Elementy do uszeregowania: 1. Chcieli wyższych kwalifikacji zawodowych, wyższego poziomu edukacji i prawa do wolnego czasu. Młodzi ludzie korzystający z ciągłego wzrostu poziomu życia swoich rodziców (to okres tzw. les Trente Glorieuses) chcieli studiować, zdobywać wyższe niż ich rodzice kwalifikacje zawodowe. Dotychczasowe uniwersytety, czy to w Paryżu, czy na prowincji, stały się za małe, by pomieścić wszystkich chętnych., 2. Paradoksalnie budynki uniwersyteckie znajdowały się w bardzo bliskim sąsiedztwie największych w owym czasie slumsów we Francji, zamieszkanych głównie przez biednych algierskich robotników budujących tę uczelnię. Oni też budowali drogi dojazdowe, akademiki, zajmowali się obsługą tego uniwersyteckiego kompleksu. Slumsy, symbol olbrzymich nierówności socjalnych i kulturowych – przypomnienie ciągle obciążającej Francję przeszłości kolonialnej – widoczne były z okien uniwersyteckich sal wykładowych. Poza nielicznymi wyjątkami, jak filozof Paul Ricoeur czy socjolog Alain Touraine, uznani profesorowie (nazywani przewrotnie „Mandarynami") nie kwapili się do wykładania na tych nowych uczelniach., 3. Dość powiedzieć, że liczba 200 000 osób zapisanych na studia wyższe w 1958 roku wzrosła do 600 000 studentów w 1968 roku. Zaczęto więc budować nowe kampusy uniwersyteckie – nowoczesne architektonicznie, ale źle wyposażone i znajdujące się na obrzeżach wielkich miast. Tak powstał wspomniany wcześniej Uniwersytet w Nanterre, mieście mającym status podparyskiej prefektury, uniwersytet, który miał głównie odciążyć paryską Sorbonę. W 1968 roku 12 tysięcy świeżo upieczonych studentów zasiadło w ławach Uniwersytetu w Nanterre., 4. Po drugiej wojnie światowej dzięki bardzo dobrze kierowanej polityce rodzinnej Francja miała wysoki przyrost naturalny. W 1968 roku to właśnie liczni „baby-boomers" urodzeni tuż po wojnie zasiadali w ławach uniwersytetów. Oni oczekiwali od życia więcej niż ich starsi rodacy., 5. Ze względu na braki kadrowe na tych uczelniach Ministerstwo Edukacji zmuszone było oddelegować do nich najlepszych nauczycieli licealnych. Mimo ich bardzo dobrego wykształcenia nie mogli oni się równać z kadrą profesorską. Pracując znacznie więcej za mniejsze wynagrodzenie, byli bardziej sfrustrowani i dlatego często solidaryzowali się ze studentami w czasie buntu majowego '68.