M. G.-K. Zamach na cara Aleksandra II

Słynny zamach z 13 III 1881 r., w którym stracił życie car Aleksander II, był przygotowany oraz przeprowadzony przez Polaka Ignacego Hryniewieckiego. Pochodził on ze zubożałej szlachty z terenów obecnej Białorusi. W trakcie studiów na politechnice w Petersburgu, będąc już praktycznie zrusyfikowany, przystąpił do rosyjskiej organizacji rewolucyjnej „Narodnaja Wola”. Hryniewiecki stał się jednym z jej przywódców i m.in. powołał do życia organizacyjną gazetę. W lutym 1881 r. zawiązał spisek w celu zamordowania cara, będącego już niejeden raz celem zamachów.

cytat01 Źródło: M. G.-K., Zamach na cara Aleksandra II, dostępny w internecie: muzhp.pl [dostęp 20.05.2020 r.].

LUCA Zamach na WTC z 11 września 2001 roku: Spiskowe teorie na temat ataków terrorystycznych w USA. Kto kierował zamachowcami - samobójcami?

W zamachach z 11 września 2001 roku na Word Trade Center w Stanach Zjednoczonych zginęło prawie 3 tysiące osób. Zamachowcy uprowadzili cztery samoloty, które uderzyły w budynki WTC w Nowym Jorku i siedzibę Pentagonu pod Waszyngtonem. Czwarta maszyna rozbiła się na polu w Pensylwanii.

cytat02 Źródło: LUCA, Zamach na WTC z 11 września 2001 roku: Spiskowe teorie na temat ataków terrorystycznych w USA. Kto kierował zamachowcami - samobójcami?, 11.09.2019 r., dostępny w internecie: polskatimes.pl [dostęp 20.05.2020 r.].

Teatr na Dubrowce – pod lufami terrorystów znalazło się 700 osób

– Terroryści czeczeńscy przetrzymują kilkuset zakładników w moskiewskim teatrze na Dubrowce. Grożą zabijaniem zakładników, straszą, że wysadzą się ze wszystkimi, jeśli siły specjalne dokonają szturmu – ta wiadomość zelektryzowała 16 lat temu cały świat. Najgorsze miało dopiero nadejść.

Był późny wieczór 23 października 2002 roku. W centrum teatralnym w jednej z dzielnic Moskwy – Dubrowce – trwał musical „Nord‑Ost”. Nagle do sali, po brzegi wypełnionej widzami, wkroczyli uzbrojeni terroryści.

– Wciąż sprzeczne informacje dochodzą na temat liczby przetrzymywanych zakładników – relacjonował ówczesny korespondent Polskiego Radia, Grzegorz Ślubowski w „Sygnałach dnia”. - Przedstawiciel sztabu antykryzysowego powiedział rozgłośni „Echo Moskwy”, że napastnicy wypuścili 41 osób, a nie kilkaset, jak podawały wcześniej agencje.

W obronie Czeczenii

Pojawiły się wiadomości, że uwolnieni zostali wszyscy nierosyjscy obywatele, którzy znajdowali się w teatrze. Na widowni byli m.in.: Francuzi, Niemcy, Holendrzy (Niderlandczycy), obywatele Wielkiej Brytanii. – Jak dotychczas nie powiodły się próby nawiązania kontaktu z napastnikami. – Terroryści, według świadków, żądają przerwania wojny w Czeczenii i wycofania stamtąd wojsk rosyjskich – donosił Grzegorz Ślubowski, z którym na bieżąco łączyli się dziennikarze prowadzący 24 października 2002 roku „Sygnały dnia”.

Przed budynkiem zaczęli zbierać się czeczeńscy mieszkańcy Moskwy. Była ich blisko setka, chcieli zaoferować siebie w roli zakładników. Zamknięto wszystkie szkoły, które znajdowały się w sąsiedztwie teatru na Dubrowce. Początkowo zamachowcy unikali kontaktu z mediami i z przedstawicielami sztabu antykryzysowego. (…) Zamach na moskiewski teatr na Dubrowce był kolejnym z serii ataków terrorystycznych dokonanych przez czeczeńskich terrorystów. W 1995 roku doszło do ataku oddziału Szamila Basajewa na Budionnowsk i opanowania tamtejszego szpitala miejskiego. Głośno było też o akcji oddziału Sałmana Radujewa na miejscowość Kizlar w Dagestanie, rok później. Śmiercią wielu dzieci zakończył się zamach na szkołę w Biesłanie w 2004 roku w Północnej Osetii.

teatr Źródło: Teatr na Dubrowce – pod lufami terrorystów znalazło się 700 osób, 23.10.2018 r., dostępny w internecie: polskieradio.pl [dostęp 14.04.2020 r.].

