Zniszczenia, jakim zostały poddane żydowskie sklepy i mieszkania w dniach 9 i 10 listopada 1938 r. w rezultacie wybuchu narodowego oburzenia w obliczu podżeganiu przez międzynarodową żydowską propagandę przeciwko narodowemu socjalizmowi, muszą zostać naprawione przez żydowskich właścicieli.”

Wszystkie doniesienia potwierdzają, że działania [podjęte przeciwko Żydom] są mocno krytykowane przez większość Niemców. W ciągu pierwszych kilku dni zostało aresztowanych setki Arian w całej Rzeszy, ponieważ oni jawnie wyrazili swoje oburzenie z powodu zaistniałej sytuacji. Można było usłyszeć ludzi pytających: Kto będzie następny po Żydach.”

Wracałem do domu późno wieczorem, kiedy zobaczyłem kilku bandytów bijących mężczyznę dopóty, dopóki on nie upadł. Następnie ciągnęli go do zajezdni tramwajowej i tam go zostawili. Policjant, który przechodził przypadkiem obok, pomógł mi zanieść poszkodowanego do szpitala św. Elżbiety. To był starszy mężczyzna, z siwymi włosami – myślę, że prawnik. Gdy wracałem zobaczyłem kobietę z dwójką małych dzieci, w płaszczu narzuconym na piżamę. Byli przerażeni. „Dlaczego nas bijecie? – kobieta wykrzyczała – Nie zrobiliśmy Wam nic złego”. Zaproponowałem, że zabiorę ją ze sobą do swojego domu, ale ona wolała wrócić do swojego mieszkania, by opiekować się mężem.”

Kiedy opowiedziałem o tych wydarzeniach [nocy kryształowej], mój kuzyn Klaus‑Gunter powiedział. „O co tyle hałasu? Te wydarzenia nie są niczym nadzwyczajnym. Powinieneś na nie spojrzeć w szerszym kontekście historycznym i zrozumieć, że są one polityczną koniecznością! Dokonaliśmy aneksji Austrii i Sudetów, nasze państwo objęło dodatkowo pół miliona Żydów – oni nie są nikim więcej tylko pasożytami! Jedno decydujące uderzenie jest lepsze niż setki lat walki […].”