Sprawdź się
Które ze zdań w tabeli trafnie oddają treść dialogu Fedon?
zdanie | trafne | nietrafne |
Śmierć to nic innego jak rozdzielenie ciała i duszy. | □ | □ |
Dusza jest bytem niezłożonym, ciało bytem złożonym. | □ | □ |
Zmienność jest cechą duszy, niezmienność jest cechą ciała. | □ | □ |
W duszy zawarty jest pierwiastek śmierci i pierwiastek życia. | □ | □ |
Rozwiąż krzyżówkę.
- Jeden z dialogów, w których Platon zawarł dowody na nieśmiertelność duszy.
- Możliwy tylko do poznania intelektualnego, umysłowego.
- Zarządza ciałem.
- Bohater Fedona.
- Cecha duszy stanowiąca przesłankę trzeciego dowodu na nieśmiertelność duszy w Fedonie.
1 | ||||||||||||||||||||
2 | ||||||||||||||||||||
3 | ||||||||||||||||||||
4 | ||||||||||||||||||||
5 |
Platon pisze, że dusza gardzi ciałem i ucieka od niego, pragnąc pozostawać sama ze sobą
. Podaj powody, dla których tak się dzieje.
Uzupełnij tabelę, odpowiadając na pytania podane w kolumnach 2–3. Wpisz do tabeli TAK lub NIE.
Zastanów się, czy wśród poniższych ujęć wymienionych bytów istnieje takie, które sytuuje któryś byt poza czasem. Uzasadnij swój pogląd.
Czy się rodzi? | Czy umiera? | |
---|---|---|
bóg (bogowie) w ujęciu mitycznej tradycji greckiej | ||
dusza (w ujęciu Platona) | ||
ciało (w ujęciu Platona) | ||
Bóg (w ujęciu chrześcijańskim) | ||
dusza (w ujęciu chrześcijańskim) | ||
ciało (w ujęciu chrześcijańskim) |
Przeczytaj tekst. Podaj przykład stanowiska filozoficznego, którego przedstawiciele mogliby, z punktu widzenia Platona, być tymi, których dusze całe życie będą błąkać się pełne niepokoju, zataczając się niby pijane
. Swój wybór uzasadnij.
FedonNo a czy nie mówiliśmy przed chwilą, że kiedy dusza korzysta z ciała dla badania czegokolwiek, czy to za pomocą wzroku, czy słuchu, czy jakiegoś innego zmysłu – korzystanie z pomocy ciała polega właśnie na badaniu rzeczy zmysłem – wtedy ciało ciągnie ją do tych rzeczy, które nigdy nie są takie same? Ona zaś błąka się, pełna niepokoju, zataczając się niby pijana, bo się z rzeczami tego rodzaju zetknęła?
Przeczytaj tekst Richarda Shustermana. Wybierz i wykonaj jedno z poniższych zadań.
Zrekonstruuj podaną przez autora przyczynę deprecjonowania cielesności w filozofii i teologii europejskiej i przedstaw ją w krótkiej wypowiedzi.
Napisz do autora w imieniu Platona list, w którym będziesz bronił hierarchicznego dualizmu ciała i duszy.
Myślenie poprzez ciało. Rozwinięcie nauk humanistycznych – uzasadnienie dla somaestetykiFilozofia jest znana z radykalnej krytyki ciała i jego zmysłów, jako instrumentu służącego do zdobywania wiedzy. Odkąd Sokrates w Platońskim Fedonie widział cel filozofii w oddzieleniu mądrego rozumu od jego zwodniczego cielesnego więzienia, cielesne zmysły i pragnienia były wielokrotnie potępiane za wprowadzanie naszych sądów w błąd, jak i zarazem za odciąganie naszej uwagi od dążenia do prawdy (…).
Chociaż pole nauk humanistycznych ustanowiono pierwotnie w opozycji do teologicznych studiów nad boskością, humaniści wydają się niezadowoleni z bycia ludźmi. Chcą bowiem w sposób sekretny przekroczyć śmiertelność, słabość oraz grzech i żyć jak bogowie. Ponieważ życie cielesne nie zezwala na to, skupili się więc na rozumie.
Instrumentalna funkcja ciała jest etymologicznie wskazana w takich słowach jak „organizm” i „organ”, wywodzących się od greckiego terminu organon, który oznacza „narzędzie”. Tak więc, kiedy humaniści bronią ciała i są zwolennikami jego kultywowania, zwykle robią to w terminach jego instrumentalności, jego niezbędnej roli w podtrzymywaniu życia oraz jego użyteczności względem wyższych funkcji organizmu utożsamianych z duszą. Aby postrzegać ciało jako podstawowe i niezbędne narzędzie ludzkości, należy wypracować jednoznaczny argument świadczący za humanistyczną kultywacją ciała. Niestety, samo pojęcie instrumentalności zachowuje w kulturze humanistycznej silne negatywne konotacje, z tej racji, że na ogół mechaniczne środki przeciwstawia się i podporządkowuje szlachetnym celom. Ów negatywny niuans daje się zauważyć w ujęciu Rousseau, u którego ciało jest sługą duszy – bliska analogia wywodząca się z filozofii starożytnej Grecji i chrześcijańskiej teologii, która przetrwała do nowoczesności.