Jeśli nie znasz znaczenia podanych wyrażeń, skorzystaj ze Słownika frazeologicznego.

Sprawdź, czy twoja odpowiedź zawiera wyjaśnienie wszystkich frazeologizmów oraz uzasadnienie dokonanego wyboru. Uzasadnienie powinno nawiązywać do wymowy utworu Gdy tu mój trup....

Zwróć uwagę na dwa porządki wprowadzane przez przeciwstawienie ciała (trupa) i duszy.

Utwór podzielony jest na dwie części. W pierwszej podmiot liryczny mówi o miejscu, gdzie przebywa fizycznie, w drugiej tęskni za utraconą ojczyzną, którą w dużym stopniu idealizuje. Jest to więc sytuacja nierzeczywista, ale zajmująca jego myśli i uczucia.

Wyjaśnij m.in. symbolikę zieleni oraz zwróć uwagę na czynności postaci mówiącej.

Przestrzeń odmalowana w utworze jest przestrzenią arkadyjską, mimo że w wierszu mowa także o „pracach” i „troskach”, wydaje się jednak, że stanowią one w mniemaniu podmiotu lirycznego nieodłączną część codzienności. Poprzez uwypuklenie przyrody, podmiot liryczny idealizuje utraconą ojczyznę, sytuując ją na biegunie natury w dychotomii natura‑kultura. Człowiek wrzucony w arkadyjską przestrzeń natury jest szczęśliwy, spełniony. Jest to przestrzeń ważna dla jego strony duchowej.

Zastanów się nad znaczeniami związanymi z figurą trupa i śmiercią. Uwzględnij kontekst biograficzny.

Mickiewicz w momencie pisania omawianego wiersza przebywał na emigracji w Lozannie. Czuł się tam obco, o czym pisał w liście do Ignacego Domeyki, porównując się do gościa, kogoś, kto nigdy nie poczuje się na obczyźnie jak u siebie. To sprawia, że czuje się trupem pozbawionym duszy, tu rozumianej jako emocjonalność, radość, poczucie szczęścia i spełnienia. Te uczucia zapewnia mu – tak się podmiotowi lirycznemu wydaje – przebywanie w arkadyjsko nacechowanej przestrzeni ojczyzny. Trup – a więc coś pozbawionego życia, pustego. Tak czuje się podmiot liryczny, dusza jego bowiem ulatuje do kraju lat dziecinnych.

Weź pod uwagę miejsce, w którym znajduje się postać, zwróć uwagę na związany z nią kolor bieli. Pamiętaj, że symbol jest wieloznaczny.

Postać w bieli może symbolizować wspomnienie ukochanej Mickiewicza, czyli Marli Wereszczakówny, młodzieńczej miłości poety. Biel, w którą jest odziana, wskazuje na jej niewinność, a więc i niespełnienie uczucia, pozostawienie go w postaci czystej, platonicznej. Biel może również odnosić się do mniej skonkretyzowanej symboliki, związanej z duszą bądź śmiercią. Wskazanie na duszę jest o tyle uzasadnione, że podróż, jaką odbywa podmiot liryczny do utraconej ojczyzny w utworze, ma właśnie charakter duchowy.