Danielle Steel Dary losu

Sara siedziała w salonie [...], gdy Everett Carson meldował się w hotelu. Pochodził z Montany i wciąż bardzo przypominał kowboja, którym był w młodości. Dobrze zbudowany, wysoki mężczyzna – ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu – miał odrobinę za długie, potargane włosy. Nosił dżinsy, białą koszulkę i buty, które nazywał swoimi szczęśliwymi kowbojkami: stare, zdarte, wygodne, uszyte z czarnej krokodylej skóry. Cenił je ponad wszystko i zamierzał nawet włożyć te buty do smokingu wypożyczonego na dzisiejszy wieczór.

Gdy pokazała w holu swoją legitymację prasową, recepcjonistka powiedziała z uśmiechem, że się go spodziewali. [...] Dziś przyjechał tu, by zrelacjonować bal dla pisma „Scoop”, hollywoodzkiego brukowca. [...] Do tej pory przez wiele lat jeździł do miejsc ogarniętych wojną jako korespondent Associated Press. Po rozstaniu z agencją i rocznym urlopie potrzebował roboty, więc wziął, co się nadarzyło. Przez pierwsze trzy tygodnie zdążył obskoczyć trzy koncerty rockowe, jedno hollywoodzkie wesele i jeden bal charytatywny. Ten był dugi. I coraz lepiej rozumiał, że to nie jego bajka. W smokingu czuł się jak kelner. Naprawdę tęsknił za spartańskimi warunkami, do jakich przywykł podczas swoich dwudziestu dziewięciu lat pracy dla Associated Press.

[...]

Z lodówki w minibarku wyjął butelkę lemoniady, otworzył ją i pociągnął łyk. Pokój miał widok na budynek po drugiej stronie ulicy, wnętrze było nieskazitelnie czyste i tak cholernie eleganckie. Everett tęsknił za odgłosami i zapachami zapluskwionych hotelików, w których sypiał przez trzydzieści lat, za smrodem biedy w bocznych uliczkach New Delhi, za wszystkimi tymi egzotycznymi miejscami, po których kiedyś się tułał.

2 Źródło: Danielle Steel, Dary losu, Warszawa 2010, s. 19–20.

Czesław Miłosz Dar

Dzień taki szczęśliwy.
Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie. Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium.
Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć.
Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć.
Co przydarzyło się złego, zapomniałem.
Nie wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem.
Nie czułem w ciele żadnego bólu.
Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle.

Berkeley, 1971

dar Źródło: Czesław Miłosz, Dar, [w:] Wiersze wszystkie, Kraków 2011, s. 630.