Przyjrzyj się uważnie elementom budowy liścia widocznym na rysunku. Mają one wiele wspólnych elementów budowy. Znajdź taki, którym się różnią. Następnie przypomnij sobie, czy ta cecha budowy lepiej przystosowuje roślinę do wzrostu w miejscu nasłonecznionym czy zacienionym.

Pierwszy przekrój (od lewej) pochodzi od rośliny rozwijającej się w miejscu nasłonecznionym, na co wskazuje wielowarstwowy miękisz palisadowy. Drugi przekrój pochodzi od rośliny rosnącej w miejscu zacienionym.

Przypomnij sobie jakiej wilgotności wymagają mezofity i porównaj je z warunkami panującymi w klimacie strefy umiarkowanej. Które cechy budowy morfologicznej i anatomicznej są dla nich charakterystyczne? Jak przeczekują okres niekorzystny dla wegetacji i chronią się przed utratą wody?

Rośliny drzewiaste z klimatu umiarkowanego zaliczamy do mezofitów, ponieważ występują na zmiennowilgotnych stanowiskach, a ponadto przejawiają cechy morfologiczne i anatomiczne właściwe tej formie ekologicznej roślin: mają rozbudowany system korzeniowy oraz dobrze rozwinięte tkanki przewodzące, mechaniczne i okrywające. Okres niekorzystny dla wegetacji, który w klimacie umiarkowanym przypada na okres zimy, przeczekują, zrzucając liście oraz wykształcając łuski chroniące pąki liściowe przed mrozem i utratą wody.

Przypomnij sobie, która forma ekologiczna roślin związana jest ze środowiskiem wodnym. Które cechy budowy morfologicznej i anatomicznej są dla niej charakterystyczne? Czy wszystkie tkanki tej formy muszą być dobrze rozwinięte? Weź pod uwagę system korzeniowy i tkanki przewodzące. Może posiadają one typ miękiszu charakterystyczny tylko dla siebie?

Na fotografii widnieją hydrofity, czyli rośliny wodne. Ten typ roślin odznacza się zredukowanym systemem korzeniowym i słabo rozwiniętymi tkankami przewodzącymi. Posiada natomiast rozbudowany miękisz powietrzny. Do hydrofitów należą grzybienie, lotos i salwinia.

Wyniki zawarte w tabeli przedstaw w formie wykresu liniowego. Narysuj wykres, pamiętając, że wartości zmiennej zależnej (w tym przypadku jest to pobieranie jonów potasu) zapisuje się na osi Y, a wartości zmiennej niezależnej (w tym przypadku jest to pH) zapisuje się na osi X. Nie zapomnij o zaznaczeniu na osi X i Y właściwych jednostek (takich, jak w tabeli). Przy nanoszeniu wartości na osiach zachowaj właściwą skalę.

W rozwiązaniu należy prawidłowo narysować i podpisać oś X – pH oraz Y – pobieranie jonów potasu (µmol gIndeks górny -1^-1 św.m.). Należy prawidłowo wyskalować osie, narysować i oznaczyć obie krzywe lub napisać legendę. Prawidłowo wykonany wykres przedstawia poniższa ilustracja.

R11jD09pzdDK8

Mając na uwadze, że pędy moczarki kanadyjskiej znajdują się w toni wodnej zastanów się, które cechy budowy anatomicznej są przystosowaniem do środowiska wodnego. Czy wszystkie tkanki tej formy są dobrze rozwinięte? Czy posiada ona typ miękiszu charakterystyczny dla reprezentowanej przez siebie formy ekologicznej? Czy skórka moczarki ma wytwory skórki przystosowujące ją do życia w toni wodnej?

1. Obecność miękiszu powietrznego (aerynchymy) ułatwia moczarce unoszenie się w toni wodnej oraz umożliwia transport gazów.

2. Wiązka przewodząca z tkanką wzmacniającą w centrum łodygi zapewnia roślinie giętkość, co chroni ją przed uszkodzeniami mechanicznymi.

3. Skórka (epiderma) łodygi bez obecności kutykuli ułatwia pobieranie jonów z wody.