Piotr Wołejko Wołejko: Wojna z terroryzmem szesnaście lat od zamachu na WTC

Przez ponad półtorej dekady od 11 września 2001 r. terroryzm na stałe zagościł w powszechnej świadomości. I choć większość ofiar nie pochodzi z szeroko rozumianego Zachodu, a większość ataków nie następuje w państwach Zachodu, to właśnie zachodni politycy i społeczeństwa są bardzo wrażliwi na zagrożenie terrorystyczne. Jako lek na całe zło proponuje się rosnący poziom inwigilacji i ograniczenie prywatności. W końcu uczciwi ludzie nie mają się czego obawiać – głosi jedna z najbardziej powszechnych, a przy tym bezsensownych „mądrości” zwolenników dokręcania śruby społeczeństwu i składającym się na nie jednostkom. Kiedy jednak zamachy nastąpią i zaczyna się mozolne odtwarzanie „drogi” zamachowców, zazwyczaj okazuje się, że byli oni znani organom bezpieczeństwa, a mimo to nieszczęściu nie udało się zapobiec. Nie pomogły w tym ani inwigilacja w internecie, ani na ulicach.

Dlaczego? Bo mimo postępów w rozwoju technologii oraz generalnie coraz lepszej pracy służb odpowiadających za bezpieczeństwo, nadal bardzo mało wiemy o tym, jak rozprzestrzenia się radykalna ideologia. Nie potrafimy znaleźć odpowiedzi na to, jak powstrzymać radykalizację następującą w aresztach i więzieniach. Nie wyciągamy wniosków z tego, że radykalizacja i związane z nią członkostwo w grupie terrorystycznej bardzo często są sprzęgnięte z więzami rodzinnymi bądź koleżeńskimi. Cały czas tracimy z oczu ludzi, których czasem przez całe lata śledzimy (a znikają, bo albo przekroczą granicę, albo brakuje środków do kontynuacji długotrwałej obserwacji). Bardzo słabo radzimy sobie z eliminowaniem piewców radykalnej ideologii (często imamów w meczetach bądź lokalnych liderów religijnych), którzy z różnych – najczęściej biurokratycznych – przyczyn pozostają nietykalni. Dodatkowo powielamy szkodliwe mity na temat terroryzmu.

Opisywany wyżej terroryzm ma charakter islamski. Opiera się głównie na (ale nie ogranicza się tylko do) skrzywionej interpretacji islamu, która podkreśla elementy zachęcające do nienawiści wobec innowierców. Wcześniejsze fale terroryzmu też miały swoje dominujące ideologie: anarchizm, antykolonializm, skrajną lewicowość. Czy następna fala terroru skoncentruje się na rzeczywistości wirtualnej? Skutki działań w cyberprzestrzeni są całkiem realne. Na razie jeszcze nic nie wskazuje na to, by aktualna – oparta na religii – fala miała przejść do przeszłości. Jak każde zjawisko, terroryzm ewoluuje. Po 11 września 2001 r. zdecydowanie więcej osób zwraca uwagę na to, jak ta ewolucja postępuje.

piotr Źródło: Piotr Wołejko, Wołejko: Wojna z terroryzmem szesnaście lat od zamachu na WTC, 5.09.2017 r., dostępny w internecie: biznesaletr.pl [dostęp 14.04.2020 r.].

Wojna z terroryzmem kosztowała Zachód już kilka bilionów dolarów

Nawet 5 bilionów dolarów mogła kosztować tylko Stany Zjednoczone walka z terroryzmem. Wojna z Państwem Islamskim – odpowiedzialnym za ataki w Paryżu – kosztuje około 9 milionów dolarów... dziennie. To i tak tylko procent tego, co wojsko wydało na akcje w Afganistanie i Iraku.

„Nasza wojna z terroryzmem zaczyna się od Al‑Kaidy, ale to nie koniec. To się nie skończy, dopóki każda grupa terrorystyczna o globalnym zasięgu nie zostanie znaleziona, zatrzymana i ostatecznie pokonana” – powiedział 20 września 2001 roku George W. Bush, ówczesny prezydent USA, i rozpoczął najbardziej kosztowną kampanię wojenną w dziejach świata – wojnę z terroryzmem.

Wojna, którą zaczęła administracja Georga W. Busha 14 lat temu, według danych Pentagonu kosztowała „tylko” 1,7 biliona dolarów. Jak duża jest to kwota? To równowartość mniej więcej 22 rocznych budżetów Polski. Wydawanie pieniędzy zaczęło się od wezwania Busha, który poprosił Kongres o przyznanie 30 miliardów dolarów na bombardowania w Iraku. Zgodnie z pierwszymi planami to miało wystarczyć na szybkie pozbycie się czołowych przywódców Al‑Kaidy, w tym oczywiście Osamy Bin Ladena.

Tak się nie stało, a roczne wydatki rosły i szybko przekroczyły 100 miliardów rocznie. Najwyższy poziom finansowania wojny nastąpił w latach 2007‑2011. Zwrot i spadek nakładów pojawił się dopiero później – po schwytaniu i straceniu Bin Ladena. (…)

wojna Źródło: Wojna z terroryzmem kosztowała Zachód już kilka bilionów dolarów, 14.11.2015 r., dostępny w internecie: money.pl [dostęp 14.04.2020 r.].