Adam Mickiewicz Lis i kozieł

Już był w ogródku, już witał się z gąską;
Kiedy, skok robiąc, wpadł w beczkę wkopaną,
Gdzie wodę zbierano;
Ani pomyśleć o wyskoczeniu.
Chociaż wody nie było i nawet nie grząskoj0000008I7B5v22_000tp001grząsko:
Studnia na półczwarta łokciaj0000008I7B5v22_000tp002półczwarta łokcia,
Za wysokie progi
Na lisie nogi;
Zrąbj0000008I7B5v22_000tp003Zrąb tak gładki, że nigdzie nie wścibićj0000008I7B5v22_000tp004wścibić paznokcia.
Postaw się teraz w tego lisa położeniu!
Inny zwierz pewno załamałby łapy
I bił się w chrapyj0000008I7B5v22_000tp005chrapy,
Wołając gromu, ażeby go dobił:
Nasz lis takich głupstw nie robił;
Wie, że rozpaczać jest to zło przydawać do zła.
Za czym maca wkoło zębem,
A patrzy w górę. Jakoż wkrótce ujrzał kozła,
Stojącego tuż nad zrębem
I patrzącego z ciekawością w studnię.
Lis wnet spuścił pysk na dno, udając, że pije;
Cmoka mocno, głośno chłepce
I tak sam do siebie szepce:
”Oto mi woda, takiej nie piłem, jak żyję!
Smak lodu, a czysta cudnie.
Chce mi się całemu spłukać,
Ale mi ją szkoda zbrukaćj0000008I7B5v22_000tp006zbrukać,
Szkoda!
Bo co też to za woda!”
Kozioł, który tam właśnie przyszedł wody szukać:
”Ej! – krzyknął z góry – ej, ty ryżyj0000008I7B5v22_000tp007ryży kudłaj0000008I7B5v22_000tp008kudła,
Waraj0000008I7B5v22_000tp009Wara od źródła!”
I hop w dół. Lis mu na kark, a z karku na rogi,
A z rogów na zrąb i w nogi.

j0000008I7B5v22_00000_BIB_001Adam Mickiewicz, Lis i kozieł, [w:] tegoż, Antologia bajki polskiej, Wrocław 1983, s. 436–437.