Belgia przeżywa najdłuższy kryzys rządowy w historii

Negocjacje nad powołaniem nowego belgijskiego rządu po czerwcowych wyborach przeciągają się dłużej niż trwały rekordowo dotąd długie rozmowy po poprzednich wyborach w 2007 r. „Oto rekord, bez którego świetnie byśmy się obeszli. 25 grudnia minie 195 dni kryzysu. Belgia pobije więc rekord najdłuższego kryzysu politycznego w swojej historii, który trwał 194 dni!” – z sarkazmem pisał dziennik „La Libre Belgique”. „Głosowaliśmy 13 czerwca, gdy kończyła się wiosna. I chociaż mamy już początek zimy, to rządu federalnego jak nie było, tak nie ma! Co gorsza, lata świetlne dzielą nas od porozumienia w tej sprawie” – dodała gazeta.

Frankofoni vs Flamandowie. Kryzys uwypuklił niemożność przezwyciężenia waśni między frankofonami i Flamandami mieszkającymi w Belgii. Na spory językowe, gospodarcze i kulturowe nałożył się po wyborach ostry podział polityczny: francuskojęzyczna Partia Socjalistyczna pod wodzą Elio Di Rupo dominuje w pejzażu politycznym na południu kraju i w Brukseli; ale to flamandzcy nacjonaliści z partii N‑VA w czerwcu [2010 r.] zostali największą siłą polityczną kraju, głosząc hasła dalszego uniezależnienia Flandrii. Ich liderem jest Bart De Wever. Ponad pół roku po wyborach parlamentarnych Belgia nie ma nowego rządu, gdyż partiom flamandzkim i francuskojęzycznym nie udało się uzgodnić reformy kraju i wzmocnienia regionów kosztem państwa federalnego, bez czego nie można zacząć rozmów koalicyjnych. Kolejne propozycje kompromisu wysuwane przez Di Rupo nie zadowoliły głównego partnera w rozmowach, a jednocześnie jego rywala politycznego, jakim jest De Wever.

belgia Źródło: Belgia przeżywa najdłuższy kryzys rządowy w historii, 28.02.2018 r., dostępny w internecie: newsweek.pl [dostęp 27.05.2020 r.].

Robert Alberski System partyjny Austrii po wyborach do Rady Narodowej

Trzeba jednak pamiętać, że najważniejszym wyzwaniem dla austriackich partii politycznych jest wypracowanie nowego modelu koalicji rządowych, gdyż wszystkie te, które stosowano w okresie II Republiki wydają się mało prawdopodobne. Oczywiście zarówno „wielka koalicja”, jak i koalicja ÖVP‑FPÖ nadal są matematycznie możliwe (pierwsza z nich miałaby 111 mandatów, druga – 102), jednak zarówno socjaldemokraci, jak i „wolnościowcy” nie są zainteresowani takim rozwiązaniem. W tych okolicznościach S. Kurz, chcąc uniknąć ryzyka związanego z funkcjonowaniem jednopartyjnego rządu mniejszościowego, zdecydował się na podjęcie negocjacji z Zielonymi. Po sześciu tygodniach rozmów koalicyjnych zakończyły się one zawarciem porozumienia. Zieloni po raz pierwszy w swojej historii stali się członkiem koalicji rządowej, a S. Kurz zyskał większość potrzebną do utworzenia gabinetu. Jednak i to rozwiązanie obarczone jest dużym ryzykiem ze względu na różnice programowe między partiami, zwłaszcza w zakresie praw człowieka, polityki azylowej i klimatycznej.

system Źródło: Robert Alberski, System partyjny Austrii po wyborach do Rady Narodowej, Warszawa 2020.

Czy partia Podemos zmieni Hiszpanię?

Zdaniem politologa, Podemos wpisuje się w istniejącą w Europie tendencję wzrostu poparcia dla ruchów populistycznych. „W niektórych miejscach pojawia się populizm prawicowy, w innych lewicowy. Ale to ten sam sposób prowadzenia polityki: podział na dobrych i złych, polityków i lud” – zwraca uwagę Rivero.

Eksperci mają wątpliwości, czy charakter polityczny Podemos da się opisać w tradycyjnych kategoriach. Tak o ideologicznej przynależności Podemos wypowiadał się w wywiadzie udzielonym gazecie „Publico” jej lider, Pablo Iglesias: „Podział na lewicę i prawicę, te zbiory wartości, które wielu z nas pozwalają się identyfikować, mnie, jako osobie lewicowej, nie pozwalają zrozumieć politycznej szachownicy w naszym kraju. My próbujemy tę szachownicę kopnąć, przedstawić inny scenariusz, w którym widać tych z dołu i tych z góry i w tym scenariuszu możliwa jest polityczna zmiana, obrona spraw socjalnych i obywateli”. „Władza nie boi się lewicy, boi się upodmiotowienia ludu i dla Podemos to będzie główny cel” – zadeklarował.

pod Źródło: Czy partia Podemos zmieni Hiszpanię?, 21.12.2014 r., dostępny w internecie: deon.pl [dostęp 27.05.2020 r.].