Na genezę powiedzenia wskazuje np. cytat Innym ratować życie kazał, na wrogim brzegu pozostał sam [...]. Dzielny hetman dbał o los towarzyszy – mogli polegać na nim do końca, wiedzieli, że prędzej sam zginie niż zaryzykuje ich życiem. Pamięć o tym przetrwała w związku frazeologicznym „polegać na kimś jak na Zawiszy”, co oznacza: ufać komuś bezgranicznie, móc liczyć na czyjąś pomoc, czyjeś wsparcie w każdej sytuacji.

Określ możliwy stosunek młodych ludzi do argumentów, że Zawisza Czarny:

Innym ratować życie kazał, na wrogim brzegu pozostał sam [...],
Jak wzór rycerskiej lojalności idzie w niewolę i na śmierć [...]

Zawisza Czarny jest wzorem rycerza, który poświęcił życie dla ojczyzny. Twoja odpowiedź powinna zawierać ocenę aktualności i wagi tego argumentu dla młodych ludzi. 

Interpretując wiersz, można dostrzec jego pacyfistyczną wymowę. Pojawia się jednak także prośba o odwagę w czasie śmierci, o siłę, która oznacza tu gotowość do poświęcenia życia i pełne oddanie słusznej sprawie, mimo świadomości tragizmu swego losu. Prośbę o „usta jak obłoki niebieskie, które czyste — pod toczącym się gromem” można interpretować jako prośbę o zachowanie honoru.

Młodzi żołnierze (zbiorowy podmiot liryczny) podzielali typowe dla etosu rycerskiego ideały, jak odwaga, honor, oddanie w walce, gotowość do poświęcenia życia.

Kolumbowie (podmiot liryczny) są gotowi na śmierć. Czy jednak jest ona dla nich – jak dla rycerzy średniowiecznych – największą chwałą? Czy odczuwają dumę na myśl o śmierci?

Kolumbowie mają świadomość tragizmu wojny. Mimo gotowości na śmierć, nie traktują jej jak największej chluby. Wiedzą, że to jedynie straszna konieczność – śmierć na polu walki nigdy nie była ich ideałem, a bohaterstwo jako takie nie było ich celem. Przeczuwają cierpienie swoich bliskich. Mają świadomość straconego życia.