Eugeniusz Romer (1871‑1954) – uważany za jednego z najwybitniejszych polskich geografów, zasłużony również na arenie międzynarodowej - przez wiele lat był wiceprezydentem Międzynarodowej Unii Geograficznej. Prowadził wiele badań z zakresu klimatologii, hydrologii czy geomorfologii, jednak największy dorobek naukowy wypracował w dziedzinie kartografii. Upowszechnił metodę hipsometryczną do przedstawiania ukształtowania powierzchni. Popularyzował metodę izarytmiczną do przedstawiania zjawisk klimatycznych, ale również ekonomicznych. Był twórcą wielu map i atlasów Polski, w tym „Geograficzno‑statystycznego atlasu Polski” (1916 r.), w którym przedstawił podstawowe dane z zakresu podziału administracyjnego, geografii fizycznej, gospodarki, rolnictwa i demografii, wykorzystane w późniejszych pertraktacjach pokojowych dotyczących ustalania granic Polski po I wojnie światowej.
Wincenty Okołowicz (1906‑1979) – polski geograf specjalizujący się w klimatografii, był twórcą polskiej klasyfikacji klimatów świata. Zaproponowany przez niego podział jest stosowany w szkolnych atlasach do dzisiaj.
Jerzy Kondracki (1908‑1998) – popularyzował kompleksowy kierunek badania środowiska przyrodniczego. Był autorem regionalizacji fizycznogeograficznej Polski. Zaproponowany przez niego podział jest stosowany w geografii Polski do dzisiaj.
Henryk Arctowski (1871‑1958) – pionier w polskich badaniach polarnych. Był współorganizatorem i uczestnikiem belgijskiej wyprawy na Antarktydę na statku Belgica. Podczas tej ekspedycji uczestnicy po raz pierwszy zimowali na statku uwięzionym w lodach Antarktydy. Arctowski prowadził kompleksowe badania w zakresie meteorologii, oceanografii, glacjologii oraz geologii. Sformułował szereg naukowych hipotez między innymi dotyczących związku gór Antarktydy z łańcuchem Andów. Stworzył również teorię falowego przemieszczania się cyklonów. W uznaniu za zasługi jego imieniem nazwano polską stację badawczą na Antarktydzie.