Przykładowa odpowiedź:
konflikt rozumu i serca; nauki i wiary; „mędrca szkiełko i oko” przeciwko „czuciu i wierze”; narrator opowiada się zdecydowanie po stronie serca i wiary.

Przykładowa odpowiedź:
Mickiewicz, Dziady cz. III; Słowacki, Kordian
przyczyny klęski – Dziady cz. III: sprzysiężenie się trzech mocarstw; konieczność ofiary: Polska jak Chrystus przyjmuje na siebie cierpienia, żeby odkupić Europę; Kordian – niedojrzałe i nieodpowiedzialne postawy przywódców powstania; konflikty wewnętrzne wśród samych Polaków;
drogi odzyskania wolności – Dziady cz. III: dobrowolna ofiara i cierpienie; Kordian – odważny czyn i walka;

Przykładowa odpowiedź:
Zakończenie Pana Tadeusza wkroczeniem wojsk polskich walczących u boku Napoleona na Litwę miało znaczenie dla przygnębionych klęską emigrantów i samego autora; podnosiło na duchu, przypominając czas nadziei, optymizmu, wiary w ostateczne zwycięstwo; ten końcowy akcent epopei pozwala na pełne wiary spojrzenie w przyszłość; na scenę dziejową wkraczają młodzi, bezinteresowni patrioci, będący zwiastunem i gwarantem zgody narodowej.

Przykładowa odpowiedź:

1. Objawy choroby wieku: poczucie izolacji, osamotnienia w społeczeństwie; poczucie bycia niepotrzebnym; apatia; kryzys moralny i psychiczny (depresja); próby samobójcze; czasem – przeciwnie, nadmierny aktywizm, poszukiwanie zemsty, chęć niszczenia i odegrania się na nieczułym świecie; dwie odmiany:
   A. werteryzm (od imienia tytułowego bohatera powieści Goethego) – powód choroby to nieszczęśliwa miłość do kobiety zamężnej; sztuczność, konwenanse, niesprawiedliwość i nierówność społeczna;
   B. byronizm (od nazwiska autora popularnych w romantyzmie powieści poetyckich, G. Byrona) – powód choroby to zbrodnia popełniona w odruchu buntu przeciwko tradycyjnym barierom obyczajowym i prawnym

Przykładowa odpowiedź:
Hrabia Henryk – rewolucja to stare zbrodnie „ubrane” w kostium nowej ideologii; rewolucja niesie wyłącznie gwałty, rozboje, rozpustę, brak zasad moralnych; niczego nie potrafi zbudować; arystokracja przez wieki budowała podstawy cywilizacji, tworzyła kulturę i sztukę; Pankracy – arystokracja to krwiopijcy, wykorzystujący swoich poddanych, hipokryci, którzy pod wzniosłymi hasłami i zasadami religijnymi kryją moralną zgniliznę, niegodziwości i zbrodnie; to warstwa, która wyczerpała już swoje możliwości, jest niezdolna do odrodzenia się, należą do niej tchórze i konformiści; władza powinna przejść w ręce „młodego”, uciskanego dotąd ludu.
Tragizm obu postaci polega na niepełności ich racji, każda ze stron ma słuszność w ograniczonym zakresie, widząc wady i słabości przeciwnika, nie dostrzega własnych.