Zaznacz, którą komplementarną nić RNA można uzyskać z poniższej sekwencji DNA:

5′ AGTTCATGGA 3′

RrUceLnU8cmnu

Ilustracja przedstawia trzy nazwy w pionowej linii poprzedzone strzałkami skierowanymi w dół. W kolejności od góry znajduje się: DNA, RNA, białko.

„Ze względu na pełnione funkcje komórkowe ncRNA można podzielić na dwie podstawowe grupy: konstytutywne lub infrastrukturalne RNA oraz regulatorowe RNA. Do pierwszej z nich zaliczane są RNA warunkujące realizację podstawowych funkcji komórkowych, jak biosynteza białka (tRNA, rRNA) czy dojrzewanie i modyfikacja pierwotnych transkryptów (snRNA, snoRNA). Z drugiej strony regulatorowe RNA warunkują prawidłową ekspresję genów i właściwe funkcjonowanie organizmu. Te dwie grupy RNA różnią się również innymi profilami ekspresji. Ze względu na udział w podstawowych procesach życiowych, konstytutywne RNA występują we wszystkich komórkach na stałym poziomie, natomiast ekspresja regulatorowych RNA zależna jest od rozwoju i różnicowania oraz stanu komórki, będącego wynikiem oddziaływania ze środowiskiem zewnętrznym”.

Indeks górny Źródło: Marta Gabrylewska, Maciej Szymański, Mirosława Z. Barciszewska, Jan Barciszewski, Regulatorowe RNA w mózgu, Nauka, 2008, 2, 95–114. Indeks górny koniec^{Źródło: Marta Gabrylewska, Maciej Szymański, Mirosława Z. Barciszewska, Jan Barciszewski, Regulatorowe RNA w mózgu, Nauka, 2008, 2, 95–114.}

R1S8Q2MHLd969

Ilustracja przedstawia replikację i przebudowę chromatyny i modyfikacje. Na górze schematu znajduje się DNA. Prowadzi od niego w dół strzałka, przy której znajduje się napis transkrypcja, do RNA. Od RNA na boki rozchodzą się dwie strzałki. Na lewo do regulatorowego RNA i na prawo do konstytuwnego RNA (gdzie zachodzi modyfikacja). Od RNA w dół prowadzi strzałka do mRNA. Od mRNA prowadzi w dół strzałka z napisem splicing edycja do mRNA. Od niego strzałka z napisem translacja do napisu białka.

„W latach 50. wykazano, że RNA ma znacznie bardziej złożoną strukturę niż DNA. W 1956 roku uzyskano obraz dyfrakcyjny podwójnej helisy RNA dla zhybrydyzowanych nici poli(A) i poli(U). Wykazano, że RNA bierze udział w przenoszeniu informacji genetycznej z DNA do cytoplazmy i syntezie białek. W 1960 roku eksperymentalnie potwierdzono możliwość bezpośrednich oddziaływań RNA i DNA oraz reasocjacji rozdzielonych w wyniku termicznej denaturacji komplementarnych nici DNA. Dwadzieścia lat później określono strukturę hybrydy RNA‑DNA. Odkrycia te stały się podstawą nowoczesnych technik eksperymentalnych biologii molekularnej. W 1967 roku zidentyfikowano oddziaływania komplementarnych sekwencji DNA i RNA (tzw. strategia antysensowa), której funkcjonalność wykazano in vitro 10 lat później z wykorzystaniem syntetycznych oligonukleotydów. W 1960 roku Samuel Weiss wykazał, że RNA jest syntetyzowany na matrycy DNA przez polimerazę RNA, wykorzystując trifosforany rybonukleozydów, udowadniając, że sekwencje DNA i RNA są komplementarne. Rok później François Jacob i Jacques Monod scharakteryzowali informacyjny RNA (ang. messenger RNA, mRNA). Pierwszym kwasem nukleinowym, dla którego określono sekwencję nukleotydową, był transferowy RNA specyficzny dla alaniny z drożdży”.

Indeks górny Na podstawie: Gabryelska M. M., Szymański M., Barciszewski J. 2009. DNA – cząsteczka, która zmieniała naukę. Krótka historia odkryć, Nauka, 2, 111–134. Indeks górny koniec^{Na podstawie: Gabryelska M. M., Szymański M., Barciszewski J. 2009. DNA – cząsteczka, która zmieniała naukę. Krótka historia odkryć, Nauka, 2, 111–134.}