Sprawdź się
Choroba kesonowa związana jest z odkładaniem się w tkankach i naczyniach krwionośnych:
- azotu
- toksycznych produktów przemiany materii
- wody
- nieprawidłowych białek
Oceń i zaznacz czy podane stwierdzenia są prawdziwe, czy fałszywe.
| Prawda | Fałsz | |
| Inna nazwa choroby kesonowej to choroba dekompresyjna. | □ | □ |
| Objawy choroby kesonowej pojawiają się zawsze maksymalnie do 10 minut od zadziałania czynnika wywołującego. | □ | □ |
| Nazwa „choroba kesonowa” pochodzi od skrzyń o szczelnych ścianach i wysokim ciśnieniu wewnątrz, w których zamykano robotników, aby mogli pracować pod wodą. | □ | □ |
Choroba dekompresyjna może wystąpić w sytuacji, kiedy: Możliwe odpowiedzi: 1. Nurek zbyt szybko wynurzy się na powierzchnię bez zastosowania odpowiedniej prędkości i przystanków dekompresyjnych., 2. Samolot po wystartowaniu zbyt szybko obniży ciśnienie w środku kabiny., 3. Alpinista zbyt szybko wspina się na duże wysokości, bez zastosowania przystanków aklimatyzacyjnych., 4. Robotnik opuszcza kopalnię, do której wpompowano powietrze w celu pozbycia się wody., 5. Górnik bez odpowiedniego skafandra schodzi do szybu kopalnianego.
Spośród poniższych stwierdzeń zaznacz wszystkie, które są poprawnym dokończeniem podanego zdania.
Choroba dekompresyjna może wystąpić w sytuacji, kiedy:
- nurek zbyt szybko wynurzy się na powierzchnię, bez zastosowania przystanków dekompresyjnych
- samolot po wystartowaniu zbyt szybko obniży ciśnienie w środku kabiny
- alpinista zbyt szybko wspina się na duże wysokości, bez zastosowania przystanków aklimatyzacyjnych
- robotnik opuszcza kopalnię, do której wpompowano powietrze w celu pozbycia się wody
- górnik bez odpowiedniego skafandra schodzi do szybu kopalnianego
Połącz prawidłowo pojęcia z odpowiadającymi im definicjami.
zmiana wartości ciśnienia gazu z niskiej na wysoką, zmiana wartości ciśnienia gazu z wysokiej na niską, ciśnienie, jakie wywiera na otaczające ciała ciecz nie będąca w ruchu, stosunek wartości siły, z jaką słup powietrza atmosferycznego naciska na powierzchnię planety, do powierzchni, na jaką ten słup naciska, stosunek ciśnienia całkowitego gazu pomnożony przez ułamek, jaki reprezentuje dany gaz w całkowitej objętości mieszaniny gazowej
| dekompresja | |
| rekompresja | |
| ciśnienie parcjalne | |
| ciśnienie atmosferyczne | |
| ciśnienie hydrostatyczne |
Przyporządkuj objawy choroby dekompresyjnej do odpowiedniej grupy.
świąd skóry, zmiany skórne – wysypka, obrzęk, zaburzenia mowy, widzenia lub słuchu, osłabienie siły mięśniowej, zawroty głowy, wymioty, nudności, napadowy kaszel, zmiany zwyrodnieniowe stawów, problemy z oddychaniem – płytki oddech, obrzęk płuc, wtórne uszkodzenia tkanek, przetrwałe porażenie, niedowłady, bóle kości, stawów, mięśni, jałowa martwica kości
| objawy wczesne | |
|---|---|
| późne powikłania |
Uzupełnij tekst, zaznaczając prawidłowe stwierdzenia.
Choroba dekompresyjna pojawia się, jeżeli nurek zbyt szybko {zanurza się w wodzie}{#wynurza się na powierzchnię}. Dochodzi wówczas do gwałtownego {zwiększenia}{#zmniejszenia} się ciśnienia otoczenia względem wewnętrznego ciśnienia płynów ustrojowych i tkanek nurka. Zgodnie z prawem {Daltona}{#Henry'ego}, jeśli ciśnienie gazu nad lustrem płynu zostaje zmniejszone, ilość gazu rozpuszczonego w płynie ulega {#zmniejszeniu}{zwiększeniu}. W ciele nurka następuje wówczas uwolnienie {#pęcherzyków gazu}{kropelek płynu}. Zbierają się one we krwi i tkankach i uszkadzają wszystko w swoim otoczeniu. Substancją gromadzącą się jest w większości {#azot}{tlen}. Proces ten nazywany jest {resaturacją}{#desaturacją}. Najczęściej dochodzi do mechanicznego uszkodzenia naczyń krwionośnych i {#zatorów gazowych}{zacieków płynnych}, co powoduje niedotlenienie i obumarcie komórek w całym organizmie.
