Pchły żywią się krwią, co w efekcie może doprowadzić do wielu negatywnych konsekwencji u żywicieli, m.in. do spadku kondycji, obniżenia sukcesu rozrodczego lub odporności, a w ostateczności (choć zdarza się to rzadko) nawet do śmierci.

Głównymi żywicielami pcheł są ptaki i ssaki, w tym liczne gatunki gryzoni, z którymi mogą mieć kontakt zwierzęta udomowione, takie jak psy czy koty. Nie można też wykluczyć możliwości przedostania się groźnych patogenów z dzikich zwierząt na zwierzęta domowe, a także ludzi. Pchły przyczyniają się do szerzenia się wielu chorób, m.in. bartonelozy, w tym choroby kociego pazura (ang. cat‑scratch disease, CSD), riketsjozy, salmonellozy, tularemii, wąglika, trądu, nosacizny czy duru mysiego. Najpowszechniej znana jest zaś dżuma, choroba, której epidemie szczególnie dotkliwie nękały ludność Europy i Azji w średniowieczu i XVIII w.

Choć dane naukowe nie dają obecnie pełnego obrazu sytuacji, to istnieją dowody na znaczny spadek liczebności zapylaczy, głównie z powodu działalności człowieka. Najlepiej zostały zbadane pszczoły i motyle – dane pokazują, że jeden na dziesięć gatunków pszczół i motyli w Europie jest zagrożony wyginięciem.

Najprawdopodobniej nie ma jednej przyczyny spadku liczebności tych owadów, ponieważ są one narażone na różne czynniki, które mogą się ze sobą łączyć. Do zagrożeń należy m.in. ekspansja rolnictwa i urbanizacji, powodująca utratę i degradację siedlisk. Intensywne rolnictwo wpływa również na zanikanie różnorodności roślin, przez co owady mają mniej pożywienia i mniej materiałów do budowania gniazd.

Także pestycydy i inne zanieczyszczenia mogą wpływać na zapylacze – bezpośrednio (środki owadobójcze i grzybobójcze) i pośrednio (herbicydy).

Raki szlachetny i błotny były powszechne w Polsce jeszcze na początku XX w. Oba gatunki mają podobną budowę (różnią się wyglądem szczypiec i „gładkością” pancerza), osiągają 15–20 cm i żyją tylko w czystych wodach. Żywią się roślinnością bogatą w wapń, drobnymi wodnymi bezkręgowcami oraz padliną, dlatego odgrywają ważną rolę, oczyszczając dno z rozkładających się resztek. Prowadzą nocny tryb życia, a w dzień chronią się przed drapieżnikami (np. węgorzami).

Raki pręgowate (amerykańskie) są mniejsze od raków rodzimych. Ich nazwa pochodzi od charakterystycznych czerwonych pręg na odwłoku. Niestety, przedstawiciele gatunku z Ameryki Północnej mogą żyć nawet w wodach o niskiej jakości, więc ich występowanie nie jest ograniczone czystością wody. Ponadto zagrażają rodzimym rakom szlachetnym i błotnym, przenosząc śmiertelne dla nich choroby.