Sprawdź się
Opisz, w jakim celu w poniższym fragmencie tekstu Friedrich Nietzsche używa obrazu Nadczłowieka?
Tako rzecze ZaratustraNadczłowiek jest treścią ziemi. […]
Zaklinam was, bracia, pozostańcie wierni ziemi i nie wierzcie tym, co wam o nadziemskich mówią nadziejach! […]
Źródło: Fryderyk Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra, tłum. W. Berent, Poznań 2014, s. 10–11.
Wyjaśnij, w jaki sposób Albert Camus zmienia znaczenie mitu o Syzyfie. Czy Syzyf w tym ujęciu przestaje być postacią tragiczną?
Mit Syzyfa i inne esejeBezsilny i zbuntowany Syzyf, proletariusz bogów, zna własny los w całej pełni: o nim myśli, kiedy schodzi [w dół za kamieniem]. Jasność widzenia, która powinna mu być udręką, to jednocześnie jego zwycięstwo.
Źródło: Albert Camus, Mit Syzyfa i inne eseje, tłum. J. Guze, Warszawa 2004, s. 165–167.
Wyjaśnij, dlaczego przedstawiona poniżej myśl Jeana Paula Sartre’a może być odczytana jako wstęp dla stworzenia nowego rodzaju bohatera literackiego.
Egzystencjalizm jest humanizmemDostojewski napisał: »Gdyby Bóg nie istniał, wszystko byłoby dozwolone«. To właśnie jest punktem wyjścia egzystencjalistów. W rzeczy samej, wszystko jest dozwolone, jeżeli Bóg nie istnieje, i w konsekwencji człowiek jest osamotniony, gdyż nie znajduje w sobie ani poza sobą punktu oparcia.
Źródło: Jean Paul Sartre, Egzystencjalizm jest humanizmem, Warszawa 1998, s. 38.
Wyjaśnij, na czym polega egzystencjalne pojęcie wolności w poniższych fragmentach tekstów Jeana Paula Sartre’a i Romana Ingardena.
Egzystencjalizm jest humanizmemJesteśmy sami, nikt nas nie usprawiedliwi. To chciałbym wyrazić mówiąc, że człowiek jest skazany na wolność. Skazany, ponieważ nie jest stworzony przez siebie samego, a pomimo to wolny, ponieważ – raz rzucony w świat – jest odpowiedzialny za wszystko, co robi.
Źródło: Jean Paul Sartre, Egzystencjalizm jest humanizmem, [w:] Barbara Markiewicz, Filozofia dla szkół średnich, Warszawa 1988, s. 445.
Książeczka o człowiekuDla osoby jest mianowicie konstytutywne to, że jest ona punktem źródłowym możliwych decyzji opartych na zrozumieniu sytuacji wziętej w aspekcie wartości, a zarazem jest także zdolna realizować to, co sama postanowiła. Ten osobowy charakter ludzkiego indywiduum tworzy niezbędny […] warunek tego, że może być ono odpowiedzialne za coś, co czyni lub czego zaniechało.
Źródło: Roman Ingarden, Książeczka o człowieku, Kraków 1973, s. 81–82.