Anna Kamieńska Pierwsi ludzie w raju

Wziął tedy Pan Bóg człowieka i posadził go w Raju rozkoszy.
Genesis II, 15

Garncarz z gliny lepi garnki i dzbany. Bóg jak wielki garncarz ulepił z mułu ziemi pierwszego człowieka. Tchnął w jego usta oddech i dał mu imię Adam, czyli człowiek.

Pokochał Bóg człowieka. Dlatego osadził go we wspaniałym ogrodzie pełnym pięknych drzew dających smaczne owoce. W rajskim ogrodzie. Na samym środku raju zasadził drzewo wiadomości dobrego i złego. W tym jednym drzewie krążyły soki dobra i zła. Raj przecinała wielka rzeka rozdzielająca się na cztery tak samo potężne odnogi. Wody tych rzek toczyły płytki złota i drogie kamienie. Ukazał Bóg człowiekowi piękno raju i rzekł:

– Strzeż tego ogrodu. Z każdego drzewa możesz jeść owoce, tylko z jednego drzewa, z drzewa wiadomości dobrego i złego, nie jedz, bo jeśli zjesz jego owoc, umrzesz.

Żył Adam w raju. Przechadzał się między wspaniałymi drzewami i zrywał z nich owoce. Był jednak smutny. Nie umiał się śmiać.

Zobaczył to Pan Bóg i pomyślał, że człowiek jest samotny. Dlatego jest mu smutno. Nikt nie lubi być sam. A może by tak napełnić raj zwierzętami i ptactwem? Patrząc na nie, Adam się rozweseli.

I przyprowadził Bóg do Adama zwierzęta. Prowadził je po kolei, wszystkie, jakie żyły na ziemi. Tyle było tam głów, łap, rogów, pazurów, skrzydeł, piór, ogonów i dziobów, ile pomysłów miał Pan Bóg, kiedy je stwarzał. Wszystkie podchodziły, podpełzały, podpływały, podfruwały do Adama, a on nadawał im imiona. Bo cóż z tego, że były, jeżeli nie wiadomo było, jak je nazywać? Dopiero imię sprawia, że coś istnieje naprawdę.

Wielka to była robota. Adam był bardzo zajęty i nie miał czasu na nic innego.

Trzeba stworzyć mu kogoś do pomocy – pomyślał Pan Bóg.

Pewnego dnia, kiedy zmęczony Adam położył się w miękkiej trawie na ziemi, Pan Bóg spuścił na niego mocny sen.

Gdy Adam spał twardo, Bóg wyjął z jego ciała jedno żebro i zasklepił ciałem miejsce po nim. A z żebra Adamowego uczynił kobietę.

Adam zbudził się i zobaczył przed sobą kogoś podobnego do siebie, zobaczył kobietę. Dotknął ręką miejsca, które Bóg otworzył, aby wyjąć żebro. Zrozumiał, że niewiasta powstała z jego kości.

Jest częścią mojego ciała – pomyślał. – Jest kością z mojej kości. Jest moją żoną. Jesteśmy mężem i żoną. Stanowimy jedno, chociaż mamy dwa ciała. Odtąd będziemy żyć razem.

Cieszyli się oboje. Adam nie był już smutny. Żywili się owocami rajskich drzew. Kładli się spać w ich cieniu. Byli nadzy. Nie nosili ubrań, bo było ciepło. A wokół nich żyły w zgodzie zwierzęta. Owieczka leżała obok lwa. Jagnię nie bało się leoparda. Żadne zwierzę nie bało się drugiego. W raju nie było strachu. Nikt nikogo nie zjadał. Wszystko, co żyło, karmiło się owocami i trawą. Dlatego właśnie raj nazywał się RAJEM.

j0000008HLB5v22_00000_BIB_001Anna Kamieńska, Pierwsi ludzie w raju, [w:] tejże, Książka nad książkami, Warszawa 1988, s. 16.