Wśród objawów choroby dekompresyjnej wymienia się najczęściej objawy kostno‑stawowe, skórne, płucne, sercowe i neurologiczne. Typ I choroby dekompresyjnej (najczęściej z dyskretnymi objawami subiektywnymi) powiązano z wydzielaniem się zewnątrznaczyniowych pęcherzyków azotu. Dla tego typu choroby dekompresyjnej typowe są objawy kostno‑stawowe (dyskretne dolegliwości bólowe w obrębie dużych stawów) oraz niespecyficzne objawy skórne (świąd, zaczerwienienie, marmurkowatość skóry).
Za wystąpienie typu II choroby dekompresyjnej (cięższe przypadki wymagające zazwyczaj pomocy medycznej) odpowiada wydzielanie się wewnątrznaczyniowych pęcherzyków azotu. W postaci krążeniowo‑oddechowej typu II choroby dominują spłycenie oddechu, duszność, objawy zatorowości płuc, bóle w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu serca, objawy przełomu nadciśnieniowego, a nawet wstrząs kardiogenny.
Z kolei w postaci neurologicznej na pierwszy plan wysuwają się objawy uszkodzenia rdzenia kręgowego (osłabienie siły mięśniowej lub porażenie kończyn, zaburzenia czucia, porażenie zwieraczy) lub objawy uszkodzenia mózgu (zaburzenia osobowości, afazje, objawy ogniskowe, zaburzenia oddechu i krążenia).
Indeks dolny Źródło: Wieloogniskowa, kostna manifestacja choroby dekompresyjnej u zawodowego pilota – opis przypadku. Medycyna Pracy 2013;64(2):273–279, Anna Kuśmierska, Paweł Gać, Marcin Szymański, Mariusz Bienias, Irena Plucińska, Wojciech Wodzisławski, Przemysław Jaźwiec Indeks dolny koniecŹródło: Wieloogniskowa, kostna manifestacja choroby dekompresyjnej u zawodowego pilota – opis przypadku. Medycyna Pracy 2013;64(2):273–279, Anna Kuśmierska, Paweł Gać, Marcin Szymański, Mariusz Bienias, Irena Plucińska, Wojciech Wodzisławski, Przemysław Jaźwiec
Hiperbaryczną terapią tlenową (HBO) nazywamy inhalację pacjenta czystym tlenem z użyciem ciśnienia 2. do 3. atmosfer absolutnych […]. Tlen dostarczany jest pacjentowi zarówno poprzez umieszczenie go w atmosferze czystego tlenu w komorach jednomiejscowych, jak i poprzez zastosowanie masek i kapturów tlenowych w komorach wielomiejscowych, gdzie pacjenci przebywają w atmosferze powietrznej. Obydwa te sposoby powodują wzrost ciśnienia parcjalnego tlenu w płucach, znaczny wzrost jego stężenia w osoczu na zasadzie fizycznego rozpuszczania się w ilościach do 20. razy większych niż w warunkach normobarycznych. Przyczynia się to do znacznego zwiększenia promienia dyfuzji tlenu z naczyń włosowatych do otaczających je niedotlenionych tkanek.
Indeks dolny Źródło: Aktualne wskazania i możliwości zastosowania hiperbarycznej terapii tlenowej, Marek Kawecki, Grzegorz Knefel, Bożena Szymańska, Mariusz Nowak, Aleksander Sieroń, Balneologia Polska 4/2006 Indeks dolny koniecŹródło: Aktualne wskazania i możliwości zastosowania hiperbarycznej terapii tlenowej, Marek Kawecki, Grzegorz Knefel, Bożena Szymańska, Mariusz Nowak, Aleksander Sieroń, Balneologia Polska 4/2006