontynentach półkuli północnej (należących dawniej do kontynentu Laurazji) – świadczyć to może o istnieniu również oceanu między Laurazją a Gondwaną.

Sprawdź, częścią którego grzbietu śródoceanicznego jest Islandia i zastanów się, co wpływa na wiek skał w środkowej części tego kraju.

Islandia jest częścią Grzbietu Śródatlantyckiego; przez środek wyspy przebiega dolina ryftowa, z której wylewa się lawa (granica rozbieżna płyt litosfery). W jej pobliżu są współczesne skały wulkaniczne, w miarę oddalania się od doliny ryftowej w obie strony skały są coraz starsze.

Zastanów się jak zmieni się przebieg kontynentów.

Afryka, napierając na Europę, spowoduje zanik Morza Śródziemnego i spłaszczenie Europy. Australia, przemieszczając się na północ, połączy się z Azją – powstanie jeden wielki kontynent Afroaustralazja.