Przeczytaj fragment tekstu Marii Dolackiej Z fleksją na ty i odpowiedz własnymi słowami na pytania.

1. Jakie kryteria decydują o tym, czy dopuszczalne jest używanie imienia w mianowniku zamiast w wołaczu?

   RfwfngDfdxs2O

   (Uzupełnij).

   ---

2. Dlaczego użytkownicy języka unikają używania wołacza?

   R1HO2kslOcByu

   (Uzupełnij).

   ---

3. W jakich sytuacjach można użyć imienia w mianowniku zamiast wołacza, a w jakich jest to niedopuszczalne?

   R124PQ1SptOTd

   (Uzupełnij).

   ---

Przeczytaj fragment Ferdydurke Witolda Gombrowicza, a następnie uzupełnij tabelę wszystkimi występującymi w nim imionami i nazwiskami i dopisz do nich wskazane formy gramatyczne.

Canaletto (1721–1780) – włoski malarz epoki oświecenia, znany przede wszystkim jako twórca wedut, czyli obrazów przedstawiających pejzaż miejski. Od 1767 roku mieszkał w Polsce i pracował jako nadworny malarz króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Oprócz cyklu wedut przedstawiających Warszawę tworzył też obrazy o tematyce historycznej, dbając o realistyczne i detaliczne przedstawienie postaci.

Paul Cézanne (1839–1906) – francuski malarz, przedstawiciel postimpresjonizmu – kierunku w malarstwie postulącego rezygnację z detalicznego obrazowania rzeczywistości na rzecz utrwalania na obrazie indywidualnych, ulotnych wrażeń. W przeciwieństwie do innych twórców tego kierunku Cézanne stronił od przedstawiania życia miejskiego i artystycznego Paryża. Najczęściej malował portrety, pejzaże Prowansji i martwe natury.

Francisco Goya (1746–1828) – hiszpański malarz epoki romantyzmu. Wielką karierę zawdzięczał wsparciu wpływowych mecenasów – przedstawicieli madryckiej arystokracji. Przez wiele lat pracował jako nadworny malarz królów Hiszpanii z dynastii Burbonów: Karola III, Karola IV, Ferdynanda VII. Był artystą bardzo wszechstronnym, tworzył zarówno dzieła utrzymane w stylu realistycznym (portrety arystokracji, sceny rodzajowe z życia biedoty), jak i nasycone elementami fantastycznymi obrazy wojny, śmierci i szaleństwa.

Sformułuj wnioski na temat odmiany nazwisk płynące z poniższej anegdoty.

Wybitni polscy matematycy, profesorowie Uniwersytetu Wrocławskiego, Bronisław Knaster (1893–1980) i Hugo Steinhaus (1887–1972), byli znani z nieustannych sporów, nie tylko matematycznych. Kością niezgody była dla nich odmiana nazwiska „Knaster”: według Steinhausa dopełniacz tego nazwiska powinien brzmieć „Knastra”, zaś jego oponent upierał się przy formie „Knastera”. Zirytowany uporem Steinhausa Knaster miał odpowiedzieć, że każdy ma prawo do własnego nazwiska, co Steinhaus zripostował stwierdzeniem, że owszem – ale tylko w pierwszym przypadku.