Zwróć uwagę, że poeta ukazuje zwyczajność i banalność świata.

Przykłady konkretnego obrazowania to: czarne okulary, samochody, wesołe miasteczko, śmierdzący pies, dokumenty.

Zwróć uwagę na fragment tekstu:

Na podstawie tekstu Piotra Śliwińskiego możesz sformulowac charakterystykę postaci lirycznej wykreowanej przez Świetlickiego, wskazując, że bohater jego wierszy jest człowiem nowoczesności, ale zarazem postacia anachroniczną - nieufną wobec zmieniajacej sie rzeczywistości. Jest przy tym ironistą. Konfrontowanie się ze zmianą jest sposobem budowania jego tozsamości. Przejmują go problemy egzystencjalne - śmierć, miłość.  Ma skłonność do autodestrukcji, co stanowi próbę ucieczki od rzeczywistosci.

Przemyśl znaczenie przemian historycznych i cywilizacyjnych, powodujących zagubienie człowieka współczesnego. Spróbuj odnieść się do polskiej transformacji.

Rozpad dotychczasowego porządku, utrata autorytetów, rozmycie się norm życia społecznego powoduje zagubienie człowieka ery późnej nowoczesności. Ma on problem z określeniem swojej tożsamości. Polski kontekst historyczny – transformacja ustrojowa – dla pokolenia Marcina Świetlickiego ma znaczenie fundamentalne. Oznacza konieczność samodzielnego zbudowania nowej tożsamości w zmieniającym się świecie.

Zwróć uwagę na fragmenty wiersza obrazujące stan emocjonalny bohatera wiersza i jego obraz rzeczywistości, np.

Bohater odczuwa lęk i brak zaufania wobec zmieniającego się świata. Jest zagubiony, zauważa rozpad norm i wartości. Podąża przed siebie, w nieznanym celu i kierunku. W jego postaci kondycja człowieka płynnej nowoczesności znajduje wyraźne odzwierciedlenie.

Zastanów się nad znaczeniem pamięci i przeszłości dla budowania tożsamości człowieka.

Człowiek ery płynnej nowoczesności nie znajduje już oparcia w przeszłości, ani w kulturowym dziedzictwie. Rodzi to poczucie niestałości, oznacza konieczność ciągłego poszukiwania sposobów odnalezienia się w rzeczywistości. Zmienna, płynna rzeczywistość stanowi wyzwanie dla człowieka, a także dla poety, który przecież usiłuje nawiązać kontakt z rzeczywistością – wiersz powstaje przecież w relacji ze światem.

Poezja oddaje nieprzystawalność słowa do rzeczy, bo sama składa się ze słów i – choć próbuje opisać rzeczywistość – wydaje się wobec niej bezradna. Sosnowski jednak nie traci wiary w jej moc. Przeanalizuj fragment kończący wiersz:

Poeta przestrzega przed obrażaniem się na poezję i wrogością wobec niej. Poezja przecież potrafi zaśpiewać i – choć łudzi swoimi obrazami – to dla tych, którzy nie znają rzeczywistości, a więc z trudem nawiązują kontakt z realnym światem, może być ona pociechą, zastępować im rzeczywistość. W tym drzemie jej paradoksalna siła.