Fale mechaniczne to rozchodzące się w ośrodku zaburzenia. Dźwięk, na przykład, to zaburzenia gęstości (ciśnienia) rozchodzące się w powietrzu - choć warto podkreślić, że fala dźwiękowa może rozchodzić się również w innych ośrodkach. Jeżeli fale w danym ośrodku wytwarzane są przez więcej niż jedno źródło, wówczas dochodzi do ich interferencji - fale nakładają się na siebie i wynikowa fala odbierana przez obserwatora jest sumą wszystkich fal rozchodzących się w ośrodku. Zademonstrujmy to na kilku przykładach.

Na zamieszczonym dalej materiale dźwiękowym słychać falę sinusoidalną o częstotliwości 100 Hz, wytworzoną przez pojedyncze źródło:

Nagranie to, podobnie jak pozostałe nagrania zamieszczone w tym rozdziale, zostało przygotowane w taki sposób, że amplituda sygnału dźwiękowego w danej chwili odpowiada amplitudzie fali odbieranej przez obserwatora w tej samej chwili. Jest to więc dźwiękowa, monofoniczna reprezentacja fali - wartości zaburzenia - w punkcie, w którym znajduje się obserwator.

Jeżeli umieścimy blisko siebie dwa takie same źródła, wówczas wynikowa fala będzie brzmieć w następujący sposób:

Jeżeli natomiast rozsuniemy źródła na odległość zbliżoną do połowy długości fali i założymy, że obserwator znajduje się na prostej łączącej oba źródła, wówczas uzyskamy następujący dźwięk:

Przykłady te dotyczą, efektywnie rzecz biorąc, przypadku jednowymiarowego. Jeżeli fale rozchodzą się w przestrzeni o większej liczbie wymiarów, wówczas możemy mieć do czynienia z bardzo złożonymi wzorami interferencyjnymi. Przeprowadźmy jeszcze jeden eksperyment, tym razem w dwóch wymiarach. W niedużej odległości od siebie - mniejszej od długości fali - umieszczamy dwa punktowe źródła. Naprzeciwko jednego ze źródeł umieszczamy również obserwatora, który zaczyna poruszać się równolegle do linii łączącej źródła. Obserwator kończy swój ruch w momencie, w którym znajdzie się bezpośrednio przed drugim źródłem. Każde ze źródeł wytwarza falę o częstotliwości 150 Hz. Dźwięk odpowiadający odbieranej przez obserwatora superpozycji tych fal zamieszczony jest na kolejnym materiale dźwiękowym - przy czym na początku tego materiału obserwator, zgodnie z opisem, znajduje się przed pierwszym źródłem i natychmiast zaczyna swój ruch, a na końcu materiału obserwator zatrzymuje się przed drugim źródłem.

Jeżeli rozsuniemy bardziej źródła od siebie, to możemy uzyskać ciekawszy dźwięk. Przed jego zamieszczeniem przeprowadźmy jednak dwa pomocnicze eksperymenty. Rozsuńmy bardziej źródła i wyłączmy jedno z nich - to, przed którym na samym początku umieszczony jest obserwator. Na kolejnym materiale słychać falę pochodzącą tylko od źródła, w kierunku którego obserwator się porusza:

Dźwięk ten brzmi jak zwykła fala sinusoidalna. A co w takim razie się zmieni, jeżeli wyłączymy drugie źródło i do obserwatora będzie dochodziła tylko fala pochodząca od źródła, od którego się on oddala?

Również jest to zwykła fala sinusoidalna. Jeżeli jednak włączymy oba źródła i obserwator będzie odbierał superpozycję obu fal, wówczas uzyskamy następujący dźwięk:

Istnieją więc punkty w przestrzeni, w których fale pochodzące od obu źródeł dzięki interferencji wzmacniają się lub osłabiają. Ujmując to trochę inaczej, natężenie superpozycji kilku fal w danym miejscu - przy czym szczegóły definicji tego natężenia nie są tu na razie istotne - nie jest sumą natężeń poszczególnych fal.