Atom złota jest większy od atomu żelaza.

Rozważ, jakie obserwacje potwierdzają teorię Wielkiego Wybuchu.

Za teorią Wielkiego Wybuchu przemawiają następujące obserwacje:

1. Oddalanie się galaktyk, unoszonych przez rozszerzający się Wszechświat.

2. Zawartość helu we Wszechświecie (24% masy wodoru), zgodna z teoretycznym opisem pierwotnej nukleosyntezy.

3. Istnienie i własności mikrofalowego promieniowania tła.

Teoria Wielkiego Wybuchu jest uznawana przez większość naukowców.

Promieniowanie tła niesie informacje o Wszechświecie z momentu oddzielenia się promieniowania od materii.

Promieniowanie przestało oddziaływać z materią, gdy powstały atomy, 380 000 lat po Wielkim Wybuchu. Informacje, które uzyskujemy z badania promieniowania tła pochodzą z tego etapu ewolucji Wszechświata.

Istnienie niewielkich fluktuacji gęstości we wczesnym Wszechświecie umożliwiło późniejsze powstawanie gwiazd i galaktyk.

Gdy rozkład materii jest idealnie jednorodny (gęstość w każdym punkcie jest jednakowa), to siły grawitacji działające na każdą cząsteczkę równoważą się.

Niewielkie zagęszczenia materii przyciągały okoliczną materię silniej niż obszary o mniejszej gęstości. Pod wpływem siły grawitacji tworząca się gwiazda zapadała się do środka, przy czym zwiększała się jej gęstość i temperatura, aż stała się możliwa synteza jądrowa.

Bez istnienia fluktuacji gęstości materii we wczesnym Wszechświecie niemożliwe byłoby powstanie gwiazd.

Podczas ekspansji Wszechświata zmniejsza się jego temperatura, co oznacza zmniejszanie się średniej energii kinetycznej cząsteczek i zmniejszanie się energii promieniowania.

Zasada zachowania energii mówi, że zachowana jest całkowita energia układu. Energia potencjalna grawitacji zwiększa się kosztem zmniejszającej się energii kinetycznej cząsteczek i energii promieniowania Wszechświata.

Zasada zachowania energii jest spełniona zarówno w największych układach zamkniętych (Wszechświat), jak i w najmniejszej skali – w świecie atomów i cząstek elementarnych.