Sprawdź się
b. Zasadzone ziarno jest 1. materią posągu, 2. aktem potencji zawartej w cegłach, 3. formą domu, 4. aktem, 5. potencją drzewa, 6. formą, 7. potencją, 8. materią.
c. Dom, w którym mieszkam, jest 1. materią posągu, 2. aktem potencji zawartej w cegłach, 3. formą domu, 4. aktem, 5. potencją drzewa, 6. formą, 7. potencją, 8. materią.
d. Pojęcie domu, które istnieje w umyśle zabierającego się do pracy budowniczego, jest 1. materią posągu, 2. aktem potencji zawartej w cegłach, 3. formą domu, 4. aktem, 5. potencją drzewa, 6. formą, 7. potencją, 8. materią.
Dwa były tedy dla Platona – poza bóstwem – wieczne czynniki bytu: idee i materiaMożliwe odpowiedzi: 1. hylemorfizm, 2. pluralizm, 3. dualizm, 4. atomizm.
Cała przyroda składa się jedynie z mnogości atomów, czyli niepodzielnych cząstekMożliwe odpowiedzi: 1. hylemorfizm, 2. pluralizm, 3. dualizm, 4. atomizm.
Każdy odrębny stan skupienia Empedokles miał za odrębny rodzaj materii (stan ognisty wydawał mu się wówczas stanem czwartym obok stałego, płynnego i gazowego). Owe cztery pierwotne rodzaje nazwał „korzeniami wszechrzeczy; potem utarła się nazwa „żywiołów” i „pierwiastków” Możliwe odpowiedzi: 1. hylemorfizm, 2. pluralizm, 3. dualizm, 4. atomizm.
Materia nie istnieje samodzielnie, tak samo jak nie istnieją idee: wszystko to są abstrakcje. Naprawdę istnieją jedynie konkretne zespoły materii i formyMożliwe odpowiedzi: 1. hylemorfizm, 2. pluralizm, 3. dualizm, 4. atomizm.
MetafizykaJak już powiedzieliśmy, najbliższa materia i forma są jednym i tym samym, jedna potencjalnie, druga aktualnie, tak iż poszukiwanie przyczyny jedności potencji i aktu sprowadza się do pytania, w jaki sposób to, co jest jedno, jest jednym. Każda bowiem rzecz jest jakąś jednością i to, co jest potencjalne i to, co aktualne, są w pewien sposób jednym i tym samym. A zatem nie ma tutaj innej przyczyny jedności prócz czegoś, co powoduje ruch od potencji do aktu.
Źródło: Arystoteles, Metafizyka, tłum. Kazimierz Leśniak, Warszawa 1984, s. 217.
Władysław Tatarkiewicz pisze w Historii filozofii, że u Arystotelesa substancja […] rozpadła się na formę i materię
(Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, t. I, Warszawa 1997, s. 111). Odwołując się do poglądów ontologicznych Arystotelesa, zdecyduj, czy w świetle powyższego cytatu można uznać go za zwolennika skrajnego dualizmu, jak np. dualizm Platona.